[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? – ตอนที่ 42

—ช่วงกลางวัน ณ ร้านแฮมเบอร์เกอร์ที่เราอยู่ตอนนี้บรรยากาศค่อนข้างแออัด ริโกะดูเหมือนจะไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรและมองมาที่ผมด้วยสายตาคาดหวัง

ตอนนี้ผมบอกได้เลยว่าเธอกำลังแอบขอความช่วยเหลืออย่างลับๆอยู่

ไม่เคยมีใครเชื่อใจผมแบบนี้มาก่อนเลย มันมีความสุขจริงๆ การมีผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่ชอบอยู่ด้วย ทำให้ไม่อยากทำลายความไว้วางใจที่เธอมี

เพื่อไม่ให้ริโกะรู้สึกอึดอัดไปมากกว่านี้

….ไปหาที่นั่งกันก่อน

ผมมองไปรอบๆร้านอาหาร โชคดีที่พบโต๊ะว่างสำหรับนั่งสองคนอยู่พอดี ผมบอกให้เธอนั่งรอตรงนั้นสักครู่พร้อมเอากระเป๋าสตางค์วางไว้บนโต๊ะ

======

“ขอโทษที่ทำให้รอนะครับ..”

“……”

“มีอะไรผิดปกติ รึเปล่า..?…”

“อ๊ะ…อา..อึม คุณมืนาโตะดูเท่ห์มากเลย เหมือนเจ้าชายสุดๆเลยค่ะ!!”

“ห๋า?…เจ้าชาย!”

ผมตะลึงจนอดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้าง เธอเห็นอะไรในตัวผมที่ทำให้เธอพูดคำว่า “เจ้าชาย”

เป็นความจริงที่ผมพยายามอย่างเต็มที่เพื่อไม่ทำให้ริโกะผิดหวัง แต่ไม่คิดว่าจะพูดมาขนาดนี้ ผมแทบจะเก็บอาการไม่อยู่แล้ว

ต้องแสร้งทำเป็นใจเย็นที่สุด….

“เอ่อ…ผมคิดว่าทำแบบนี้เป็นเรื่องปกตินะครับ”

“ไม่…ถ้าเกิดฉันอยู่ที่นี่ตัวคนเดียวคงทำอะไรไม่ถูกแน่ๆเลย ฮิฮิ..ฉันดีใจที่วันนี้ได้เห็นสิ่งดีๆจากคุณมินาโตะเยอะเลย”

“…..”

“คุณดูเท่ห์เสมอ มัน…ทำให้ฉันประหม่าทุกครั้ง…”

ได้ยินแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่หัวใจจะเต้นเร็วกว่าปกติเมื่อริโกะพูดออกมา ถ้าผมไม่ทำอะไรต่อไปละก็เธออาจสังเกตเห็นพฤติกรรมแปลกๆของผม

จะให้เธอเห็นพฤติกรรมที่เลวร้ายเเบบนี้ไม่ได้..

ผมกระแอมอย่างลุกลี้ลุกลนแล้วรีบแนะนำให้เราไปต่อคิวที่เคาน์เตอร์จ่ายเงินเพื่อดูเมนู ผมถามเธอว่าต้องการสั่งอะไร เธอตอบกลับมาเพียงว่า”ฉันต้องการแบบเดียวกับที่คุณสั่ง”

ถึงคราวจะกิน บนโต๊ะมีเบอเกอร์พร้อมเฟรนช์ฟรายสำหรับสองคนซึ่งเป็นปกติที่ผมมักจะสั่ง

เรานั่งตรงข้ามกัน โต๊ะสำหรับสองคนนั้นเล็กมากจนเข่าของเราสัมผัสกัน

“…อ๊ะ!..ผมขอโทษ”

“ไม่เป็นไร..ค่ะ”

ด้วยการแลกเปลี่ยนคำพูดที่น่าอึดอัดใจนี้และมองหน้ากันอย่างเขินอาย ปกติแล้วเราเคยกินด้วยกันมาตลอด แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนที่ผ่านมา…

ต้องสงบลงก่อน…มันจะดูผิดธรรมชาติเกินไปเธอจะรับรู้ถึงความรู้สึกของผม

ในหัวมีแต่เรื่องแบบนี้เต็มไปหมด แต่ก็ไม่สามารถละสายตาจากเธอได้ เพราะทุกการกระทำการแสดงออกของเธอน่ารักเกินไป..

เธอยังคงลังเลจ้องมองเบอเกอร์ในมือและกระพิบตาซ้ำๆ

“คุณริโกะครับ…เป็นอะไรไป”

“ฉันว่า..บ-เบอร์เกอร์กินยาก..”

“อ่า..นั่นมันก็จริงครับ ถึงจะพยายามกินอย่างระมัดระวังแต่ก็ยังมีซอสติดปากอยู่ใช่มั้ย”

“ถ้าเกิดมีซอสติดปาก…มันคงจะน่าอายเกินกว่าที่คุณมินาโตะจะเห็นมัน..”

นี่สินะความในใจของผู้หญิง?

“ไม่เห็นเป็นไรเลยครับ ดูสิมีกระดาษทิชชู่แล้ว อย่าคิดมากเลย นอกจากนี้ไม่ว่าซอสจะติดปากหรือกินแฮมเบอร์เกอร์คำโต มันน่ารักเสมอผมไม่คิดว่าเรื่องนี้ไม่เห็นต้องกังวลเลย..”

ผมไม่รู้ว่าที่พูดไปจะเปลี่ยนแปลงความคิดเธอได้รึเปล่า แต่ก็หวังว่าเธอจะรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย จึงตัดสินใจบอกไปอย่างตรงไปตรงมาว่าผมคิดอย่างไร

ทันทีหลังจากนั้นใบหน้าของริโกะเปลี่ยนเป็นสีแดงสด

“คุณมินาโตะ…ม..เมื่อกี้คุณบอกว่าฉันน่ารัก”

“อา..!!”

ชิบหายแล้ว…

ริโกะตัวเเข็งหันไปมาอย่างกระสับกระส่ายและพึมพำอะไรบางอย่างกับตัวเอง

“ค-คุณริโกะครับ…”

ผมเรียกเธอออกไปอย่างลังเล แต่ริโกะยังคงหน้าแดงและบ่นกับตัวเองไม่หยุด

“ฉันจะบันทึกสิ่งที่คุณพูดในวันนี้ ไว้ในส่วนลึกของฉันเลยค่ะ…”

เอ๊….ทำไม?

“คุณไม่เคยถูกชมว่าน่ารักเลยเหรอครับ..”

“ฉันพึ่งได้ยินคุณมินาโตะบอกว่าน่ารักครั้งเเรกเลย”

“คนอื่นเขาก็พูดแบบนี้กันทั้งนั้นล่ะครับ”

“คนอื่น…สำหรับฉันแล้วมันไม่มีความหมาย”

ริโกะอ้าปากค้าง ผมไม่รู้ทำไมเธอถึงพูดแบบนั้น ถ้าในอนาคตทุกครั้งที่ผมคิดว่าริโกะน่ารักแล้ว ผมไม่อายที่จะพูดออกมาดังๆ มันจะทำให้เธอมีความสุขได้มั้ย…

จบ!!!!