[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? – ตอนที่ 32

“…ฉันอยากให้คุณมีอารมณ์”

ผมจ้องมองริโกะตัวแข็งทื่ออ้าปากค้างลืมวิธีหายใจไปชั่วขณะ

หลังจากที่ผู้ชายเกิดอารมณ์แล้วสิ่งที่ต้องการจะทำต่อไปคุณก็รู้?…

ริโกะเองก็เป็นคนพูดแบบนั้นออกมา

ไม่..แต่ผมยังไม่แน่ใจ

ภาพลักษณ์ของริโกะของผมคือเด็กสาวบริสุทธิ์ไร้เดียงสาและผมไม่คิดว่าเธอจะเป็นผู้หญิที่พูดว่า”ฉันอยากทำแบบนั้นกับคุณ”

ถึงแม้จะไม่ใช่ภาพลักษณ์ที่ผมคิดไว้จริงๆ แล้วเธอเป็นเด็กสาวที่ซุกซนอยากรู้อยากเห็น อันนั้นก็ว่าไปอย่าง

ตั้งแต่ที่ผมตกหลุมรักริโกะ ไม่ว่าเธอจะเป็นคนที่คาดไม่ถึงแค่ไหน ทุกอย่างมันก็ดูน่ารักไปหมด

“คุณมินาโตะ…คุณจะเกลียดฉันมั้ย..?

“ไม่…ไม่ใช่ ไม่มีทางครับ”

สติผมฟุ้งซ่านมากจึงตอบเธอในทันที

“ผมไม่คิดจะเกลียดคุณริโกะเลย ผมแค่สงสัยว่าทำไม..”

“เอ่อ..คือ จริงสิ”

“เอ๋ะ..”

“ฉันสงสัยว่าตอนนี้คุณ…มีอารมณ์แบบนั้นและต้องการสัมผัสฉันอยู่รึเปล่า..”

แน่นอน ผมกำลังจะ…

แม้กระทั่งตอนนี้ ผมพยายามดึงสติความมีเหตุผลของตัวเองให้คงอยู่

แต่ว่า…

ไม่ต้องทนแล้วใช่ไหม?

ผมตัดสินใจแล้วหลับตา ถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“เอ่อ…คุณบอกว่าต้องการให้ผมเกิดอารมณ์ใช่มั้ยครับ”

“….ช..ใช่”

“หมายความว่าคุณจะไม่ว่าอะไรใช่มั้ยครับที่ผมจะสัมผัสคุณ”

ผมถามออกไปด้วยความกล้าหาญทั้งหมดที่สามารถรวบรวมได้ด้วยความดื้อดึงของผม ริโกะพยักหน้าตอบกลับมาด้วยใบหน้าสีแดงสด

ทำแบบนี้ไม่ได้

หยุดคิด!!

ผมสามารถเอื้อมมือออกไปหาเธอแบบนีั…

“ฉัน ..อยากนอนและจับมือกันกับคุณมินาโตะ..”

ขณะที่ผมกำลังจะคว้ามือไปจับไหล่ทั้งสองข้างของริโกะ แต่เธอดึงแขนของเธอกลับมาก่อนที่มือของผมจะเอื้อมไปถึง ทำผมให้เสียการทรงตัวและล้มตัวลงบนฟูกพร้อมกับเธอ

“…!!”

“คุณมินาโตะ…”

“เดี๋ยวก่อนคุณริโกะ…ม..มันไม่ใช่!!”

ผมรู้ว่าริโกะบริสุทธิ์ไร้เดียงสาอย่างที่คิดไม่มีทางที่ผู้ชายอยากจะสัมผัสเธอและหยุดอยู่เพียงแค่การจับมือหรอก

น่าจะเป็นความคิดที่เราจะจับมือกันเพียงเพราะเธอกลัวฟ้าร้องและรู้สึกปลอดภัยเมื่อสัมผัสใครสักคน

ตอนนี้ไม่มีฟ้าร้องเลย..?

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น

อย่างที่คิดไว้ แม้กับริโกะครั้งนี้ควรระมัดระวังไว้ดีกว่า

ผมไม่มั่นใจว่าจะทนได้ทุกครั้งตลอดแล้วถ้าผมพยายามทำแบบนี้กับใครก็ตามที่ไม่ใช่เธอ ผมคงหัวใจวายตายแน่ๆ

นี่คือตัวอย่างที่น่าคิด

“ริโกะคุณรู้มั้ย ผู้ชายไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่พอใจเพียงสัมผัสแค่เล็กน้อย”

“อ..อย่างนั้นหรอกเหรอคะ…”

“ใช่แล้วครับ..คุณริโกะคงไม่อยากโดนผมกดอยู่แบบนี้ โอ๊ะๆ เดี๋ยวจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ”

ผมรีบลุกออกมาอย่างรวดเร็วด้วยท่าทางรู้สึกผิด

“คุณมินาโตะ…อ-อยากจับกดฉันมั้ยคะ…?”

“……”

ร—ริโกะ!!!!!!!

อย่าถามคำถามแบบนั้นกับผมด้วยหน้าตาน่ารักๆแบบนั้นของคุณนะ…!!

ผมรับมือกับเธอคนนี้ไม่ไหวแล้ว…

อารมณ์แบบประมาณว่าเธอจะเหวี่ยงผมไปรอบ ๆ โดยไม่ได้ตั้งใจและฉีกผมเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย… !!

ผมกลัว……

“คุณไม่ควรพูดอย่างนั้นรู้มั้ยครับ..”

จะเป็นเรื่องเลวร้ายอย่างยิ่งหากเรานั่งบนฟูกโดยหันหน้าเข้าหากันแบบนี้

นั่นคือสิ่งที่ผมกำลังคิดและกำลังลุกขึ้น

“อย่าพึ่ง…ฉันจะไม่พูดอีกแล้วค่ะเพราะงั้น..อย่าไปเลยนะ”

“…..”

ริโกะอ้อนวอนอย่างหมดหวังขณะที่เธอจับแขนเสื้อและรั้งผมไว้

“ถ้าคุณมินาโตะกำลังมีอารมณ์อยู่ตอนนี้ ฉันยอมรับมันถ้าฉันรับผิดชอบมันได้ก็จะยอมทำค่ะ…”

จบแล้ววว..!!! รอติดตามตอนต่อไป…

ต้นฉบับมันสั้นๆมาแบบนี้ก็ช่วยไม่ได้…แต่เดี๋ยวตอนหน้าจะลองเอาแบบยาวไปดูคนอ่านจะได้เข้าถึงอารมณ์ได้ดี….!!!!