[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? – ตอนที่ 14

รู้สึกไม่ค่อยดีเลย ผมตัดสินใจลุกออกมาจากเตียง ค่อยๆปลดล็อคประตู ดึงเข้ามาอย่างช้าๆ…อย่างที่คิดเธอหลับอยู่จริงๆด้วย ร่างของริโกะที่หลับอยู่อีกฝั่งของประตูล้มลงมาโชคดีที่ผมรีบหมอบลง และรีบพยุงไว้ได้ทัน

แม่แต่ในสถานการณ์แบบนี้เธอก็ยังไม่ยอมตื่น…

“คุณริโกะตื่น….”

ผมเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แต่เธอตอบสนองกลับมาด้วยท่าทางที่น่ารักและพึมพำเบาๆว่า..

“ไม่เอา…ฉันจะนอนเตียงกับคุณมินาโตะ..ฟิ้ววว~~.”

แม้ว่าเรื่องแบบนี้จะเคยเกิดขึ้นแล้วเมื่อวาน แต่ร่างกายก็ยังสั่นไม่หยุด และทำได้เพียงกลืนน้ำลายให้กับสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า ผมรู้สึกประหลาดใจมาก สาวสวยคนนี้ทำทุกอย่างได้สมบูรณ์แบบ แต่กลับมีจุดอ่อนเช่นนี้

อย่างไรก็ตามผมปล่อยให้ริโกะนอนที่นี่ไม่ได้…

“คุณริโกะ เดี๋ยวจะพาคุณไปที่ห้องนะครับ.”

ไม่รู้ว่าเธอจะได่ยินรึเปล่า…แต่ก็ยังเรียกเธอ..

ผมสูดสายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะรวบรวมความกล้าสัมผัสกับตัวเธอ จากนั้นจับแขนของริโกะขึ้นมา โอบไหล่ของผมไว้ แล้วค่อยๆยกเธอขึ้นแล้วมุ่งตรงไปที่ห้องนอนของเธอ

ร่างกายของริโกะเบามาก..ผมสามารถยกเธอได้อย่างสบายๆ

…นี่เป็นครั้งแรกที่อยู่ในนี้เวลากลางคืน ผมพยายามเบี่ยงเบนความสนใจออกจากข้าวของในห้องของเธอและพยายามอย่างเต็มที่ ที่จะไม่คิดอะไรที่มันแปลกๆ

ผมวางร่างรายของเธอลงบนเตียง และค่อยๆดึงผ้าห่มมาคลุมด้วยจิตใจของสุภาพบุรุษ!!

ภารกิจเสร็จสมบูรณ์ ทำงานได้ดี….ผมถอนหายใจและขณะกำลังเดินออกจากห้อง พบว่าแขนเสื้อตัวเองกำลังถูกดึงจากใครบางคนอยู่

“….ไม่ อย่าไปนะ..”

ริโกะพึมพำด้วยเสียงที่กังวล และเริ่มหายใจหลับต่ออีกครั้งโดยจับปลายแขนเสื้อไว้แน่น…

นอกหน้าต่างยังคงมีเสียงฟ้าร้องดังก้องอยู่ แม้ว่าเธอจะดูเหมือนหลับอยู่ แต่ก็อาจไม่ได้หลับสบายก็ได้ สมมติถ้าผมออกไปแล้ว เธออาจลุกขึ้นมาเดินเตร่อีกก็ได้…

ผมตัดสินใจนั่งลงข้างๆเตียง รู้สึกว่าหน้าตัวเองกำลังร้อนขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีทางที่จะออกไปโดยทิ้งเธอไว้ทั้งๆแบบนี้ได้ ผมดีใจที่ได้เป็นที่พึ่งพิงของเธอ แม่ว่าตอนนี้เธอจะกลับอยู่ก็ตาม

ถ้าริโกะสามารถนอนหลับได้สบายเพียงแค่มีผมอยู่ข้างๆ ก็คงไม่เป็นไรถ้าผมจะไม่ได้นอนสักคืน…

===

-เช้าวันถัดมา..

ริโกะนั่งอยู่บนพื้นและกำลังก้มศรีษะลงต่อหน้าผม…

“ฉันเป็นคนที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ ขอโทษด้วยค่าาา”

“คุณริโกะไม่เป็นไร ผมยังสบายดี เงยหน้าขึ้นเถอะ”

“คราวหน้าถ้าเกิดมีฟ้าแลบ ฟ้าร้องฉันจะใช้สิ่งกีดขวางขังตัวเองไว้ในห้องเพื่อปกป้องคุณมินาโตะจากฉันเองค่ะ!!”

“สิ่งกีดขวาง…?”

ริโกะพยักหน้าด้วยคิ้วที่ยกขึ้นอย่างผิดปกติ แต่ด้วยทัศนคติที่แน่วแน่นั้นบ่งบอกว่าเธอไม่ได้ล้อเล่นเลย…

ปกป้องผมจากริโกะงั้นเหรอ…?

