[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? – ตอนที่ 12

###นับจากตอนนี้ไปจะลองเปลี่ยนแนวการแปลใหม่…คิดว่าผู้อ่านน่าจะอ่านง่ายกว่าเดิมนะ…มั้งงง

—ผมรีบซ่อนเค้กไว้ในกระเป๋าแต่ว่าน่าเสียดายดูเหมือนมันจะไม่ทันซะแล้ว….แต่ถ้าปล่อยให้เธอรอต่อไป เธอคงจะสงสัยแน่ๆ มันไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนอกจากต้องซ่อนเค้กไว้ข้างหลัง…

เสียงเคาะประตูดัง”ก๊อกๆ”ออกมาจากทางอีกฝั่ง….จากนั้นประตูค่อยๆถูกเปิดออกมา

“คุณมินาโตะ พอดีฉันจะอุ่นเครื่องเคียงอาหารเย็นให้ฉันอุ่นเผื่อส่วนของคุณด้วยมั้ยคะ?”

“อ่ะ!!…เอ่อ…งั้นก็รบกวนด้วยนะครับ..”

ริโกะมองจ้องมาด้วยความสงสัย ด้วยท่าทีที่ดูลนลานผิดปกติของผม…

“คุณมินาโตะ..คุณกำลังปิดบังอะไรฉันอยู่รึเปล่าคะ?”

“เอ่อ…ไม่มีอะไรจริงๆ”

“ฉันไม่เชื่อหรอกค่ะ สรุปแล้วสิ่งที่อยู่ด้านหลังคุณคืออะไรกันแน่คะ”

ริโกะเดินเข้ามาใกล้และพยายามที่จะส่องดูให้ได้ว่าสิ่งที่ซ่อนอยู่ด้านหลังมันคืออะไรกันแน่..

“เดี๋ยวก่อนคุณริโกะ..อย่าพึ่ง!..ผมยังไม่พร้อม”

ผมพยายามบิดร่างกายของตัวเองหนีอย่างสิ้นหวังเพื่อจะปิดบังเรื่องเค้กที่ซื้อมา แต่ว่า…เค้กที่ถือไว้มันดันหลุดออกจากมือแล้วหล่นลงไปที่เตียง …

กล่องเค้กสตรอว์บอรี่ที่หล่นลงไปนั้นฝามันยังไม่เปิด…แต่มั่นใจเลยว่าเค้กที่อยู่ด้านในมันต้องตกอยู่ในสภาพที่น่าสงสารแน่ๆ…

“ฉันขอโทษค่ะ…ที่วุ่นวายกับคุณมากเกินไป…”

“อ่า..ไม่เลย..มันไม่ใช่ความผิดของคุณริโกะเลยครับ”

จากนั้นผมหยิบกล่องเค้กขึ้นมาแล้วนั่งลงบนเตียง ริโกะค่อยๆเข้ามานั่งลงข้างๆแล้วพูดขึ้นว่า

“ฉันขอโทษจริงๆนะคะ..มันเป็นความผิดของฉันเอง”

“จะว่าไปมันก็เป็นความผิดของผมเองนั่นล่ะ..ที่พยายามจะซ่อนมั้น เพรางั้นไม่ต้องคิดมากนะครับ”

“ทำไมถึงพยายามที่จะซ่อนมันไว้จากฉันละคะ?”

“….”

ริโกะถามเข้าตรงจุดที่ไม่ควรที่จะถามที่สุดเลย ดังนั้นจึงไม่สามารถบอกเธอได้ว่าซื้อมาให้ตัวเอง

ผมตัดสินใจที่จะบอกความจริงทั้งหมดกับเธอไป…..

~~สูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นผมก็สารภาพเรื่องราวทั้งหมดออกไปว่าซื้อเค้กนั้นมาให้เธอเพื่อเป็นการแทนคำขอบคุณสำหรับทุกๆอย่างที่ผ่านมา แล้วก็เรื่องที่ผมพยายามปิดบัง

“ซื้อมาเพื่อฉันเหรอคะ…?”

“อึมมมแต่ก็อย่างที่ผมพูดไปละนะ เค้กจากร้านสะดวกซื้อไม่มีทางเทียบกันได้กับเค้กซื้อมาจากร้านที่ขายโดยตรง ดั้งนั้นช่วยทำเป็นว่าสิ่งนี้ไม่เคยเกิดขึ้นด้วยนะครับ!!”

