วันที่7กรกฏาคม -วันทานาบาตะ
เมื่อคืนผมนอนไม่หลับเลยเพราะมัวแต่คิดเรื่องของริโกะและอดีตของเธอ เช่นเดียวกับวันอื่นๆที่ผ่านมา ไม่เคยมีความรู้สึกนึกถึงใครสักคนทั้งคืนจนนอนไม่หลับ และน่าทึ่งมากที่ผมไม่รู้สึกว่าอยากจะเลิกชอบเธอเลยแม้แต่น้อย
รู้สึกแปลกใจกับตัวเองเล็กน้อยที่พบว่าตัวเองมีความกระตือรือร้นขนาดนี้
อย่างไรก็ตามตอนนี้ก็ยังคงง่วงอยู่….
ต้องขอบคุณความเป็นผู้ใหญ่ของผมทำให้ผ่านช่วงเรียนตอนกลางวันได้แม้จะไม่ได้นอนมาทั้งคืนก็ตาม
แต่ทันทีที่กลับถึงบ้านอาหารเย็นแสนอร่ยที่ริโกะทำไว้ให้เมื่อกินอิ่มแล้วมันยิ่งทำให้ง่วงมากขึ้นไปอีก
“ฟู่วววว”
“เป็นอะไรเหรอคะคุณมินาโตะ วันนี้ดูง่วงมาทั้งวันเลยนะ”
“เอ๊ะ…สังเกตดูผมมาตั้งแต่โรงเรียนเลยเหรอ???”
มันก็จริงที่ผมง่วงนอนมาทั้งวันแต่ยังไงผมก็ริโกะเอามือขวาจับเอวด้วยสีหน้าสงสัย
“มู่..ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ได้พูดออกมาเป็นคำพูด แต่ภรรยาของคุณสังเกตเห็น พฤติกรรมผิดปกติของคุณนะคะ”
“อา…ผมเข้าใจครับ”
คำว่า”ภรรยา”กับ”สามี”และความจริงที่ว่าเธอสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อยนั้นทำให้ผมรู้สึกอายขึ้นมา…
“นอกจากนี้ ทำไมคุณสามีถึงมีปัญหาในการนอนล่ะคะ เป็นไปได้มั้ยที่คุณมีปัญหาอะไรบางอย่าง..บอกฉันได้เลยนะคะ ฉันคุยกับคุณได้ทุกเรื่อง”
“….”
“อ๊ะ..หรือว่าเป็นโรคนอนไม่หลับ ถ้าเป็นแบบนี้ต้องไปโรงพยาบาลนะคะ…เอ่อ..อ.”
ดูเธอจะกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ และเริ่มกระสับกระส่ายเรียกรถพยาบาล ผมเลยรีบไปห้ามเธอไว้..
“คุณริโกะครับ ไม่ต้องเป็นห่วง เมื่อคืนแค่นอนไม่หลับนิดหน่อย เห็นมั้ยผมยังปกติดี!…”
“แน่ใจใช่มั้ยคะ..’
“ช-ใช่ๆ”
“แต่ถ้าคุณยังมีปัญหากับการนอนแล้วล่ะก็…บอกฉันนะคะ!!”
“รับทราบครับ!!!”
ผมมองเข้าไปในดวงตาของริโกะ และพยักหน้าตอบกลับอย่างรวดเร็ว นั่นดูเหมือนจะทำให้เธอสบายใจในที่สุดแล้วแสดงรอยยิ้มออกมาตามปกติของเธอ
“ไม่เป็นไรจริงๆนะ…”
“ใช่! เพื่อความสบายใจวันนี้ผมจะเข้านอนเร็วกว่าปกติ”
ทันทีหลังจากนั้นสีหน้าของริโกะก็เริ่มขุ่นมัวเล็กน้อย
มันคงไม่มีอะไรหรอก.. แต่เธอดูเหมือนเพิ่งกลืนความรู้สึกของตัวเองและกลั้นอะไรบางอย่างไว้เลย
ผมอ่อนไหวต่อการเปลี่ยนแปลงในความรู้สึกของเธอเช่นเดียวกับที่เธออ่อนไหวกับความรู้สึกผม
เพราะอย่างที่ริโกะบอกก่อนหน้านี่ ถึงจะเป็นผมแบบนี้ แต่ยังไงก็เป็นสามีของเธอ…
“คุณริโกะครับ..คุณกำลังคิดอะไรอยู่รึเปล่า..?”
“เอ๊ะ..?”
“อาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่เพราะผมนอนหลับไม่สนิทใช่มั้ย..”
“คุณรู้ได้ยังไงคะ…”
“ก็…อย่างที่คุณบอกก่อนหน้านี้…ผมเป็นสามีของคุณนะครับ..”
“……เดี๋ยวก่อน..จู่ๆก็มาพูดแบบนี้..มันทำให้ประหม่า ยังไงก็เถอะมันไม่ยุติธรรมเลย”
จากนั้นใบหน้าของเราทั้งคู่เปลี่ยนเป็นสีแดงสดและเงียบกันไปครู่หนึ่ง ไม่ ไม่ ไม่..ผมไม่ได้หมายถึงแบบนั้น!
“สรุปแล้วมีอะไรกันแน่ครับ..”
“…..วันนี้เป็นวันที่เจ็ดของเดือนใช่มั้ย.”
“ใช่…”
“วันนี้เป็นวันอะไร…”
“วันทานาบาตะ..?”