แต่ผมตัดสินใจล็อคประตูด้วยความตั้งใจที่จะปกป้องริโกะจากตัวผมเองนะ..

“นี่..คุณริโกะครับ..”

“ค..คะ!!ว่ายังไง”

“คุณกลัวฟ้าร้องเหรอ?..”

“….”

ริโกะสะดุ้งขึ้นอย่างกระทันหัน แล้วค่อยๆหลบสายตาของเธอออกไป…

“คุณพยายามปิดบังเรื่องนี้เหรอ…”

“…ฉันขอโทษ..ฉันพยายามจะลบทุกอย่างที่มันไม่ดีบางทีมันอาจดีขึ้นถ้าฉันไม่มีจุดด้อยแบบนั้น..”

ผมรู้สึกแปลกใจและหัวเราะออกมาเล็กน้อย

“ทุกคนมีจุดเด่นและจุดด้วยของตัวเอง เพราะงั้นคุณริโกะไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้นะครับ”

“..ถ้าเกิดคุณมินาโตะไม่ชอบพายุฝนฟ้าคะนอง คุณจะไม่กังวลในการไปพึ่งพาใครสักคนใช่ไหม แล้วถ้าเกิดมีสถานการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกจริงๆ ฉันสามารถพึ่งพาคุณมินาโตะได้ใช่มั้ยคะ…”

ช่างเป็นความคิดที่น่ารักเหลือเกิน…~~

มันแย่ตรงที่ว่า ผมไม่คู่ควรกับเธอ…

แต่ผมเริ่มตกหลุมรักเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงมันจะมีความสุข หัวใจมันก็รู้สึกเจ็บแปลบๆขึ้นมา..นี่เหรอความรู้สึกของคนมีความรัก..

“อ่า…อึม..คุณสามารถพึ่งผมได้”

“แต่ว่าถ้าฉันพึ่งคุณมินาโตะ พวกเราจะต้องนอนด้วยกันนะ”

“อ่า..นั่นมันก็จริง…”

อยากจะแนะนำให้ริโกะรู้ถึงความคิดในทางที่ไม่ดีของผม แต่ว่าสสามารถสลัดความคิดนั้นได้คงไม่มีปัญหาอะไร….

ใช่แล้ว!..

สรุปแล้ว ผมเพียงแค่ต้องหักห้ามความคิดตัวเองไว้ และใช้เหตุผลเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ..เพื่อริโกะแค่นี้สบายมาก

“บอกไว้ก่อนเลยนะครับเรานอนห้องเดียวกันเฉพาะเวลาที่มีฝนฟ้าคะนอง อ้อ!ละอีกอย่างผมไม่ได้พูดถึงเรื่องนอนเตียงเดียวกันอะไรนั่น ผมคิดว่าพวกเราควรจะเอาฟูกมานอนข้างๆกัน ถ้าคุณริโกะจำเป็นต้องยอมรับข้อเสนอนี้เท่านั้น เอ๊ะ!!..ไม่ ไม่ ไม่ “

ผมหายใจหอบอย่างแรงหลังจากที่พูดประโยคที่แสนยาวเหยียดนั่นออกไป..อย่างน้อยที่สุดควรจะบอกเธออย่างใจเย็นกว่านี้

“เดี๋ยวก่อนค่ะ!! คุณมินาโตะแน่ใจแล้วเหรอคะว่าต้องทำอย่างนี้ ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนเสนอเรื่องนี้ขึ้นมา แต่ว่าคุณไม่จำเป็นต้องทำก็ได้นะคะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากนอนกับคุณนะคะ ฉันอยากนอนดับคุณมินาโตะจริงๆค่ะ ไม่ใช่ๆเอ่อ….อ่า…แบบหมายถึงว่านอนในฟูกข้างๆกันน่ะ!!

เธอพูดไม่แม้แต่จะเว้นช่วงหายใจเหมือนผมเมื่อกี้เลย ใบหน้าของริโกะแดงก่ำ และตอนนี้เธอกำลังกระสับกระส่ายไปมาในขณะที่มือของเธอม้วนผมอยู่..ด้วยท่าทางลนลาน

…ท่าทางนั่นมันน่ารักมาก…และเป็นอีกครั้งที่เธอดึงผมขึ้นจากความหดหู่ของตัวเอง

“จะเก็บมันไว้เป็นความลับระหว่างเราสองคนใช่ไหมคะ?”

“อ่า…อึม..ใช่แล้วครับ ผมไม่มีปัญหากับมันหรอกถ้านั่นเป็นความต้องการของคุณริโกะ..”

ดวงตาของเธอเปล่งออกมาเป็นประกายและยิ้มออกมาอย่างมีความสุข…

ด้วยเหตุนี้พวกเรามีข้อตกลงที่แสนน่าอึดอัดใจในช่วงเช้าหลังจากคืนฝนฟ้าคะนอง…

จบ!!!

###หากมีข้อสงสัยอะไรสามารถคอมเมนต์ถามได้เลย!!