[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? – ตอนที่ 22

ย้อนไปอ่านตอนก่อนหน้านี้สักนิดเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านตอนนี้มากขึ้น!

 

 

—…กลางดึกเมื่อคืนนี้มันเกิดอะไรขึ้น สรุปเป็นความฝันหรือความจริงกันแน่

 

เมื่อผมถาม ริโกะมองมาครู่หนึ่ง ดวงตาของเธอสั่นเทาแล้วตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงตึงเครียด

 

“…ไม่มีอะไรค่ะ”

 

“เอ๋…”

 

ตอนนี้ผมรู้สึกกลัวมาก เพราะไม่คิดว่าริโกะเธอจะตอบว่า”ไม่มีอะไร” ควรจะทำยังไงดีล่ะตอนนี้ เมื่อคืนรู้สึกเหมือนว่าเธอมานั่งพิงอยู่ข้างๆจริงๆ แต่ผมก็บอกไม่ได้ว่านี่เป็นเรื่องจริงรึเปล่า…

 

ถ้าเกิดว่า..ผมบอกเธอไปเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วมันเกิดเป็นความฝันจริงๆล่ะก็.. ริโกะคงจะคิดว่า”ฉันคงจะไปทำอะไรแปลกในฝันของคุณสินะคะ”

 

…ผมมันคนงี่เง่าจริงๆ

 

นี่มันไม่ใช่คำถามที่ควรจะถามออกไปแต่แรกเลย

 

ความรู้สึกของผมมันตรงไปตรงมาจนทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

 

ไม่เคยห่วงความรู้สึกของใครมากขนาดนี้มาก่อนเลย…

 

นี่ผมชอบริโกะมาตั้งแต่แรกเลยงั้นเหรอ—?

 

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรู้สึกของ ซาวะที่มีต่อริโกะและความรู้สึกของผมตอนนี้ ทั้งสองสิ่งแตกต่างกันยังไง

 

ไม่ว่าจะคิดยังไง ผมควรจะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองก่อนแทนที่จะห่วงความรู้สึกของริโกะ

 

“..อ่า…ไม่มีอะไรหรอก ช่วยลืมๆเรื่องที่ผมถามไปก่อนหน้านี้ด้วยครับ!”

 

“ร…เรื่องนั้น—”

 

“ผมขอโทษที่ถามอะไรแปลกๆออกไป”

 

เมื่อกล่าวขอโทษเกี่ยวกับความสะเพร่าของผมแล้ว ริโกะมองกลับมาราวกับว่าจะพูดอะไรบางอย่าง และรีบหันหน้ากลับไปพร้อมพึมพำกับตัวเองว่า”เข้าใจแล้วค่ะ”

 

===

 

—ช่วงพักกลางวัน

 

ผมนั่งอ่านข่าวนิตยสารภาพยนตร์ตามปกติ…

 

“นิยามะ..ผมขอคุยด้วยหน่อยได้รึเปล่า”

 

“เอ๊ะ!”

 

ฮิโรเสะ มิทสึกิ เดินเข้ามาคุยกับผม

 

เขาเป็นสมาชิกที่สดใสหน้าตาดีของชมรมดนตรี และยังเป็นนักเรียนดีเด่นลำดับต้นๆของโรงเรียนอีกด้วย

 

ผมมองเขาด้วยความประหลาดใจ เราสองคนไม่เคยคุยอะไรเป็นการส่วนตัวมาก่อน

 

ฮิโรเสะ ต้องการอะไรกันแน่….

 

“ช่วยเอาสิ่งนี้ไปให้ คุณฮานาเอะได้รึเปล่า..”

 

เขายื่นกระดาษแผ่นเล็กๆที่เหมือนจะเขียนข้อความอะไรบางอย่างไว้มาให้

 

“ทำไมต้องเป็นผมด้วยล่ะ..?”

 

“เพราะว่านิยามะ กับคุณ ฮานาเอะ เป็นเพื่อนสมัยเด็กกันใช่มั้ยล่ะ”

 

ใช่แล้ว…

 

นั่นเป็นสิ่งที่พวกเราตกลงกันไว้

 

แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็เถอะ….

 

“มันจะดีกว่ามั้ยถ้าเอาไปให้คุณอาซาคุระแทนน่ะ..”

 

“นั่นแหละครับปัญหา…อาซาคุระเธอปฏิเสธและบอกแค่ว่า’อย่างน้อยก็ควรจะสารภาพรักกับริโกะโดยตรง’ “

 

ผมพยักหน้าพร้อมกับเห็นด้วย ถึงมันจะเป็นคำตอบแสนธรรมดาจากอาซาคุระ

 

เดี๋ยวก่อนนะ….นั่นคือสิ่งที่เขียนอยู่ในกระดาษใบนี้เหรอ?