[วันที่ 7 กรกฎาคม: เทศกาลสุดโรแมนติก นำนานของญี่ปุ่นเล่าต่อกันมาว่าคู่รัก ฮิโกโบชิ กับ โอริฮิเมะ จะไม่ได้เจอกันยกเว้นวันที่เจ็ด]
“ใช่แล้วค่ะ เป็นวันที่ฮิโกโบชิกับโอริฮิเมะจะได้เจอกัน..วันนนี้เป็นวันพิเศษ..เลยคิดว่าอยากดูดาวกับคุณมินาโตะ… แต่จริงๆแล้วมันเป็นแค่ที่คิดไว้น่ะ อย่าสนใจมันเลย คุณมินาโตะไปอาบน้ำเถอะค่ะ…”
“ไม่ได้ครับคุณริโกะเราจะจบการสนทนาแบบนี้ไม่ได้”
เธอระมัดระวังที่จะอ้างว่าเธอแค่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ถึงแม้ผมจะรู้ช้าไปหน่อยก็บอกได้เลยว่าถ้าได้ทำแบบนั้นเธอคงจะมีความสุขมาก
เป็นความผิดของผมเองที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสาวๆคิดว่าวันทานาบาตะวันพิเศษแต่แรก..
ที่สำคัญที่สุดริโกะอยากดูดาวกับผม
อยากทำให้ความปรารถนาของเธอเป็นจริง.
ตอนนี้ความง่วงนอนของผมบินหายไปในทันที
“เอาล่ะครับ เราไปดูดาวกันเถอะ!! ตอนนี้เรามีเวลาไม่พอขึ้นเขาอย่างแน่นอน ผมจะลงค้นหาวิวดีๆแถวนี้ในอินเตอร์เน็ตดูนะ”
“เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณทำแบบนั้นไม่ได้ ต้องพักผ่อนนะคะ ลืมสิ่งที่ฉันพูดไปได้มั้ย..”
“คุณตางหากครับที่ควรลืมสิ่งที่ผมพูดไป ผมไม่ง่วงสักหน่อย!!”
“ค..คุณมินาโตะ…”
เราทั้งคู่จ้องตากันกันประมาณสองสามวินาทีจากนั้นต่างคนต่างหัวเราะให้กับคำพูดของกันและกัน
“คุณริโกะ..ถ้ามันลำบากขนาดนั้นเอาแบบนี้มั้ย เรามาดูดาวจากระเบียงบ้านกันดีกว่าครับ…”
“เอ๊ะ…”
“เป็นอะไรเหรอ…”
“มันไม่ยุติธรรมที่สุดเลยที่คุณจะเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแบบนี้…”
ผมไม่ได้ตระหนักถึงน้ำเสียงของตัวเองเลย ดังนั้นผมจึงไม่ได้สังเกตว่าตัวเองใส่ความรู้สึกที่มีต่อริโกะลงไปในน้ำเสียงด้วย…อย่างไรก็ตามเธอพยักหน้าเห็นด้วยกับข้อเสนอของผม…
=====
จากนั้นเราสองคนเดินออกไปที่ระเบียงด้วยกัน ฝนที่ตกลงมาปรอยๆก่อนหน้านี้ก็ได้หยุดลงแล้ว ดวงดาวระยิบระยับนับไม่ถ้วนส่องประกายท่ามกลางหมู่เมฆ
“ว้าว…นั้นมันทางช้างเผือกสินะคะ..สวยจัง..”
ริโกะปรบมือของเธออย่างมีความสุขพร้อมชมดวงดาวบนท้องฟ้าไปด้วย เห็นแบบนั้นมันน่ารักมากจนผมอดไม่ที่จะชื่นชมเธอ
“ไดโปรด..มองท้องฟ้าไม่ใช่มองฉัน…”
“เอ่อ..ขอโทษ..ผมขอโทษ..ท้องฟ้าสวยกว่าปกตินะครับบางทีอาจเป็นเพราะฝนพึ่งหยุดตกใช่มั้ย..”
ผมถามริโกะที่ยืนอยู่ข้างหน้าและแหงนขึ้นมองบนท้องฟ้า
“อึม..บางทีอาจเป็นปาฏิหาริย์ของวันทานาบาตะ..”
“นั่นสินะครับ…”
ความคิดของเธอก็ยังคงน่ารักเช่นเคย…
“คุณมินาโตะคะ ขอบคุณนะที่วันนี้มาดูดาวเป็นเพื่อน ถึงแม้ว่าจะเหนื่อยจากการอดนอนก็ตาม…ฉันมีความสุขมากเลยที่ได้มาดูด้วยกันกับคุณในวันนี้..”
“อา..ผมก็เหมือนกันครับ ขอบคุณนะที่ชวนมา นอกจานี้ต้องขอโทษด้วยจริงๆผมไม่ค่อยรู้เรื่องงานเทศกาลเท่าไหร่ ไม่เคยคิดว่าวันทานาบาตะเป็นวันพิเศษสำหรับผู้หญิง”
“มันเป็นวันที่เกี่ยวกับเรื่องความรัก ผู้หญิงหลายคนอาจชอบวันนี้ และอีกอย่างฉันเองก็มีความผูกพันธ์กับมันเป็นพิเศษ..”
“เอ๊ะ ..ทำไมเหรอครับ”
“ฉันรู้ดีว่ามันรู้สึกยังไงกับการเฝ้ารอที่จะได้กลับไปพบกับคนรักซึ่งพลัดพรากจากกันไปนาน..”
ผมมองลงมาจากท้องฟ้ายามค่ำคนและเห็นใบหน้าของรอจ้องมองมาที่ผมราวกับว่าต้องการสื่อถึงอะไรบางอย่าง…
….หมายความว่าริโกะจะจำผมได้ตั้งแต่ตอนที่อยู่อนุบาลเลยรึเปล่า…?
จบ!!!!!!
![[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka?](https://novel00.net/wp-content/uploads/2022/09/หหๅ-150x150.jpg "[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka?")
