[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? – ตอนที่ 53

—หลังจากอาหารกลางวันที่ริมทะเลสาบ ในระหว่างที่เรากำลังเดินกลับไปที่สวนสัตว์ ผม..สังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างที่แปลกไป เกี่ยวกับพฤติกรรมของริโกะ

“แถวนี้มีฝูงกระต่ายเยอะ..เขาบอกว่าถ่ายรูปได้ตามสบายเลยนะครับ”

“ว้าว..งั้นเรามาจับกระต่ายน้อยนี้แล้วมาถ่ายรูปกันเถอะค่ะ!!”

“อึ้ม..งั้น.. เอ๊ะ!! คุณริโกะครับ เดี๋ยวก่อน”

“หึม….”

ริโกะหยุดเดินพร้อมกับทำหน้าตาน่ารักที่เต็มไปด้วยความเขินอาย ถ้ามองแค่แวบเดียวอาจไม่รู้ว่ามีอะไรผิดปกติ

แต่เนื่องจากเราอยู่ด้วยกันมาพักหนึ่งแล้ว และเธอเป็นคนที่ผมชอบ

ผมคอยเฝ้ามองเธอจากด้านหลังมาตลอดสองสามเดือน มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่สังเกต

“คุณริโกะครับ คุณเจ็บขาอยู่รึเปล่า..?”

“เอ๊ะ..!”

รอยยิ้มของริโกะกระชับขึ้นเล็กน้อย

“เอ่อ..เอ่อ..ไม่มีอะไรค่ะ ฉันสบายดี!”

ผมบอกได้ทันทีเลยว่าเธอกำลังปกปิดบางสิ่งบางอย่างเพื่อไม่ให้ผมกังวล ผมจึงตัดสินใจเพิกเฉยต่อคำพูดของเธอครู่หนึ่งแล้วเรียกเธอนนั่งลงไปที่ม้านั่งใกล้ๆ

“มานี่สิครับ..”

“อ๊ะ…อึม..”

“ผมขอดูเท้าหน่อยได้มั้ย”

“….”

ริโกะจ้องมาที่ผมด้วยสายตาบูดบึ้งและรู้สึกผิด

ถ้าเธอต้องการซ่อนมันในสถานการณ์แบบนี้……

ผมรู้สึกไม่ดีและตัดสินใจคุกเข่าลงค่อยๆยกเท้าของเธอขึ้นมาดู

“ขอโทษนะครับ…”

หลังจากขอโทษ ผมยกเท้าของเธอขึ้นมาไว้บนเข่าของผม

“อึ๊ก!!!…เจ็บอ่ะ..”

ริโกะหน้าแดงทันทีแล้วหันหน้าหนีหลบไม่กล้าสบตาผม….ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุฉุกเฉินนี้ ผมคงหน้าแดงตามไปด้วยแล้ว

แต่ตอนนี้สถานการณ์มันไม่ค่อยเหมาะสมที่จะคิดเรื่องนี้

“คุณมินาโตะ..ทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ..ถ้าทำแบบนั้นเสื้อของคุณจะสกปรกเอานะ”

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกครับ…”

มันเป็นรองเท้าเเตะส้นสูงน่ารักๆ และนี่ อาจเป็นครั้งแรกที่เธอใส่เพราะจากที่ดูแล้วมันยังใหม่ๆอยู่เลย

ผมสังเกตเห็นข้อเท้าของเธอซึ่งมีสีแดงอยู่บางจุด นอกจากบาดแผลเหล่านี้ นิ้วเท้าและส้นเท้าเล็กๆของเธอมีเลือดซึมออกมาจากการถูกรองเท้าแตะกดทับ

“เดี๋ยวผมจะเอายามาทาให้นะครับ….ขถอดรองเท้าของคุณออกแปบนึงนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ อันนี้เดี๋ยวฉันทำเอง”

“คุณริโกะครับ อยู่เฉยๆเถอะ….”

“….! อ-อึม..”

ด้วยเหตุผลบางอย่าง หน้าของริโกะ ก็ยิ่งเริ่มแดงมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจังมากกว่าปกติ เพื่อไม่ให้ ริโกะที่กำลังบาดเจ็บต้องทำตามอำเภอใจ

ผมไม่รู้ว่าทำไม

แต่ผมดีใจที่เธอไม่พยายามขัดขืนเอาเท้าออกจากเข่าของผม

ผมถอดรองเท้าแตะออกจากเท้าขวาของเธอ จากนั้นรูดซิบกระเป๋าสะพายที่อยู่ข้างหลัง หยิบแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อที่อยู่ในนั้นออกมา

ริโกะที่คอยเฝ้าดูการกระทำของผมเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง

“น่าแปลกนะคะคุณมินาโตะ พกสิ่งนี้ติดตัวไว้ด้วยตลอดรึเปล่า…?”