 

ให้ตายเถอะ…ผมไม่อยากจะรับมันไว้เลย…

 

“แล้วทำไมไม่ทำตามคำแนะนำของคุณอาซาคุระล่ะครับ”

 

“คุณฮานาเอะ ระวังตัวและห่างเหินจากผู้ชายอย่างมากในการพูดคุย และเธอก็คงจะปฏิเสธทันทีหากนัดไปเจอกันแบบสองต่อสอง”

 

“..อึม”

 

ไม่แปลกใจที่จะปฏิเสธ เพราะว่าริโกะถูกเรียกตัวมาสารภาพรักนับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่เข้าโรงเรียนมา

 

มันคงจะลำบากน่าดูเลย…

 

“ยังไงก็เถอะ…ขอบคุณนะ”

 

“…ด…เดี๋ยวก่อน!!”

 

—ผมถูกบังคับ…

 

ตอนนี้กระดาษแผ่นนั้นอยู่ในมือของผม มันไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนอกจากต้องมอบมันให้ริโกะ

 

เป็นเรื่องที่น่าเศร้า…

 

จนถึงตอนนี้ ริโกะยังคงปฏิเสธทุกคำสารภาพเสมอ ไม่ว่าคนคนนั้นจะหน้าตาดีก็ตาม

 

ถึงจะคิดแบบนั้นแต่ก็ไม่มีอะไรมารับประกันความเป็นไปได้

 

===

 

ปกติหลังจากทำงานพาร์ทไทม์เสร็จแล้วผมจะรีบมุ่งหน้ากลับบ้านไปหาริโกะทันที แต่วันนี้รู้สึกเหนื่อยล้าผิดปกติ แขนขาอ่อนแรง ไม่มีแรงจะเดินต่อ ร่างกายหนักอึ้ง ทั้งหมดนี้เป็นเพราะข้อความที่ได้รับมาจาก ฮิโรเสะ ตอนนี้สภาพคงจะดูเหมือนคนกำลังจะตาย

 

…มาถึงหน้าห้องแล้ว ริโกะเปิดประตูต้อนรับพร้อมกับคำพูดที่แสนหวานเหมือนทุกที

 

“ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะ!…เอ๊ะ..เกิดอะไรขึ้น คุณมินาโตะ สบายดีรึเปล่าคะ?”

 

“ไม่เป็นไร.. ผมสบายดี..”

 

การที่เก็บไว้กับตัวนั้นมีแต่จะทำให้ตัวเองเจ็บปวดเรื่อยๆเท่านั้น

 

ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ หยิบกระดาษแผ่นเล็กๆที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมา

 

“อ่ะนี่….ของคุณ”

 

“….?”

 

เธอหยิบกระดาษแผ่นนั้นไปและรีบเปิดดูด้วยความสงสัย ทันทีหลังจากนั้นสีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงสด แล้วจ้องกับมาพร้อมน้ำตาแห่งความปลื้มปิติในดวงตาของเธอ

 

ท่าทางแบบนี้หมายความว่ายังไง..?

 

ริโกะเธอ ยอมรับฮิโรเสะ รึเปล่า

 

“คุณมินาโตะ…กระดาษแผ่นนี้เป็นของคุณเหรอคะ?”

 

“ไม่ใช่ของผมหรอกครับ มีคนฝากมาให้เมื่อช่วงพักกลางวันนี้น่ะ”

 

“… … …ใคร? “

 

“ฮิโรเสะ มิทสึกิ…”

 

“…คุณมินาโตะขอโทษนะคะ…”

 

“ริโกะ คุณเป็นอะไรไป”

 

“ฉันรับมันไว้ไม่ได้จริงๆ ขอโทษนะคะ ได้โปรดคืนมันให้เขาด้วย”

 

ฮิโรเสะถูกปฏิเสธ  มันไม่สมควรเลย แต่ผมกลับโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก ดีใจแทบจะกระโดดออกมาเลย

 

“ตกลง……..—แต่ว่านะคุณริโกะ ทำไมถึงปฏิเสธคำสารภาพรักของทุกคนอยู่เรื่อยเลยล่ะครับ”

 

มันเป็นคำถามง่ายๆ ผมไม่แน่ใจทำไมเธอถึงดูไม่พอใจและอู้อี้อยู่เล็กน้อย

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ริโกะทำหน้าบึ้ง จากนั้นเหลือบมองมาพร้อมพูดขึ้นว่า..

 

“ฉัน…มีคนที่รักตั้งแต่แรกอยู่แล้วค่ะ…”

 

 

เอ่า..จบแล้ว~~~

[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka?

[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka?

Status: Ongoing
อ่านนิยาย [WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka?—ช่วงเวลาที่หนาวมากๆ..หิมะตกในเดือนกุมภาพันธ์.. เธออยู่ในอาพาร์ตเมนต์ของผม ฮานาเอะ ริโกะ “นิยามะ มินาโตะคุง..ได้โปรด…ห..ให้ฉัน…ป..เป็นภรรยาของคุณได้ไหมคะ” ผมไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไรบางคิดผมอาจคิดไปเองหรืออาจแค่ฟังผิด แต่ด้วยการที่เธอนั้นจ้องมองมาที่ผมด้วยสายตาอ้อนวอน ผมบอกได้เลยว่าเธอคิดอย่างนั้นจริงๆ และมือเล็กๆที่โอบที่หน้าอกของเธอก็ได้สั่นเล็กน้อย

Comment

Options

not work with dark mode
Reset