[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? – ตอนที่ 21

…หนึ่งวันหลังจากทัศนะศึกษา ชีวิตประจำวันกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง…แต่มันต่างจากเมื่อก่อนเล็กน้อย

ยกตัวอย่างเช่นเมื่อเราเดินผ่านกัน เธอแอบโบกมือให้ผมอย่างลับๆ บางทีก็แอบยิ้มให้เมื่อเราสบตากัน

เราไม่ได้คุยกันในช่วงพักหรือเดินกลับจากโรงเรียน แต่เพียงแค่การติดต่อเล็กๆ น้อยๆมันก็ทำให้ผมมีความสุขแล้ว

อย่างไรก็ตาม ผมไม่รู้ว่าริโกะคิดแบบเดียวกันรึเปล่า

===

ในคืนนั้น…ผมดูภาพยนตร์สองเรื่องติดกัน เป็นเรื่องที่ดาวน์โหลดไว้ดูเมื่อก่อนหน้านี้

ผมนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น พอเวลาผ่านไปสักประมาณสองชั่วโมงครึ่ง ตอนนี้ก็เที่ยงคืนแล้วความง่วงก็เริ่มเข้าปกคลุมไปทั่วร่างกาย

การที่จะลุกออกไปที่ห้องนอนมันเป็นเรื่องที่ลำบากมากสำหรับผมในตอนนี้ สิ่งต่างๆรอบตัวเริ่มค่อยๆพร่ามัว แล้วผมก็ค่อยๆผลอยหลับไปในที่สุด….

—ขณะนอนหลับ ในฝันผมรู้สึกมีความสุขอย่างไม่น่าเหลือเชื่อ

มีใครบ้างที่สามารถรับรู้ตั้งแต่แรกว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในพวังแห่งความฝัน

ผมสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น มันรู้สึกเหมือนว่ามีอะไรอุ่นๆอยู่ข้างๆ

ใช่แล้ว…

ความรู้สึกนี้ผมเคยสัมผัสมาก่อน เป็นความรู้สึกเหมือนตอนที่ริโกะคลานขึ้นไปนอนบนเตียงของผมเมื่อครั้งวันฝนฟ้าคะนอง

จะเป็นไปได้ไหมว่าริโกะจะเห็นว่าผมนอนอยู่บนโซฟา และเธอเอนตัวมาพิงข้างๆด้วยร่างกายที่อบอุ่น

ผมไม่สามารถมั่นใจกับสิ่งนี้ได้เลย

ไม่มีทางที่เรื่องนี้จะเกิดขึ้นจริงได้ มันคงเกิดแค่ความฝันของผมเท่านั้น

ถ้ามันเป็นแบบนี้จริงๆ ไม่อยากตื่นเลย….

ไม่ใช่ทุกวันที่จะฝันแบบมีความสุขอย่างนี้..

ขณะที่ผมกำลังยึดมั่นในความคิดแบบนั้น ริโกะที่อยู่ข้างๆกระซิบขึ้นมาว่า..

“คุณมินาโตะ…หลับอยู่รึเปล่าคะ..?”

“….”

“ฉันขอโทษที่เข้ามาอยู่ข้างๆคุณโดยไม่ได้รับอนุญาต…ฉันรู้ว่ามันไม่ควร…แต่ว่าเมื่อคุณตื่นขึ้น ฉันทำแบบนี้ไม่ได้…”

“….”

“ถึงฉันจะแต่งงานกับคุณมินาโตะ อาศัยอยู่กับคุณ เป็นภรรยาของคุณ แม้ว่าความสัมพันธ์แบบนี้มันจะเป็นเพียงแค่การเสแสร้ง มันควรจะเพียงพอแล้ว…แต่สำหรับฉันในตอนนี้ไม่ใช่…”

“….”

“ฉันอยากคุยกับคุณมินาโตะมากขึ้นในโรงเรียน…อยากจะบอก….ความรู้สึกที่มีต่อคุณ”

“ฉันมันเป็นคนงี่เง่าที่สุดเลย”

ริโกะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน นั่นเป็นคำพูดที่ทำให้ผมรู้สึกดีและมีความสุขเป็นอย่างมาก

ต่อให้ตาย ก็ไม่อยากจะตื่นจากความฝันนี้เลย

จากนั้นริโกะที่พิงอยู่ข้างๆลุกตัวออกไป

เดี๋ยวก่อน…

ได้โปรดอย่าพึ่งไปเลยนะ…

นี่เป็นความคิดของผม แต่ตอนนี้มันก็สายเกินไปแล้ว ความอบอุ่นที่อยู่ข้างๆหายไปพร้อมกับคำพูดที่อ่อนโยน

สุดท้ายสิ่งที่ได้ยินคือเสียงฝีเท้าที่ค่อยๆเดินจากไป

—ผมลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ และมองไปรอบๆ ห้องนั่งเล่นมีผมอยู่คนเดียว ภาพยนตร์ที่เปิดไว้ตั้งแต่แรกตอนนี้ก็เข้าสู่ช่วงท้ายของเรื่องแล้ว

ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องที่อยู่ห่างออกไป

ริโกะ….?

“เมื่อกี้เป็นฝันหรอกเหรอ..?”

ผมพึมพำกับตัวเองพร้อมจ้องไปที่ประตูโถงทางเดิน

แน่นอนมันคงจะเป็นอย่างนั้น

ริโกะคงไม่พูดอะไรแบบนี้แน่นอน

แต่…

ความหวังเล็กๆที่อยากให้มันเป็นจริงกับความมีเหตุผลกำลังโต้เถียงกันอยู่ในหัวของผม

===

เช้าวันรุ่งขึ้นความรู้สึกคลุมเครืออยู่ในใจมันยังคงไม่หายไป

มันเป็นความฝันเหรอ…?

คำถามนี้ผุดขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ถ้าผมถามริโกะออกไปทุกอย่างก็จบ

มันคงจะน่าอายมากถ้าเป็นความฝัน

ผมมั่นใจกว่า99%ในเรื่องนี้

แล้วถ้า…มันเป็น1%ที่เหลือล่ะ…?

โอ้ว..ไม่…ไม่…ไม่…ไม่..ไม่!! มันเป็นไปไม่ได้

นึกภาพที่ริโกะจะมาชอบคนอย่างผมไม่ออกเลย แต่ความตื่นเต้นที่อธิบายไม่ถูกทำให้สมองหยุดคิดไปชั่วขณะ

มันเป็นอุปสรรคมากเกินไปสำหรับ1%ที่ริโกะอาจชอบผม

ควรจะทำยังไงดี สำหรับตอนนี้…

เดาว่าควรจะปล่อยเรื่องนี้ไปแล้วคิดซะว่า”มันเป็นความฝันที่ดีใช่ย่อยเลย”

ถ้าเป็นผมปกติคงไม่สนใจและปล่อยผ่านไปตาม สถานการณ์เลย

ผมนี่มันงี่เง่าจริงๆเลย ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง…

ไม่…ผมคิดว่าผมรู้แล้ว

“—คุณมินาโตะ มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่าคะ…”

ริโกะเอ่ยปากถามขณะเรายืนแปรงฟันข้างๆกันในห้องน้ำหน้ากระจก

แล้วก็…

“คุณริโกะ เมื่อคืนได้มาที่ห้องนั่งเล่นรึเปล่าครับ”

รู้สึกตัวอีกทีพบว่าปากของผมมันขยับไปโดยอัตโนมัติแล้ว….

จบ!!!!

…อ่านจบแล้วรู้สึกยังไงคอมเมนต์พูดคุยกันได้น้าาาา~~