## เพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านควรกลับไปอ่านตอนก่อนหน้านี้นิดนึงง
—”พูดอะไรออกมาเนี่ย”
“ชั้นรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติในตอนที่เราไปทัศนะศึกษา ชั้นบังเอิญแอบเห็นพฤติกรรมที่น่าสงสัยของคุณฮานาเอะ แล้วมันก็ชัดเจน
เจ้าหญิงริโกะเหลือบมองมาที่นายตั้งหลายครั้ง ด้วยใบหน้าของหญิงสาวที่กำลังตกหลุมรักอย่างเห็นได้ชัดเลย!!!…
บอดเลยว่าชั้น..แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองมันสะเทือนใจจริงๆ
ฉันตื่นเต้นมาก เพราคิดว่าที่เธอมองมาเพราะเธอชอบชั้น สุดท้ายมันไม่ใช่ชั้นที่เธอมอง แต่กลับเป็นผู้ชายที่อยู่ข้างๆชั้น มันแย่สุดๆไปเลยใช่มั้ย…T^T”
“หยุดเพ้อเจ้อได้แล้วน่า มันน่าขนลุกนะรู้มั้ย”
“ไม่ต้องมาพูดเลย ตอนนี้นายเป็นคนพิเศษสำหรับเธอไปแล้ว”
“นายก็รู้ดีนี่มันเป็นแค่ความเข้าใจผิดของนายเอง ไม่มีทางที่ริโกะจะมาชอบชั้นได้หรอกน่า เพราะเธอมีคนที่ชอ—”
ผมเกือบเผลอปากพูดออกไป ยังดีที่หยุดเอาไว้กลางคันได้จะไม่ไปโพล่งบอกความจริงที่ว่าริโกะเธอมีคนที่ชอบอยู่แล้วให้คนอื่นรู้เด็ดขาด
“ไม่เป็นไรหรอกมินาโตะ ชั้นเข้าใจนาย”
“…..”
“แต่ว่านะ สัญชาตญาณของชั้นจะไม่ผิดเพี้ยนอย่างแน่นอน!! “
ถ้าเกิดว่าเรื่องนี้คนอื่นรู้แล้วมันคงจะนึกภาพไม่ออกเลย
“เอ้ยย แล้วยังมีใครรู้เรื่องนี้อีกรึเปล่า?”
“อ่อ..ตอนนี้เหรอ..ยังไม่มีใคร”
“โล่งอกไปที อย่าไปบอกใครเชียวนะขอร้องล่ะ”
“อะไร…ทำไมหล่ะ นายคือประกายดาวแห่งความฝันของพวกผู้ชายธรรมดาอย่างเราเลยนะ ควรจะบอกเผยแพร่เรื่องราวนี่เพื่อเป็นความหวังให้กับทุกคนสิ..”
ผิดที่สุด นั่นเป็นความคืดที่แย่ที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมา
“ถ้านายทำอย่างนั้น มันจะไม่ดีต่อคุณฮานาเอะเอานะ”
“แต่ถ้าหากข่าวลือพวกนี้แพร่การจายออกไปก่อน เจ้าหญิงริโกะอาจเผยความรู้สึกของเธอออกมาง่ายขึ้น”
ไม่มีทาง…
มันจะให้ผลตรงกันข้ามและทำให้สิ่งต่างๆแย่ลงไปอีก ขืนซาวะทำอะไรโดยขาดความละเอียดอ่อนแบบนี้มันจะกลายเป็นเรื่องยุ่งเหยิงโดยใช่เหตุ
“นี่ๆมินาโตะ ถ้านายเริ่มออกเดทกับคุณฮานาเอะเมื่อไหร่ล่ะก็ แนะนำให้ชั้นรู้จักกับเหล่าเพื่อนๆที่น่ารักของเธอหน่อยน้าา~~”
ผมเลิกคิ้วขึ้นตกใจเมื่อซาวะจับมือผมในท่าอ้อนแบบหวานๆ
“นี่เป็นจุดประสงค์จริงๆของนายสินะ..”
“ว้า…รู้ด้วยเหรอเนี่ย”
“เอาล่ะชั้นจะบอกอะไรนายให้นะ แม้ว่านายจะเผยแพร่ข่าวลือแปลกๆออกไปมันก็ไม่มีทางที่มันจะเกิดขึ้นจริงๆ”
“แล้วนายมั่นใจได้ยังไง”
“…นั่นมัน..”