“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ….วันนี้ผมเตรียมของพวกนี้มาเยอะเผื่อมันเกิดสถานการณ์ฉุกเฉินน่ะ…’’

ในการเป๋าของผมมีสำภาระสำหรับในสถานการณ์แบบนี้อยู่อีกเพียบ ซึ่งนั่นก็รวมถึงพวกยานี่ด้วย

“ขอโทษนะครับ…แสบนิดหนึ่งนะ…”

“ค่ะ..ไม่เป็นไร..”

ริโกะรับตาลงขณะเตรียมพร้อมรับความเจ็บปวด

ไม่อยากให้เธอเจ็บปวดแบบนี้เลย…

ผมค่อยๆฉีดน้ำยาฆ่าเชื้อเบาๆ เท่าที่จะทำได้ด้วยความรู้สึกหมดหนทาง

หลังจากเช็ดแผลด้วยผ้าก๊อซสะอาดแล้วใช้พลาสเตอร์สำหรับปิดแผลแปะไว้

“โอเค..แค่นี้ก็เสร็จแล้วครับ…”

“ขอบคุณค่ะ ฉันจะลองพยายามลุกขึ้น…”

“เอ๊ะ…คุณริโกะครับไม่ควรฝืนตัวเองแบบนั้นนะ”

ผมรีบยื่นมือไปพยุงตัวของเธอ แล้วให้เธอวางเท้าทั้งสองของเธอสัมผัสกับพื้นด้วยตัวเองใขณะที่แขนของผมยังคงพยุงอยู่

“สุดยอดไปเลยค่ะคุณมินาโตะ…ความเจ็บปวดมันหายไปแล้ว..”

ผมรู้สึกโล่งใจอย่างสุดซึ้งที่คราวนี้เธอดูเหมือนจะไม่เป็นอะไรมาก…

แต่ภายในไม่กี่วินาทีผมก็รู้สึกถึงความรู้สึกผิดที่ทำให้เธอต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้

“คุณริโกะครับ..ผมขอโทษนะ…ถ้าผมสังเกตเห็นให็เร็วกว่านี้ล่ะก็..คุณคงไม่เป็นเเบบนี้ ไม่สิ…ถ้าเกิดผมไม่รู็ตัวเลยว่าคุณเจ็บเท้าแบบนี้มันจะเป็นยังไง ผมควรน่าจะรู้ว่าไม่ควรพาคุณเดินทางไกลแบบนี้”

“ไม่หรอกค่ะ ฉันตางหากเป็นคนผิดเองที่ทำให้คุณมินาโตะต้องเป็นกังวลเพราะฉันซ่อนความเจ็บปวดไว้คนเดียวโดยไม่ได้บอกคุณก่อน…เป็นเพราะฉันเอง…เพราะฉัน..ที่ตื่นเต้นกับการออกเดทกับคุณอย่างเดียวจนไม่สนใจว่าตัวเองจะเป็นยังไง…แบบนี้ฉันมันงี่เง่ามากเลยใช่มั้ย..”

“ไม่ใช่ความผิดของคุณเลยครับ…เป็นผมที่ล้มเหลวมาทั้งวัน….”

ถ้าผมไม่ให้เธอเดินจากสวนสัตว์มาบริเวณทะเลสาบตั้งแต่แรก เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น

ทั้งความผิดพลาดที่เกิดขึ้นบนรถไฟ กล่องอาหารกลางวันที่ยู่ยี่

และเหนือสิ่งอื่นใดผมทำให้เธอได้รับบาดเจ็บ

ผมรู้สึกอยากจะต่อยหน้าของตัวเองขึ้นมาจริงๆ ที่คิดว่าเมื่อคืนนี้ตัวเองเตรียมตัวสำหรับวันนี้มาเพียงพอแล้ว และจะทำให้วันนี้เป็นวันที่สมบูรณ์แบบ

ตั้งแต่ที่เจอกันผมได้รับโอกาสแก้ตัวจากเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองยังจะสามารถทำผิดพลาดได้อีก

อยากให้ริโกะชอบผมเหมือนกับที่ผมชอบเธอ ผมคิดว่าผมทำสิ่งนั้นใด้ดีที่สุดแล้ว แต่นั่นผมมั่นใจเองมากเกินไป….

“ผมขอโทษนะครับ..ที่ทำตามแผนได้ไม่ตรงตามที่วางเอาไว้”

“เอ-เอ๊ะ..แผนอะไรเหรอคะ..?”

ไม่…ผมพูดบางอย่างที่ไม่ควรพูดออกไป แม้ว่าผมจะมานึกเสียใจทีหลัง แต่ก็ไม่สามรถยกเลิกคำพูดที่สื่อออกไปแล้วได้..

ผมไม่สามารถเงยหน้าขึ้นจากความรู้สึกเศร้าเสียใจและตัดสินใจอธิบายสิ่งต่างๆที่ผมทำเพื่อเตรียมตัวสำหรับวันนี้ ผมอยากจะดูเท่ในสายตาของริโกะจริงๆเลยไม่ได้บอกเกี่ยวกับการเตรียมการของผมกับอาซาคุระให้เธอฟังก่อน

สุดท้ายก็คงต้องซื่อสัตย์บอกเรื่องทั้งหมดเปิดเผยเรื่องความมั่นใจของตัวเองที่มากเกินไป

“ม..ไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณมินาโตะจะทำเพื่อฉันขนาดนี้ อุตส่าห์ยอมไปปรึกษาเรย์จังเพื่อฉันคนนี้..”

