—วันหนึ่งหลังอาหารเย็น
“คุณมินาโตะ ฉันมีเรื่องอย่างหนึ่งอยากจะขอค่ะ”
“อึม..ได้ครับแน่นอน”
ริโกะหยิบกล่องกระดานโอเทลโล่ออกมาอย่างมีความสุข
##โอเทลโล่ เป็นหมากกระดานชนิดหนึ่ง ซึ่งมีรูปแบบและกติกาที่เรียบง่าย ตัวหมากมีสีขาวและสีดำ
“เอ๊…ฉันยังไม่ได้บอกคุณเลยนะคะว่ามันคืออะไร”
“…..!! คร้าบ คร้าบ…ผมผิดไปแล้ว..”
“คุณมินาโตะตลกจังเลย..ฮิฮิ..”
ไม่มีเหตุผลใดที่ต้องปฏิเสธเพราะว่าเป็นคำขอของริโกะ ถึงผมจะเป็นคนตัดสินใจก็ตาม
“แล้วคำขอที่ว่าคืออะไรเหรอครับ”
“ถ้าเกิด…คุณไม่รังเกียจ อยากเล่นโอเทลโล่กับฉันมั้ยคะ คนที่แพ้จะต้องโดนลงโทษนะ…”
“ลงโทษ…เหรอ”
“ใช่ค่ะ ถ้าเกิดฉันชนะฉันอยากจะมีสิทธิ์ถามคำถามคุณมินาโตะห้าคำถาม”
คำถาม…?
“ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรนะครับ แต่ว่าต้องการรู้อะไรเกี่ยวกับตัวผมเหรอ”
ผมไม่ได้มีอะไรที่น่าสนใจขนาดนั้น
น่าแปลกหลังจากที่ผมถามออกไปริโกะก็มีท่าทีกระสับกระส่ายผิดปกติ
“อ๊ะ!! ใช่แล้วๆ ยิ่งฉันรู้จักคุณมินาโตะมากเท่าไหร่ ฉันก็จะทำงานบ้านทุกวันได้ง่ายขึ้นเท่านั้น”
“อ่อ..เป็นอย่างงี้นี่เอง”
“อะไรทำนองนั้นหล่ะค่ะ เช่นฉันรู้จักอาหารโปรดของคุณมินาโตะ,หนังเรื่องโปรดของคุณมินาโตะ,วิชาโปรดของคุณมินาโตะ,เกมส์โปรดของคุณมินาโตะ,อนิเมะเรื่องโปรดของคุณมินาโตะ แต่นั่น…มันยังไม่พอ ฉันต้องการรู้มากกว่านี้อีกค่ะ!!”
[ที่จริงมีเยอะกว่านี้นะแต่ยกตัวอย่างแค่นี้พอ]
“เอ่อ…คุณริโกะคุณรู้จักเกี่ยวกับตัวผมมากขนาดนี้เลยเหรอ..?”
มันอดไม่ได้ที่จะถามเธอออกไปแบบนั้น แล้วริโกะก็เพียงยิ้มอย่างมีเลศนัยตอบกลับมา…
“หึ..”
“อุเว้ะ!!!!”
เธอพยายามค้นคว้าสิ่งต่างๆมากมายเกี่ยวกับผมเพื่อให้เธอทำงานบ้านได้ง่ายขึ้นนั่นผมเข้าใจแบบนี้
ก็ดีแล้ว….แต่..
ผมสงสัยว่าเธอสามารถเข้าใจในประโยคสนทนาทั้งหมดในแต่ละวันหรือไม่
ที่ผ่านมาผมก็คุยกับริโกะตามปกติ และบางทีงานอดิเรกหรือไม่ก็ความชอบต่างๆของผม อาจหลุดออกไปในการสนทนาของเราโดยไม่รู้ตัว
“ถ้าคุณรู้เยอะขนาดนี้แล้วผมคงไม่มีอะไรที่จะต้องบอกคุณไปมากกว่าที่คุณรู้แล้วล่ะครับ”
ผมหัวเราะ”ฮะฮะ” ออกมาเพื่อกลบเกลื่อนแล้วแก้มของริโกะก็ค่อยๆแดงขึ้นมาเล็กน้อย
“น…นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ได้เห็นสีหน้าของคุณมินาโตะแบบนี้ ไม่อยากจะเชื่อเลยตอนนี้มันรู้สึกตื่นเต้นไปหมด”
“……?”
รอโกะ วางมือบนแก้มของเธอและดูพอใจกับตัวเองมาก ระหว่างนั้นผมก็มองดูเธออยู่เงียบๆ พลางคิดว่าเธอน่ารักทั้งๆที่ไม่เข้าใจเธอเลย
ผ่านไปครู่หนึ่งเธอก็กระแอมในลำคอก่อนจะหันกลับมาหาผมและพูดขึ้นว่า…
“สรุปแล้วคุณอยากจะเล่น โอเทลโล่กับฉันไหมคะ ถ้าเกิดว่าคุณมินาโตะชนะ ฉันจะยอมทำตามที่คุณพูดทุกอย่างเลย!”
