[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? – ตอนที่ 6

(เดี๋ยวจะคุณผู้อ่านย้อนเวลาสักหน่อย อิอิ..)

“….ฉันสามารถที่จะทำอาหารญี่ปุ่น อาหารตะวันตกอาหารจีนได้!!!  ฉันพร้อมที่จะตอบสนอมทุกคำขอของคุณ… และฉันชอบทำความสะอาดด้วยค่ะ เพราะฉะนั้น งานบ้านแบบไหนก็ไว้ใจได้เลย อีกอย่างฉันยังมีความรู้ด้าน DIY อยู่พอสมควร….อ..เอ่อ..มันอาจมีประโยชน์ในทางใดทางหนึ่ง!”

“….”

“..ล..แล้วก็.. ฉันมีความพยายามรับมือกับแมลงในระดับนึงค่ะ แต่ไม่ค่อยถูกกับแมงมุมสักเท่าไหร่ แต่ฉันมั่นว่าฉันนจะสามารถต่อสู้เพื่อปกป้องนิยามะคุงได้ค่ะ!!!”

เธอทำสีหน้าอมทุกข์เหมือนจะร้องไห้ออกมาได้ตลอดเวลา ในที่สุด เธอก็หายใจเข้าลึกๆ หนึ่งครั้ง เธอขอร้องผมด้วยน้ำเสียงอู้อี้

“…..”

“คุณสมบัติเองก็มั่นใจว่ามีพร้อม ตั้งแต่โภชนาการยันเชิงเทียนแน่นอนค่ะ!(ไม่ว่าอะไรก็พร้อมจะทำให้)…พ..เพราะงั้น….นิยามะคุง…ได้โปรดแต่งงานกับฉันด้วยค่าาาา!!!”

“..แต่งงาน..ผมกับคุณฮานาเอะ!—?”

“ใช่ค่ะ!”

เธอก้มหน้าลงพร้อมกับสีหน้าที่เขินอาย มันน่ารัก..น่ารักซะจะผมอยากจพูดว่า “ได้โปรดดูแลผมด้วย ฝากเนื้อฝากตัวด้วยคร้าบบ~~” อาวุธที่ทรงพลังที่สุดของเธอก็คือความน่ารักที่ล้นเหลือของเธอนั้นแหละ…

“ก่อนอื่นนะ…”

“ค…ค่ะ!!!”

“เชิงเทียนนี่….มันคืออะไรอ่ะ—??”

“….”

บรรยากาศในห้องถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ จนได้ยินเสียงหิมะตกที่กำลังตกอยู่นอกหน้าต่าง

… ผมรู้สึกเหมือนกำลังจะถูกกลืนกินด้วยความเงียบสงัดเลย..

*ตายล่ะ…ดันไปพูดไม่เข้าเรื่องซะได้ต้องรีบเปลี่ยนหัวข้อแล้ว*

“เอ่อ..เเล้วจากนี้จะทำยังไงต่อ”

“เอ่อ..ฉันคิดว่าจะหลังจากนั้นจะมาอยู่กินกับคุณนิยามะเลยน่ะค่ะ..”

“เอ่อ…เรื่องนั้นผมก็พอเข้าใจ”

“ดั้งนั้น ถ้าพวกเราสองคนจะอยู่ด้วยกัน พวกเราต้องแต่งงานกันค่ะ!!”

“ไม่เห็นเข้าใจเลยสักนิดดดดดด!!!”

ริโกะยกมือขึ้นมา และจับเเขนเสื้อของผมไว้

“ฉัน…จะอธิบายสถานการณ์ให้คุณฟังตามลำดับนะคะ”

“พ่อของฉันเป็นอุปสรรคน่ะ เรื่องนั้น..ต้องทำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับข้อเสนอ มันไม่เกี่ยวกับว่าฉันอยากแต่งานกับคุ—อ๊ะ! ไม่ ไม่!!!……..ส..สรุปแล้วมีทางเดียวที่จะผ่านพ่อของฉันไปได้…ฉันคิดว่ามีเพียงการแต่งงานเท่านั้นค่ะ!!!”

“คุณฮานาเอะ…ใจเย็นๆก่อนนะครับ…สุดหายใจเข้าลึกๆก่อน”

“…~~~~..”