“อึม..อาซาคุระใจดีกับผมมาก ขอโทษนะครับที่ทำตามแผนได้ไม่ดี”

“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะคะ..วันนี้ฉันมีความสุขมากเลยนะรู้มั้ย….”

“ขอบคุณนะครับ..แต่ไม่จำเป็นต้องปลอบใจผมขนาดนั้นก็ได้ ผมเคยล้มเหลวมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วและผมเข้าใจดียิ่งกว่าใคร..”

“น..นั่นไม่ใช่”

ขณะที่ริโกะจะพูดอะไรบางอย่าง..รู้ตัวอีกทีตอนนี้ท้องฟ้าเหนือหัวเราค่อยๆมืดครึ้ม เมฆฝนค่อยๆเคลื่อนตัวเข้ามา

ในที่สุดสภาพอากาศก็ยอมแพ้ต่อคนอย่างผม แม้ว่าสภาพอากาศที่นี่จะมีการเปลี่ยนแปลงบ่อย แต่ผมก็อดไม่ได้ทีี่จะคิดว่าตัวเองเป็นตัวดึงดูดความโชคร้าย

เวลาไม่นาน จากฝนที่เริ่มร่วงหล่นปรอยๆก็เริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ คนที่อยู่รอบข้างเริ่มชุลมุนหาที่หลบฝนแถวอาคารใกล้ๆ

“พวกเราก็ไปกันเถอะครับ..”

ผมพยายามโน้มตัวลงให้ริโกะพยุงไว้ แต่ทว่าด้วยสถานการณ์บางอย่างเธอสะดุดแล้วชนโดนที่หลังผมเบาๆ

“คุณริโกะครับ..เป็นอะไรมั้ย..?”

เธอค่อยๆใช้มือทั้งสองโอบกอดร่างกายของผมจากด้านหลัง นั่นทำให้ผมเริ่มสับสนมากขึ้น

ผมกำลังถูกกอด..? ท-ทำไม..

“เอ่อ..คุณริโกะครับ..”

“ฉันอยากให้คุณฟังฉันหน่อยได้มั้ยคะ…”

“ค-ครับ…”

“ฉันไม่อยากแยกจากคุณมินาโตะตอนที่เราอยู่บนรถไฟ ฉันมีความสุขที่เพียงได้อยู่ข้างๆคุณ รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่คุณพาฉันมาที่ฟาร์มสัตว์ ถึงอย่างนั้นฉันก็มีความสุขมาก วันนี้เป็นวันพิเศษสำหรับฉัน

ฉันไม่สามารถขี่ม้าได้เพราะฉันสวมกระโปรง แต่ฉันก็อยากดูน่ารักในสายตาของคุณมินาโตะ เช่นเดียวกับเรื่องรองเท้าแตะ ฉันอยากดูน่ารักที่สุดตั้งแต่หัวจรดเท้า เพื่อให้คุณมินาโตะคิดว่าฉันน่ารัก แม้ถึงจะแค่แปบเดียวก็ตาม…”

“….”

“คุณมินาโตะรู้มั้ยคะ ว่าฉันตื่นเต้นกับพวกม้ามากแค่ไหน มันวิเศษมากที่เห็นว่าพวกมันชอบคุณ ว่ากันว่าพวกสัตว์จะมีสัญชาตญานรู้ตัวว่าใครใจดีกับพวกมัน ฉันคิดว่าพวกม้าคงจะเห็นความใจดีของคุณตั้งแต่แรก

ฉันไม่เคยรู้จักใครที่ใจดีไปมากกว่าคุณมินาโตะอีกแล้วค่ะ ทั้งการที่คุณตื่นเช้ามาทำอาหารกลางวันให้ฉัน การที่คุณเอายาฆ่าเชื่อและการทำแผลให้ฉัน คุณเป็นคนเตรียมทุกอย่างมาเพื่อให้ฉันมีความสุข ทั้งหมด..ฉันคิดว่าเป็นการกระทำที่ใจดีและอ่อนโยนของคุณมินาโตะนะคะ…ฉันชอบส่วนนี้ของคุณมากที่สุดเลยค่ะ…”

เรื่องจริงที่ผมพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้เธอมีความสุข แต่มันไม่เป็นผลดี มันทำให้ผมหดหู่ใจเป็นความล้มเหลวที่ไม่ควรยอมรับ แต่ริโกะกลับเป็นคนที่ยอมรับด้วยความจริงใจของเธอเอง…

ผมไม่เชื่อว่าผมจะพยายามมากพอที่จะถ่ายทอดความที่มีต่อเธอได้อย่างเหมาะสม ด้วยคำพูดแสนอ่อนโยนของเธอทำให้ตอนนี้ผมพบว่าตัวเองเปี่ยมไปด้วยความรู้สึก…

“ผมชอบคุณนะ ชอบที่สุดเลย..”

“…..”