ผมพูดออกไปไม่ได้ว่าริโกะมีคนที่เธอชอบอยู่แล้ว
มันเป็นปัญหาเพราะไม่สามารถเปิดเผยความลับของเธอได้
ถ้าผมไม่สามารถหยุดซาวะเรื่องนี้ได้ละก็..เขาอาจเริ่มข่าวลือขึ้นมาจริงๆ จะเกิดปัญหามากมายขึ้นกับริโกะ และผมต้องปกป้องทุกอย่าง
….แต่จะโน้มน้าวด้วยวิธีไหนดี
พอครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก็เกิดไอเดียดีๆขึ้นมาในหัว
ถึงมันจะเป็นไปไม่ได้ก็เถอะ
หวังว่าครั้งนี้จะปิดปากของซาวะได้
ตกลงเอาตามนี้
ผมตัดสินใจแล้ววางมือลงบนไหล่ขวาของซาวะ
“ซาวะนายฟังชั้นให้ดีนะ ชั้นมีผู้หญิงที่ชอบแล้ว…”
“เอ๊ะ?…เอ๊ะ!!”
“ถึงแม้ว่าคุณฮานาเอะเธอจะชอบชั้นก็ตาม ได้โปรดซาวะ นายอย่าแพร่ข่าวลือออกไปว่าเธอชอบชั้น เพราะชั้นไม่สามารถตอบรับความรู้สึกของเธอได้จริงๆ”
“..อย่างนั้นหรอกเหรอเนี่ย..”
ซาวะที่ดูตื่นเต้นกับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ก็เหมือนจะเข้าใจถ้าผมอธิบายไปอย่างละเอียด
“แต่ว่านายแน่ใจแล้วนะ ว่าจะทิ้งคุณฮานาเอะ มันน่าเสียดายจะตายไป”
“การตกหลุมรักสาวสวย ไม่เหมือนกับการชื่นชม นายจะเข้าใจเรื่องนี้เองเมื่อมีความรัก”
“คร้าบๆ เข้าใจแล้ว”
“มันจะไม่มีข่าวลืออะไรเกิดขึ้นตกลงไหม”
“อา…ความรักที่จริงจังจนนายไม่สามารถเปลี่ยนใจได้ ถึงแม้จะเป็นสาวสวยมาชอบก็ตาม สุดยอดจริงๆ…”
“แหะๆ…ก็คงอย่างนั้น”
ดีใจที่ซาวะเป็นคนตรงไปตรงมา อย่างไรก็ตามครั้งนี้ก็ผ่านไปได้ด้วยดีละนะ…
ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเอียงศรีษะ รู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่าง?
โอ้…
มันมีปัญหาที่ใหญ่กว่า
ในตอนเย็นนี้
ผมยังไม่ได้ใจสำหรับคืนนี้เลย! เผลอลืมตัวไปพักหนึ่งเนื่องจากคุยหัวข้อไร้สาระกับซาวะเมื่อกี้
ขณะที่ผมมองออกไปนอกหน้าต่างก็พบว่า เมฆดำเริ่มเคลื่อนตัวเข้ามา ลมพัดปรอยๆทำให้ต้นไม้ใหญ่บริเวณนอกอาคารเริ่มพริ้วไหว
ดูเหมือนสภาพอากาศจะเป็นไปตามคาด…
ผมหรี่ตามองก้อนเมฆพวกนั้นพร้อมกับความรู้สึกผสมปนเปกันเต็มไปหมด
===
—ถึงจะไม่ได้เตรียมตัวไว้ก่อนหน้านี้ เวลามันก็ผ่านไปเรื่อยๆ
“เลิกงานแล้วเหรอเนี่ย…”
ผมบ่นพึมพำกับตัวเองไปพร้อมเอาหน้าผากชนกับผนังลิฟต์ที่อยู่ในอาพาร์ตเมนต์ของตัวเอง
ก็ไม่ใช่ว่าไม่ชอบหรอก…
แต่เพียงผมรู้สึกอึดอัดกับความกังวลนี้ ความกังวลใจ ความคาดหวังเล็กน้อยที่ไม่ควรมี
มันไม่ดีสุดๆเลย..