“….ไม่เลยค่ะ…ฉันมีความสุขมากๆเลย”

“ถ้าไม่ชอบก็อย่าฝืนตัวเองพูดเลยนะครับ”

“คุณมินาโตะ…ฉันไม่ได้ฝืนตัวเองซักนิดเลยค่ะ ฉันรู้สึกมีความสุขจริงๆนะ…”

“…ผมรู้ดีครับว่าคนอย่างผมมันไม่สามารถทำให้คุณริโกะมีความสุขได้จริงๆ”

“ได้โปรดอย่าพูดแบบนั้นเลยนะคะ…”

“….!!.”

เธอสบตากับผมด้วยสายตาที่ดูจริงจังกว่าปก ติระยะห่างของพวกเราอยู่ใกล้กันซะจนผมเห็นภาพสะท้อนของตัวเองอยู่ในนั้น

ด้วยความตกใจ จึงพยายามเบือนหน้าหนีออกมาจากสถานการณ์ที่ดูอึดอัดนี้ ทันใดนั้นมือเล็ก ๆ ก็สัมผัสเขากับแก้มของผม เพื่อบังคับให้ต้องเผชิญหน้ากับเธอ

..ทำไมเธอทำอย่างงั้น? คำที่พูดออกไปเผลอไปทำร้ายเธอรึเปล่า…แต่ว่าพึ่งจะขอโทษไปเองนะ…

“ได้โปรด..อย่าหันหน้าหนีด้วยค่ะ ช่วยฟังในสิ่งที่ฉันจะเล่าต่อจากนี้ด้วย…มันเป็ความรู้สึกที่อยากจะบอกกับคุณมินาโตะมาโดยตลอด”

“คุณริโกะ….”

“..ทุกครั้งที่ฉันทําอาหารให้คุณและคุณมักจะพูดว่า ‘อร่อย’ ใช่รึเปล่า? และเมื่อฉันทำงานบ้านคุณมักจะพูดว่า ‘ขอบคุณ’ หรือ ‘คุณเยี่ยมมาก!’ คุณสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในทันทีและแสดงออกมาอย่างจริงใจ…..มันไม่ง่ายเลยที่จะพูดออกมาตรงๆ ทั้งหมดนั้น ฉันเชื่อว่าคุณมินาโตะเป็นคนที่อ่อนโยน..”

เธอกำลังหมายความว่ายังไง…

“คำขอบคุณที่ผมพูดออกไปมันเทียบไม่ได้กับสิ่งทุ่มเท่ทำเพื่อผมในทุกๆวันเลย..”

“ไม่เลยค่ะ!…ฉันไม่เข้าใจหรอกนะว่าคุณหมายถึงยังไง แต่คุณไม่เข้าใจกรอกว่าคำพูดของคุณมินาโตะช่วยเติมเต็มความสุขให้กับฉันมากแค่ไหน!!..”

เมื่อพูดจบเธอก็เริ่มผ่อนคลายลงและกลับมาอยู่ในอารมณ์ที่ปกติ..

“…ผมขอโทษ..”

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เห็นริโกะโกรธ และผมก็ได้แต่ขอโทษเธอกลับไป แต่ถึงยังไงก็ยังไม่เข้าใจคำที่เธอเพิ่งพูดออกมา

“จะยังไงก็ตาม คุณมินาโตะเป็นคนที่อ่อนโยนมากๆเลยนะคะเชื่อฉันสิ…”

“แต่ว่า…”

“คุณคิดว่าฉันเป็นคนโกหกเหรอ…!?”

“เอ่…ไม่เลยครับ”

“งั้นก็เชื่อฉันสิ..ว่าคุณมินาโตะเป็นคนที่วิเศษมากๆ”

“….”

คำพูดที่ริโกะพูดในวันนี้มันดังก้องอยู่ในหัวใจของผมราวกับเวทมนตร์ เดิมทีแล้วผมเป็นคนขี้ขลาดที่มีความคิดในแง่ลบเสมอ และไม่มีความมั่นใจในตัวเอง …แต่ผู้หญิงคนนี้กลับบอกว่าผมเป็นที่วิเศษ..ตอนนี้รู้สึกเหมือนกับว่ามีความหวังเล็ก ๆ ก่อตัวขึ้นมา..

“นอกจากนี้คุณมินาโตะ คุณไม่จำเป็นต้องกล่าวขอบคุณอะไรแบบนั้นจริงๆ ฉันไม่ได้ทำงานบ้านเพราะอยากได้อะไรตอบแทน เพียงแต่เพราะว่าฉันแค่อยากจะช่วยคุณมินาโตะ และอยากทำให้คุณมีความสุขถึงแม้ว่ามันจะเพียงเล็กน้อยก็ตาม …”

“เพราะอะไร…?”

