[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? – ตอนที่ 34

[ต่อจากอันเดิมนะ]

—ในตอนเช้า พวกเราพูดคุยทำตัวกันตามปกติเหมือนทุกๆวัน ต่างฝ่ายต่างแยกเดินทางไปโรงเรียน

เมื่อผมเดินเข้ามาในเขตโถงทางเดิน ก็พลางสังเกตบางอย่างที่ผิดปกติไปจากเดิม

รู้สึกเหมือนตกเป็นเป้าสายตายังไงยังงั้นเลย ทุกคนมองมาที่ผมและกระซิบพูดคุยกันเบาๆ

อะไรเนี่ย…

ผมไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้มาก่อน

ได้แค่เพียงทำหน้างุนงงและมุ่งตรงเข้าไปที่ห้องเรียน

===

“…อะ!! นี่มันอะไรกันเนี่ย!!!!!”

ข่าวหนังสือพิมพ์ของโรงเรียนถูกแปะไว้บนกระดานดำหน้าห้องประชาสัมพันธ์

——สาวสวยที่สุดในโรงเรียน เจ้าหญิง ฮานาเอะ ริโกะ ทรงเลือกเเฟนแล้ว!!

*อะไรกันเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาที่สุดในโรงเรียนหรอกเหรอ?—*

รูปภาพในหนังสื่อพิมพ์แสดงให้เห็นผมกับริโกะกำลังถือถุงผ้าด้วยกันที่ย่านการค้า

“……”

ผมมองไปรอบๆตัวด้วยความตกใจ ทันไดนั้นดวงตาก็ได้สะดูดเข้ากับเพื่อนร่วมชั้นที่คุ้นเคย ถือหนังสือพิมพ์ของโรงเรียนอยู่ในมือ

“มินาโตะ…!นายเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้..”

ซาวะถือหนังสือพิมพ์ของโรงเรียนไว้ในมือขวาแล้วรีบวิ่งเข้ามาหาผม

ห้องเรียนที่แสนคึกคักไปกับเสียงพูดคุย กำลังรอการตอบกลับของผมด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“เอ่อ….”

ผมไม่คาดคิดว่าจะเจอสถานการณ์แบบนี้เลย ดังนั้นผมจึงไม่สามารถคิดออกเลยว่าควรจะทำยังไงต่อดี

นี่มันแย่สุดๆ…

ยังไงผมก็ต้องปิดเรื่องนี้เอาไว้

แต่จะทำยังไงดีตอนนี้รูปก็ถูกถ่ายไว้เป็นหลักฐานแล้ว

ถ้าบอกเหตุผลไปว่าเป็นแค่เพื่อนสมัยเด็กกันมันก็คงเปล่าประโยชน์..

ในช่วงเวลาที่แย่ที่สุด ไม่นานริโกะก็เดินผ่านเข้าไปในห้องเรียนของเธอตามปกติ

ถ้าขืนผมไม่ทำอะไรสักอย่างละก็ ริโกะจะต้องตกเป็นเป้าสายตาความอยากรู้อยากเห็นของทุกคนแน่

ต้องปกป้องเธอ..

ผมรีบขยับร่างกายอย่างรวดเร็วไปคว้ามือของเธอ

“คุณริโกะ มานี่แปบนึงครับ!”

ทันทีที่ผมจับมือเธอและเริ่มวิ่ง เพื่อนร่วมชั้นที่อยู่รอบๆก็โพล่งออกมาด้วยเสียงเชียร์อย่างตื่นเต้น

ผมพาริโกะวิ่งไปตามโถงทางเดิน ผ่านเหล่าบรรดาคนในอาคารและขึ้นไปบนชั้นดาดฟ้า

“…คุณมินาโตะ”

เธอเรียกชื่อผมขณะวิ่งตามผมมาอย่างหอบหืดเราทั้งสองพักหายใจแทบกันไม่ทัน

“ผมขอโทษ…”

รูัตัวอีกทีผมก็กำมือเธอไว้แน่นมาก เลยรีบปล่อยมือในทันที

“สิ่งที่อยู่บนหนังสือพิม์หน้าห้องประชาสัมพันธ์…”

ผมอธิบายสถานการณ์ทั้งหมดที่ผมรู้ให้ริโกะฟัง เมื่อพูดจบหน้าของริโกะก็ซีดลงเรื่อยๆ…

“เราจะทำยังไงดี…ฉันขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ ทั้งหมดเป็นเพราะว่าความผิดของฉันเองที่อยากไปช้อปปิ้งกับคุณมินาโตะ..”

“มันไม่ใช่ความผิดคุณเลยครับ ผมแค่แปลกใจว่าเราโดนถ่ายรูปได้ยังไง..”

“อันที่จริงคุณก็รู้นิคะ ว่าไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดขึ้นกับฉัน..”

ใช่ ผมเคยเห็นริโกะถูกกล่าวถึงในหนังสือพิมพ์ของโรงเรียนอยู่หลายต่อหลายครั้ง ถ้าคิดดีๆบทความเหล่านี้มันก็มีการละเมิดสิทธิส่วนบุคคลอยู่เหมือนกัน

ผมรู้ว่าพวกเขาตีพิมพ์เกี่ยวกับนักเรียนที่โด่งดังและเป็นจุดสนใจ แต่มันก็ควรจะได้รับอนุญาติจากบุคคลนั้นก่อนเอาออกมาเผยแพร่ออกมาแบบนี้

“ฉันน่าจะบอกให้พวกเขาหยุดเรื่องพวกนี้ให้เร็วกว่านี้ ฉันขอโทษจริงๆค่ะที่ลากคุณเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ฉันจะไปบอกให้พวกเขาหยุดเอง ปัญหาหลักคือตอนนี้จะหยุดความโกลาหลที่เกิดขึ้น…ยังไงดี”

ริโกะมองก้มลมพื้นด้วยสีหน้าเจ็บปวด

ผมจะปล่อยให้เธอเป็นแบบนี้ไม่ได้

ต้องทำอะไรสักอย่างจริงๆ

แต่วิธีที่ดีที่สุดจะทำยังไง..?