หัวใจกำลังจะไหลออกมาจากปากแล้ว
ไม่สิ..ผมต้องเตือนตัวเองเสมอ
ต้องมีสติ…ต้องมีสติ
ผมกดอินเตอร์คอมพร้อมกับภาวะนาอย่างสุดชีวิต
“ย..ยิน~ดีต้อนรับมาค่ะคุณมินาโตะ”
เสียงของริโกะครั้งนี้ดูแตกต่างจากปกติ
แย่แล้ว..
หรือว่าเธอจะสังเกตเห็น
ผมประหม่ามากขึ้นเมื่อคิดอย่างนั้น
ไม่รู้จะอยู่ได้ถึงพรุ่งนี้รึเปล่า…
เริ่มกังวลจริงๆแล้ว หรือว่าเป็นเพราะทำงานหนักมากเกินไปเลยคิดไปเอง
ตอนนี้เวลา21.30 ค่ำคืนที่แสนยาวนานจะเริ่มขึ้นต่อจากนี้แล้วสินะ…..
“ถึงเวลาอาบน้ำแล้วนะคะ…”
“โอ้ะ…ลืมไปเลยเมื่อเช้าเราไม่ได้เปายิ้งฉุบนิ”
“ใช่ค่ะ เพราะงั้น…มาเริ่มกันตอนนี้เลย!!”
เมื่อเราเริ่มอยู่ด้วยกันแรกๆ มักจะมีปัญหาเรื่องการอาบน้ำอยู่บ่อยๆว่าใครจะอาบก่อน หลังจากนั้นเราตกลงกันว่าก่อนอาหารเช้าเราจะเปายิ้งฉุบกันเพื่อที่ว่าใครจะเป็นคนอาบน้ำก่อนในแต่ละวัน
เนื่องจากวันนี้ในตอนเช้ามันมีอะไรเกิดขึ้นนิดหน่อยเราจึงลืมเรื่องนี้สนิทกันทั้งคู่(เรื่องจากตอนก่อนหน้านี้น่ะแหละ)
“”เปา ยิ้ง ฉุบ!!!””
“อา..คุณริโกะชนะ เลือกได้เลยครับว่าวันนี้จะอาบก่อนรึเปล่า…”
“ตกลงตามนี้ค่ะ”
ริโกะเหลือบมองไปที่โต๊ะในห้องนั่งเล่น ด้วยความที่ผมไม่ได้คิดอะไรจึงมองไปตามสายตาของเธอโดยอัตโนมัติ
นี่เป็นครั้งแรก ผมสังเกตุเห็นกล่องเล็กๆสีชมพูอ่อนลายดอกไม้ที่ไม่คุ้นเคยวางอยู่ ดูเหมือนสิ่งที่ผู้หญิงเขาใช้กัน
น่าจะเป็นของริโกะ แต่มันคืออะไร..?
“คุณริโกะกล่องนั้นคือ..—”
“อ่า…เออ..เอ่อ….ไม่มีอะไรหรอกค่ะไม่ต้องสนใจเลย แค่อยากลองซื้อมาใช้สักครั้งน่ะค่ะ!!!”
“เข้าใจแล้วครับว่าแต่ข้างในมันคืออะไรเหรอ..?”
“….บ…บอดี้สครับ…”(ครีมขัดผิวอะไรประมาณนี้)
หลังจากพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้ ริโกะก็หันมาด้วยสีหน้าแดงสด
บอดี้สครับ…คืออะไร
ทำไมเธอต้องพูดออกมาด้วยท่าทางอายขนาดนั้นด้วย
อย่างไรก็ตามมันคงจะเป็นเรื่องที่ผู้ชายอย่างเราไม่ควรไปจู้จี้กับมันมาก ในที่สุดก็ทนกับความสงสัยไม่ไหว ผมใช้โทรศัพท์มือถือของตัวเองค้นดูและพบว่าเป็นครีมชนิดหนึ่งช่วยทำให้ผิวพรรณสดใส
แต่ทำไม…ริโกะถึงดูเขินอายกับมัน
หมายถึงมันเป็นแค่สบู่ธรรมดาใช่ไหม?
ยิ่งคิดก็ยิ่งงง ผมเอียงศีรษะเริ่มสับสนขึ้นเรื่อยๆ
จบ!!!! มารอลุ้นพร้อมกันยาวๆ~~~~
![[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka?](https://novel00.net/wp-content/uploads/2022/09/หหๅ-150x150.jpg "[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka?")