“แล้วทำไมพวกเราต้องแต่งงงานเพื่ออยู่ด้วยกันด้วยล่ะ

“พ่อของฉันมักพูดเสมอว่า การอยู่ด้วยกันโดยที่ไม่แต่งงานกันเป็นสิ่งที่ไร้ความรับผิดชอบที่สุดเลยค่ะ”

“แต่ถ้าเขายืนกรานต่อต้าน…การอยู่ร่วมกันของพวกเราล่ะ..?”

“มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะโน้มน้าวเขา แต่คุณพ่อเป๋นคนที่ชอบคำว่า”จริงจัง”และ”รับผิดชอบ”

อย่างเดียวที่ผมทำได้ตอนนี้คือยิ้มเจื่อนๆกลับไป ในขณะที่ผมเดาจากคำอธิบายง่ายๆเกี่ยวกับพ่อของเธอว่าเป็นอย่างไร บางทีเขาอาจเป็นคนที่ตรงข้ามกับผมโดยสิ้นเชิง เขาเป็นคนที่จริงจัง! แต่เมื่อคิดดูแล้วก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาทันทีเมื่อเทียบกับเขาแล้ว…ลูกสาวของเขาเป็นคนใจเย็นมาก..

“คงไม่แปลกหรอกถ้าเราจะแต่งงานกันเพราะเรื่องเเค่นี้ แต่ว่ามันเป็นแค่การอยู่ร่วมกันใช่มั้ย..?”

หากชายและหญิงไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบรู้สึกรักใคร่ แม้ว่าจะอยู่ด้วยกันมันก็เป็นแค่การอยู่ร่วมกัน ไม่ใช่คู่รักที่อยู่ด้วยกัน เมื่อเธอได้ยินในสิ่งที่ผมพูดออกไป ริโกะ รู้สึกกระสับกระส่ายและเล่นม้วนผมด้วยปลายนิ้ว ของเธอ

“ก็จริงอยู่..ที่ว่าตอนนี้พวกเรายังเป็นแค่เพื่อร่วมห้องกัน…แต่การที่คนทั้งสองคนอยู่ร่วมกันมันจะสามารถพัฒนาเป็นคนรักได้ใช่มั้ยล่ะ!!?”

“ถ้าไก็รับอนุญาติให้อยู่ด้วยกันแล้วความสัมพันธ์ระหว่างพวกเรามันเลยเถิดไปไกลล่ะก็…..พวกเรามีหวังอยู่ด้วยกันไม่ได้น่ะสิ…ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น ฉันไม่เอาด้วยเอาหรอกค่ะ…”

ห๊ะ!!

เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ….

“คุณคิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเราจะสามารถพัฒนาเป็นความรักได้เหรอ…ไม่ ไม่ ไม่!! มันเป็นไปไม่ได้หรอกใช่มั้ย…พวกเราน่ะ—”

ผมพยายามหัวเราะออกมาแห้งๆเพื่อย้ำว่ามันเป็นเรื่องตลก แต่ว่ามีเพียงแค่ผมคนเดียวที่พยายามหัวเราอยู่อย่างนั้น..จึงค่อยๆไปเงียบลงไปในที่สุด…

“….อย่างงี้นี่เอง ฉันกับคุณนิยามะมันเป็นไปไม่ได้นี่เอง..”

“คุณฮานาเอะเองก็คิดเหมือนกันสินะ..”

ผมไม่ต้องการให้เธอคิดว่าผมเป็นคนที่น่าขยะแขยงเข้าใจผิดดังนั้นผมจึงปฏิเสธอีกครั้งด้วยสุดความสามารถ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ริโกะหันมาหาด้วยริมฝีปากของเธอที่สั่นเทาเล็กน้อย

ผมพูดอะไรผิดไปรึเปล่านะ….