อย่างไรก็ตาม สิ่งเดียวที่จะต้องหลีกเลี่ยงอย่าให้คนอื่นรู้เด็ดขาดคือเราแต่งงานจดทะเบียนสมรสและเป็นคู่สามีภรรยากัน ถ้าเกิดคนอื่นรู้เข้าจริงๆมันจะดึงดูดความสนใจมากกว่าที่เป็นอยู่

ผมอ่านบทความที่หยิบมาจากมือของซาวะอีกครั้ง สิ่งที่เขียนอยู่ในนั้นก็คือเราไปช้อปปิ้งที่ย่านการค้าด้วยกัน

ในนั้นบอกว่ามีโอกาสที่พวกเราสองคนกำลังเดทกันอยู่..

“…บ-บางทีเราควรแกล้งว่าเราคบกันอยู่…”

“เอ๊ะ..?”

“ผมคิดว่ามันจะเป็นเรื่องยากที่จะปกปิดความสัมพันธ์ที่แท้จริงของเรา ดังนั้นมันจะเป็นการดีกว่าถ้าหากเบี่ยงเบนความสนใจออกไปทิศทางทางอื่น”

เมื่อริโกะได้ยินดังนั้นเธอเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ ผมเริ่มคิดว่าการพูดแบบนั้นมันจะเป็นความคิดที่ดูอุกอาจเกินไป

“ผมขอโทษครับผมไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดแบบนั้น..”

“ไม่เลยค่ะ…ฉันคิดว่ามันเยี่ยมมาก!!”

“เห๊ะ..แน่ใจเหรอครับ”

“ค่ะ..ตราบใดที่คุณมินาโตะโอเคกับมัน ฉันก็ไม่มีปัญหา อีกอย่างคนจะมองเราเป็นเรื่องปกติถ้าเราจะไปช้อปปิ้งด้วยกันหรือเดินกลับบ้านด้วยกัน บางทีอาจทำสิ่งอื่นๆที่ฉันอยากทำมันมาโดยตลอด”

“คุณริโกะมีสิ่งที่อยากทำด้วยเหรอครับ..”

“เอ่อ..นั้นเป็นเพียงความคิดชั่วขณะ ได้โปรดลืมไปด้วยค่ะ!!”

ผมไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร แต่ผมก็พยักหน้าตอบตามที่เธอขอให้ลืมเรื่องนี้

“อึม..ก็ได้ครับ”

“ขอบคุณมากค่ะ”

“เอ่อ..แต่ว่าจะมีใครยอมเชื่อรึเปล่าล่ะถ้าผมบอกว่าคุณริโกะเป็นแฟนผม”

“ทำไมคิดอย่างนั้นละคะ?”

“เพราะว่าเราไม่คู่ควรกันจริงๆ..”

“…ฉันขอโทษฉันจะพยายามเป็นผู้หญิงที่ดีกว่านี้ค่ะ”

“เดี๋ยว..ผมไม่ได้หมายถึงคุณริโกะ ผมหมายถึงความจริงที่ว่าผมไม่ดีพอจะเป็นแฟนของคุณ..”

ริโกะคงต้องปฏิเสธแน่ๆ…

“ไม่จริงค่ะ ไม่เลย”

เป็นไปตามที่ผมคิด เธอปฏิเสธอย่างสุดกำลัง

ตอนนี้ผมอายจนแทบอยากจะมุดหนีเข้าไปในรูแล้ว

“กลับไปที่ห้องเรียนก่อนเถอะครับ…ใกล้จะเริ่มคาบเรียนแล้ว”

“อึม…แต่ฉันประหม่า..ที่จะประกาศว่าเราเป็นแฟนกัน”

“คุณริโกะ ผมขอถามแน่ๆอีกครั้งนะครับ คุณแน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วใช่มั้ย ? ต่อให้เป็นเรื่องโกหก ทุกคนจะคิดว่าผมเป็นคนที่คุณคบหาด้วย”

เธอไม่อายที่ผมเป็นคู่ของเธอเหรอ…?

ผู้คนจะเข้าใจว่าเธออยู่เพียงกับผู้ชายธรรมดา

เมื่อผมถามสิ่งนี่ แก้มของริโกะก็เปลี่ยนเป็นสีชมพูและเธอก็พยักหน้าตอบ

“….นี่เป็นเหมือนความฝันที่เป็นจริงสำหรับฉันเลย”

“เอ๊ะ..?”

“เอ่อ..ไม่-ไม่มีอะไรค่ะ คุณอยากจับมือฉันตอนเดินกลับไปที่ห้องเรียนมั้ย..”

“ท..ทำไม”

ผมถามพลางหายใจหอบ

“จำได้มั้ยคะ..ว่าเราจับมือกันตอนเดินขึ้นมา”

“..อ่า..ผมจำได้”

“ฉันคิดว่ามันจะดูเหมือนคู่รักกันจริงๆ ถ้าเราเดินกลับไปแบบนี้อีกครั้งค่ะ..”

ริโกะมองมาที่ผมด้วยสายตาว่า”คุณคิดว่ายังไง?”ขณะที่เอียงศีรษะ

ถ้าจะทำหน้าตาน่ารักแบบนี้ มันไม่จำเป็นต้องปฏิเสธผมจึงตอบตกลงไปในทันที

“อา..งั้นเรากลับกันเถอะครับ..”

จบ!!!!