[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? – ตอนที่ 28

###เอาล่ะทุกคน ขอขอบคุณจากใจจริงที่อยู่ติดตามกันมาจนถึงตอนนี้

—หลังจากที่เนื้อเรื่องมันค่อนค่างเบื่อพอสมควรที่ผ่านๆมาต่อจากนี้มันจะเริ่มมีความน่าตื่นเต้นระทึกขวัญ(อันที่จริงก็ไม่ขนาดนั้น)ขึ้นมาจากแต่ก่อน นิยายรอมคอมส่วนใหญ่ที่อ่านมาช่วงต้นๆมันก็จะน่าเบื่อใช่ไหม(อันนี้ไม่แน่ใจ) ตอนนี้มันผ่านช่วงนั้นมาเเล้ว รอลุ้นกันยาวๆได้เลย “:))) อย่าพี่งเบื่อกันน้าา

ริโกะไม่ค่อยเก่งเรื่องฟ้าร้องและมักนอนไม่หลับคนเดียว เธอจะคลานขึ้นไปนอนบนเตียงของผมในการนอนหลับหรือไม่ก็ให้ผมอยู่ในห้องนอนของเธอ

หลังจากเกิดเหตุการณ์แบบนี้สองสามครั้งเราได้พูดคุยกันและตกลงกัน

—ในคืนวันฝนฟ้าคะนอง เราจะนอนด้วยกันในห้องนั่งเล่นที่มีฟูกปูไว้ข้างๆกัน

ถ้าเธอกลัวผมพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อคลายความกังวลของเธอ

ครั้งนั้นผมเสนอแนวคิดออกไปว่าให้เรานอนด้วยกัน และริโกะก็ตอบตกลงในทันที

เดาว่าเธอคงกลัวฝนฟ้าคะนองจริงๆแหละ

แต่ก็ไม่เป็นไร…

ตั้งแต่ที่ผมเริ่มอาศัยอยู่กับเธอ ผมมั่นใจในระดับหนึ่งว่าเหตุผลและการควบคุมอารมณ์ของตัวเองนั้นแข็งแกร่ง

ครั้งนี้ผมจะไม่ทรยศในความไว้วางใจที่ริโกะมีต่อผมอย่างแน่นอน

จะเป็นคนที่น่าเชื่อถือ พึ่งพาได้ และมีคุณค่าในสายตาเธอ

แม้ว่าผมจะได้ตัดสินใจแบบนั่นไปแล้ว ท้องฟ้าก็ยังคงสงบสุขตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาถึงแม้ว่าฝนจะตก แต่ไม่มีฟ้าร้อง

ฤดูใบไม้ผลิผ่านไปเรื่อยๆแล้วก่อนที่จะรู้ตัวมันกำลังเข้าสู่ช่วงต้นฤดูร้อนแล้ว

ผมตกใจมากที่ได้ยินพยากรณ์อากาศทางทีวีในตอนเช้าวันนั้น

และก่อนที่ผมจะรู้กาแฟที่ถืออยู่ในมือก็หกด้วยความหวุดหวิด

“โอ๊ะ…คุณมินาโตะ อยู่นิ่งๆนะคะเดี๋ยวฉันจะไปเอาผ้ามาเช็ดให้”

ริโกะรีบวิ่งเข้ามาหาพร้อมกับถือผ้าสะอาดแล้วค่อยๆเช็ดคราบกาแฟออกจากเครื่องแบบผมอย่างระมัดระวัง

“ผมขอโทษ…”

“ไม่เป็นไรค่ะ ดูเหมือนเครื่องแบบจะไม่เป็นอะไรมากยังพอเช็ดออกได้อยู่”

ผมรู้สึกค่อยๆเขินขึ้นมาเรื่อยๆเพราะความน่ารักไร้เดียงสาของริโกะ

“ที่สำคัญกว่านั้น คุณริโกะครับดูพยากรณ์อากาศนี่สิ”

“เอ๊ะ..”

ริโกะมองไปทางหน้าจอทีวีที่ผมชีไป

“…ในที่สุด..แบบนั้นแหละ”

เธอบ่นพึมพำกับตัวเองโดยที่ไม่ให้ผมได้ยิน

“มันคงจะลำบากคุณมากๆเลยนะครับ”

“เอ..เอ๊ะ!!!ไม่เลย..เอ่อ.. ใช่ค่ะๆ มันลำบากมากเลย”

“คุณริโกะกลัวฟ้าร้องใช่มั้ย….?”