ริโกะเงียบไปครู่หนึ่ง.. ผมไม่รู้ว่าควรต้องทำอย่างไร ได้แต่ทำหน้างงอย่างไร้จุดหมาย

ผมนี่มันเป็นคนที่ไม่ได้เรื่องจริงๆที่สร้างบรรยากาศสุดอึดอัดนี้ขึ้นมา ผมต้องเปลี่ยนทิศทางการสนทนาเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศในตอนนี้

“คนที่คู่ควรกับคุณฮานาเอะควรจะเป็นพวกหนุ่มๆที่เป็นที่ชื่นชอบของทุกคนแบบคุณจะดีกว่านะครับ..อย่างผมน่ะเป็นคนประเภทที่ตรงข้ามกับคุณฮานาเอะทุกอย่างเลย มันคงจะไม่เหมาะส—…”

ริโกะพูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

“ไม่เลยค่ะ!..เรื่องนั้นมันไม่จริงหรอก”

ผมรู้สึกสับสนมาก แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรไม่มีทางที่ผมจะรู้สึกแย่เมื่อ ริโกะ ขอให้ผมแต่งงานกับเธอพูดตามตรงถ้าผมไม่ต้องคิดอะไรมากผมจะตอบว่า “ได้สิ”นั่นคือสิ่งที่ผมต้องการจะพูดจริงๆอย่างไรก็ตามผมเป็นคนประเภทที่มีจิตใจมืดมนขึ้กลัวและมักจะคิดถึงเรื่องไม่จำเป็นอยู่เสมอดังนั้น ผมจึงไม่สามารถตอบตกลงไปได้..

“คุณนิยามะ ฉันขอโทษจริงๆค่ะที่ขอร้องอะไรไร้สาระแบบนี้ แต่ได้โปรดเชื่อคำพูดของฉันด้วยค่ะ ไม่ใช่ว่าฉันจะไปอยู่กับใครก็ได้ แต่ว่าต้องเป็นคุณนิยามะเท่านั้นค่ะ!”

“…..”

ผมเข้าใจ..ผมรู้ว่าที่เธอเลือกผม เพราะผมอยู่คนเดียว ดูไม่มีพิษที่ภัยอะไร มีที่อยู่และมีวิธีช่วยเธอ

ถึงแม้จะรู้เรื่องนี้ดี…แต่ผมก็อยากจะยอมรับเธอ

เมื่อไม่กี่นาทีก่อนผมคิดว่ามันจะดีกว่าถ้าแยกจากเธอเพื่อหยุดความรู้สึกของผม และตอนนี้ผมไม่อยากเสียปาฏิหาริย์ที่เกิดขึ้นจริง ๆ ให้หลุดลอยไป แม้ว่านั่นจะทำให้ผมต้องทนทุกข์ทรมารจากความรู้สึกดีๆที่ไร้ผลในอนาคต…

“อึม…แล้วในมุมมองของคุณฮานาเอะคิดว่ายังไงล่ะ”

“เอ๋ะ..ฉันเหรอ..?”

“ใช่แล้ว…ผมหมายถึงคุณแน่ใจแล้วเหรอ..ที่ว่าจะแต่งงานกับผมน่ะ”

ราวกับว่าเธอต้องการให้ผมเชื่อคำพูดของเธอ ริโกะมองมาที่ผมอย่างท่าทีเขินๆอายๆพร้อมกับพูดว่า..

“ใช่ค่ะ…ฉันต้องการอยู่กับคุณนิยามะ ฉันอยากจะแต่งงานกับคุณค่ะ/////”

เธอแสดงสีหน้าที่ดูน่ารักแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน สีหน้าที่ดูเขินอายเล็ก และแก้มของเธอที่ค่อยเปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อนๆ

…ผมจะเก็บใบหน้าที่แสนน่ารักนี้ไว้ในความทรงจำไปชั่วชีวิตเลยล่ะ…..

ถูดต้องแล้ว..แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว…มันยังจำเป็นต้องลังเลอีกไหม ตอนนี้มันไม่สำคัญแล้วว่าทำไม..จะเชื่อหรือไม่เชื่อ..