พอผมเอ่ยปากถามคำถามง่ายๆที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไร ทันทีเธอก็สะดุ้งเหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่…(อันนี้สำคัญแนะนำว่าควรจดจำเบาะแสนี้ไว้ให้ดี :)))

“อ…เอ่อคือว่า…เอ่อ…คือ..”

ริโกะเริ่มส่ายไปส่ายมาอย่างลุกลี้ลุกลน ท่าที่ของเธอดูเปลี่ยนไปจากเดิมทันที

เพราะอะไรทำไมเธอถึงดูกระวนกระวายต่างจากทุกที….

“เรื่องนั้นช่างมันเถอะค่าาา!!…คุณมินาโตะไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้น ต่อจากนี้ฉันจะทำทุกอย่างเหมือนปกติไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น////”

“ทำไมมันถึงเป็นงั้—”

“ฉันมีความสุขเวลาที่ได้ดูแลคุณมินาโตะค่ะ!!!”

ตอนนี้ก็มั่นใจได้แล้วว่าเธอตั้งใจดูแลผมด้วยความตั้งใจ แต่ก็แอบตกใจนิดๆที่บอกว่าเธอมีความสุข…

ทันใดนั้นผมก็นึกถึงรายการทีวีที่เคยดูมาก่อน มีผู้หญิงคนหนึ่งได้ตกหลุมรักผู้ชายที่ติดการพนัน เธอพยายามหาเงินจ่ายให้กับผู้ชายคนนั้นด้วยความหวังดี…แต่ว่าผู้ชายคนนั้นกลับไม่เคยเห็นถึงความหวังดีของเธอเลยและยังใช้ความหวังดีของเธอมาเรื่อยๆ..

…รู้สึกว่าเธอกำลังจะเป็นเหมือนผู้หญิงที่อยู่ในรายการทีวีเลย…

“ผมไม่ได้ตั้งใจจะปฏิเสธความชอบของคุณริโกะ แต่ว่าคุณอย่าเชื่อใจคนอื่นง่ายๆ มีผู้ชายหลายคนที่จะใช้ประโยชน์จากคุณนะ..”

เมื่อบอกไปด้วยความรู้สึกเป็นห่วงออกไป ริโกะก็หัวเราะคิกคักออกมา

“คุณมินาโตะเป็นคนอย่างนั้นเหรอคะ… ฮะฮะ”

“เดี๋ยวก่อน..มันไม่ใช่แบบนั้นนะ..”

จะไม่มีวันเอาเปรียบเธอเด็ดขาด..ไม่ต้องการ—…

“งั้น….ฉันขอเดาว่าคุณไม่ใช่คนไม่ใช่คนแบบนั้น :)”

รู้สึกโล่งใจขึ้นมาลย เมื่อได้ยินเธอพูดแบบนั้น เพราว่าผมไม่อยากจะเห็นเธอมีความทุกกข์ใจ…

===

หลังจากนั้น ริโกะเธอค่อยๆนำเค้กที่ผมซื้อมาไปจัดใส่จาน และพวกเราก็ลงมือกินด้วยกันพร้อมกับชาที่เธอทำขึ้นมาเอง…

ตามที่คาดไว้..รสชาติของเค้กมันธรรมดาเพราะว่าซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อ แต่ที่ต่างออกมาคือได้เห็นรอยยิ้มของเธอขณะที่กำลังกินเค้ก…

“ขอบคุณนะคะ…❤️”

ในขณะนั้นเค้กสตรอว์เบอรี่ที่อยู่ในปากรู้สึกว่ามันจะหวานขึ้นเป็นร้อยเท่า แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเธอชอบเค้กมากแค่ไหนแต่ว่าผมก็ดีใจ ที่ได้ซื้อเค้กมาให้เธอ…

จบ!!!! ก่อนไปอยากถามทุกคนว่าตอนนี้แปลออกมาได้โอเคกว่าตอนที่ผ่านๆมามั้ย..เพราะว่าได้ลองเปลี่ยนรูปแบบของการใช้คำดู >:3 ช่วยคอมเม้นต์แนะนำเพื่อเป็นแนวทางให้ข้าน้อยผู้ด้อยประสบการณ์ด้วย เพื่อนำไปพัฒนาในตอนต่อๆไปให้ดียิ่งขึ้น!!!(ไม่มีถูกมีผิดเอาตามความคิดตัวเองได้เลยย!!)