“แหะๆ ขอโทษทีพอดีพึ่งนึกขึ้นได้ว่าฉันกลัวฟ้าร้อง”

“…?..”

“อึม..แต่ยังไงก็เถอะคุณมินาโตะคะสิ่งที่คุณแนะนำก่อนหน้านี้ รบกวนด้วยนะคะ”

ผมรู้ทันทีเลยว่าเรากำลังพูดถึงการนอนด้วยกัน แต่ทว่าเราทั้งสองนั้นอายเกินกว่าจะใช้คำพูดออกมาตรงๆได้ ดังนั้นเราจึงพูดคุยกันโดยใช้คำคุมเครือเท่านั้น

“อ้อ..แบบนั้นสินะครับ ผมรู้คุณหมายถึงอะไร ก็อย่างที่ผมพูดละครับ ตราบไดที่คุณไม่รังเกียจผมก็โอเคกับมัน”

“ถ…ถ้าอย่างนั้นรบกวนด้วยนะคะ”

“ทางนี้ก็เช่นกับครับ..บ”

เราโค้งให้กันอย่างงุ่มง่ามและเดินแยกออกจากกันโดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่กล้าสบตากัน

===

วันนี้ผมทั้งวันผมไม่สามารถมีสมาธิจดจ่ออยู่กับการเรียนได้เลย

“เน่…มินาโนะ วันนี้นายดูกระสับกระส่ายกว่าปกตินะรู้ม้าย~~”

[ขอให้ซาวะเรียกมินาโตะนะ คนแปลสับสน]

“เอ๊ะ..!! อะไรนะ”

เมื่อผมถามกลับไปซาวะยักไหล่ถอนหายใจ”เฮ้อ..”ราวกับผิดหวัง

“นี่…เลิกเรียนแล้วนะ..”

“โอ้..จริงด้วย!”

ซาวะมองลงมาที่ผมขณะที่ผมกำลังเตรียมหนังสือกลับบ้านและถอนหายใจอีกครั้ง

“วันนี้นายดูเหม่อๆนะมินาโตะ”

“อย่างนั้นหรอกเหรอ…”

“หรือว่านั่น นายกำลังคิดถึงเรื่องคุณฮานาเอะอยู่รึเปล่า!!?”

ผมสะดุ้งขึ้นตกใจที่จู่ๆซาวะก็พูดถึงเรื่องริโกะขึ้นมา

“เดี๋ยวก่อน คุณฮานาเอะ? หมายความว่ายังไง?”

“นายหลอกชั้นไม่ได้หรอก ชั้นมองนายออกหมดนั่นแหละน่า แต่ว่านะฉันไม่คิดว่านายจะปิดบังเรื่องแบบนี้ชั้นคิดว่าพวกเราเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดนะรู้มั้ย ฮึฮึ…”

“……”

กำลังปิดบัง…

ซาวะรู้อะไรบ้าง?

“มันค่อนค่างชัดเจนนะว่า ไม่มีผู้ชายคนไหนที่จะรู้สึกแย่ที่โดนผู้หญิงน่ารักสุดๆชอบ”

เอ๊….

“เดี๋ยวก่อน มันหมายความว่าไง เธอชอบชั้นเหรอ”

“ก็บอกแล้วไง…ไม่ต้องมาเนียน”

“ไม่ๆ ชั้นไม่รู้จริงๆตอนนี้นายกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่”

พอผมพูดออกไปด้วยสีหน้าจริงจัง ซาวะที่กำลังยิ้มเยาะอยู่ก็หยุดหัวเราทันที

ผมถามเขาออกไปอีกครั้ง

“มันหมายความว่ายังไง?..”

“เฮ้อ..นายนี่นะ….คุณฮานาเอะกำลังสนใจในตัวนายอยู่ นิยามะ มินาโตะ!!”

“ห๊าาาาาาาาาาาา!!!!”

โดยปกติในชั้นเรียนผมจะไม่เอะอะเสียงดังและไม่ค่อยสร้างความเป็นจุดสนใจ

แต่ตอนนี้แม้แต่ผมที่เคยทำแบบนั้นประจำ ก็อดไม่ได้ที่จะร้องเสียงหลงออกมา…

จบแล้ว!!! จากนี้ก็ลุ้นต่อไปกันยาวๆ~~