“……”
เธอจะยอมทำตามที่ผมบอก….ทุกอย่าง?
ข้อมูลที่ไร้ค่าของผมมันเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่ริโกะยอมทำ แต่ว่าก็นะ..ข้อเสนอมันเย้ายวนเกินกว่าทีจะปฏิเสธออกไป
น่าเสียดายที่ผมต้องทำให้เธอแพ้เกมนี้ แต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องพยายามให้ดีที่สุด
ดังนั้นจึงเริ่มเล่นโอเทลโล่ เรานั่งข้างๆกันบนโซฟาห้องนั่งเล่นตามปกติแล้ววางกระดานโอเทลโล่ไว้โตะตรงหน้า ในขณะเล่นริโกะใช้หมากด้านที่มีสีขาวและผมใช้หมากด้านที่มีสีดำ เนื่องจากผมเป่ายิ้งฉุบแพ้ริโกะเธอจึงเป็นฝ่ายเริ่มก่อน
“เอาล่ะ จะเริ่มแล้วนะ!”
“อึ้ม..”
ตอนนี้เธอดูไร้เดียงสามาก ตื่นเต้นเหมือนเด็กๆเลย
“จะว่าไปฉันไม่ได้เล่นมาหลายปีแล้ว”
“อ่า..ผมก็เหมือนกัน คิดถึงมันจริงๆ”
“ฮิฮิ..ดีใจจริงๆที่ตัดสินใจซื้อมา”
ผมหยักหน้าตอบกลับไป
—ผ่านไปครู่หนึ่งไม่ถึง10นาที
..?ฮะ…?
ขณะที่ผมกำลังเพลิดเพลินอยู่กับการสนทนาของเราสองคน กระดานมันก็เต็มไปด้วยหมากสีขาวโดยไม่รู้ตัว
อย่าบอกนะ เธอไม่รู้ว่ามันเป็นไม่ค่อยดีเท่าไหร่ที่จะมีหมากของตัวเองอยู่เต็มกระดานแบบนี้
“คุณริโกะ…หมากของคุณทำไมมันอยู่กระจัดกระจายเต็มกระดานแบบนี้ล่ะ”
“ใช่ค่ะ ฉันรู้!”
เป็นเรื่องที่น่ารักมาก ได้เห็นริโกะพยักหน้าด้วยความยินดีอย่างสุดกำลังของเธอ แต่ดูแล้วเธอน่าจะไม่เก่งอย่างแน่นอน … !
ผมขอโทษ…แต่ว่า
การโจมตีแบบนั้นมันไม่ได้ผล
“แบบนั้นมัน…”
“อึ้ม…ฉันพยายามเปลี่ยนวิธีการเล่นเล็กน้อย”
ไม่นะ…..
มันน่ารักที่เธอพอใจที่จะทำแบบนั้น มันเป็นวิธีที่งุ่มง่ามในการโจมตี
และสุดท้ายสิ่งที่เธอตัดสินใจก็คือ..
“เอาล่ะต่อไป คือแบบนี้!!”
“……!!!”
เพียงชั่วพริบตา มือเล็กของเธอก็วางหมากสีขาวๆไว้ข้างขอบกระดาน
เป็นความจริงที่ว่าผมพยายามจะหลีกเลี่ยงไม่ให้เธอแพ้ แต่ผมไม่รู้ว่าเธอใช้กลยุทธ์แบบไหน ริโกะเล่นอย่างตรงไปตรงมาจนสุดท้ายหัวของผมก็เริ่มหมุนตาม
“..ขอโทษนะคุณริโกะ”
“เอ๋…เป็นอะไรรึเปล่าคะ?”
หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ริโกะ จะต้องแพ้แน่นอนและผมก็เป็นฝ่ายชนะ แต่ไม่มีทางที่จะเอาชนะเธออย่างไร้ความปราณีได้ ดูเหมือนริโกะจะไม่รู้จุดอ่อนของเธอเลย
ไม่เป็นไร…
ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ผมจะแอบหักมุมโดยไม่ให้เธอรู้และปล่อยเธอให้ชนะ ไม่ว่าจะต้องหลอกเธอหรือไม่ก็ตาม
ลองนึกภาพริโกะมีความสุขที่เธอชนะนั่นคือทั้งหมดที่ผมต้องทําเพื่อให้มีความสุขเช่นกัน
ละทิ้งเป้าหมายเดิมออกไป และพยายามแพ้อย่างราบคาบ
แต่…
ไม่ว่าจะพยายามขนาดไหน ริโกะก็ยังคงอ่อนแอเกินไปสำหรับโอเทลโล่….
จบ!! ตอนนี้ก็ยังไม่มีอะไร~~~แต่ตอนหน้านี่สิของจริงหุหุ
![[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka?](https://novel00.net/wp-content/uploads/2022/09/หหๅ-150x150.jpg "[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka?")