เพราะตอนนี้ผมกำลังเผชิญหน้ากับข้อเสนอสุดแสนวิเศษจากผู้หญิงที่น่ารักที่สุดในโรงเรียน

มันดูเหมือนเป็นความฝัน….ไม่ ไม่ใช่เลย..นี่เป็นความจริง มันเป็นเรื่องจริงใช่มั้ย

ผมหยิกต้นขาของตัวเองเพ่อพิสูจน์ว่ามันเป็นความจริงใช่ไหม….ใช่แล้วมันรู้สึกเจ็บ ตอนนี้ผมไม่สงสัยต่อไปแล้ว ผมจะยอมรับสถานการณ์นี้เหมือนกับว่าผมกำลังถูกลอตเตอรี่

มันน่าเสียดายที่จะยอมแพ้เพียงเพราะแค่ความกลัวเล็กน้อย จะมัวลังเลอะไรอยู่อีกล่ะ…ถ้าผมพลาดโอกาสนี้ไป ผมมันใจว่าผมจะต้องโสดตลอดชีวิตเลยล่ะ…

โอกาสแทบจะเป็นศูนย์ ที่จะได้เจอและแต่งงานกับใครสักคนในอานาคตที่เหมือนกับ ฮานาเอะ ริโกะ

ถ้าผมยอมรับเธอในตอนนี้ผมจะได้ภรรยาที่สุดวิเศษแบบที่ไม่เคยคิดจะมีมาก่อน

จนถึงตอนนี้ จินตนาการที่ถูกกดทับด้วยความสิ้นหวังมานานก็ได้ตื่นขึ้นในที่สุด

-ภรรยาที่น่ารักของผมในผ้ากันเปื้อน

-ภรรยาที่น่ารักของผมนั่งอยู่โซฟาข้างๆผมในห้องนั่งเล่น

-ภรรยาที่น่ารักของผมแปรงฟันด้วยกันในตอนเช้า

ในชั่วพริบตาภาพในหัวของผมจินตนาการเกี่ยวความน่ารักของริโกะในโหมดภรรยา ผุดขึ้นอย่างที่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้….

มันเป็นสิ่งที่วิเศษที่สุด แค่ได้ใช้ชีวิตหลอกๆกับภรรยาแสนสวยแค่นี้ก็ถือว่าเป็นสวรรค์สำหรับผมแล้วล่ะ..

ผมตัดสินใจรวบรวมความกล้า แล้วพูดออกไปในที่สุด..

“ฮานาเอะ ริโกะ ได้โปรดแต่งงานกับผมด้วยครับ..”

ในที่สุด..ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ลังเลอีกแล้วงั้นเหรอ..รู้สึกผิดหวังกับตัวเองหน่อยๆอย่างไรก็ตาม ริโกะเธอแสดงปฏิกิริยาตอบกลับมา ตรงข้ามกับความคิดที่น่าผิดหวังของผม..

ดวงตาของเธอเบิกกว้าง และริมฝีปากสีแดงเล็ก ๆ ของเธอก็เปิดออก จากนั้นก็เอามือปิดปากทั้งสองข้าง..หลังจากเงียบไปสักพักห็มีเสียงกระซิบเบาๆที่แทบไม่ได้ยินว่า “ …น..นี่มันเหมือนฝันเลย..”

เธออยากอยู่ที่ญี่ปุ่นขนาดนั้นเลยเหรอ..? (พระเอกก็น้ออออ!!!! ชอบให้ลุ้นประจำเลยยย นึกว่าจะรู้แล้วว่าชอบเขา)

ผมเดาว่าผมคิดถูกเเล้ว

“ค..คิดว่าต่อจากนี้ไปคงจะลำบางในหลายๆเรื่องอยู่นะครับ แต่ว่าผมจะให้ความช่วยเหลือคุณฮานาเอะสุดความสามารถเองครับ”

“ขอบคุณนะคะคุณนิยามะ…ฉันจะไม่มีวันลืมสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้เลยค่ะ..”

ริโกะยิ้มพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา รวมกับว่าเธอกำลังมีความสุข และผมก็สัมผัสได้ถึงความอันเปี่ยมล้นสุขนั้น

“ถ้างั้น…คุณนิยามะ ถึงฉันจะดูค่อนข้างไม่ได้เรื่องในบางจุด….แต่จากนี้ไปฉันขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ❤️”

###อ่านจนมาถึงตอนนี้อยากจะรู้ว่าฝีมือการแปลของตัวเองมันพัฒนาขึ้นจากตอนแรกๆรึเปล่า..หรือว่ามันแย่ลงกว่าเดิม รึไม่ก็อยู่เฉยๆ ช่วยคอมเม้นบอกเป็นกำลังใจให้ผู้แปลด้วยน้าาา [เอาตามความคิดของตัวเองเลยไม่มีถูกผิด:))) ]