[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? – ตอนที่ 8

###หลังจากนี้จะเปลี่ยนลักษณะการเล่าเรื่องของตัวละครฝั่งพระเอก อาจมีรูปแบบเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมนิดหน่อย

—ตอนนี้ผมเริ่มคิดเกี่ยวกับมันแล้ว…การเรียกชื่อของคุณฮานาเอะ ผมควรจะรวบรวมความกล้าออกมาแล้วพูดออกไป มันคงจะทำให้เธอมีความสุขมาก…พวกเราแต่งงานและเป็นสามีภรรยากันมาพักหนึ่งแล้ว แต่ผมยังไม่เคยเรียกชื่อจริงๆของเธอเลย..

นี่ผมกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่เนี่ย…เรื่องราวมันเริ่มต้นขึ้นจาก~~

“เอ่อ..คุณฮานาเอะครับ คุณได้ทำความสะอาดห้องครัวรึเปล่า?..มันดูสะอาดกว่าเมื่อวานนะ”

หลังจากรับประทานอาหารเช้ามื้อใหญ่ที่ประกอบด้วยแฮม ไข่สลัด มักกะโรนี มะเขือม่วงตุ๋น ซุปมิโซะกับเต้าหู้ และผักดอง….. ผมไปที่ห้องครัวพร้อมกับจานเปล่าและสังเกตว่าอ่างล้างจานมันดูสะอาดกว่าปกติ

คุณฮานาเอะเอง ก็ล้างห้องครัวทุกวันเป็นปกติก่อนเข้านอน ดั้งนั้นห้องครั้งจึงสะอาดปราศจากคราบอยู่เสมอ แต่วันนี้มันกลับสะอาดกว่าทุกๆวันที่ผ่านมา

“มันดูเหมือนของใหม่เลย!”

“ฮิฮิ~…ฉันสนุกมากเลยค่ะเวลาที่ได้ทำความสะอาด ฉันมีพอเวลาว่างหลังจากเตรียมอาหารเช้าเสร็จแล้วน่ะ ^^”

“เข้าใจแล้วล่ะคร้าบ…ขอบคุณนะ ยังไงก็เถอะ คุณฮานาเอะ คุณตื่นเช้าเสมอเลยนี่นะ..”

ผมไม่ใช่คนที่มักตื่นเช้าๆเท่าไหร่ ผมหันไปมองคุณฮานาเอะอย่างชื่นชม พบว่าแก้มของเธอเป็นสีแดงก่ำดูเหมือนเธออยากจะบอกอะไรบางอย่างอยู่นะ…..

“…จนป่านนี้แล้วยังเรียกชื่อฉันว่า”คุณฮานาเอะ”อีกเหรอคะ..คุ ณ มิ น า โ ต ะ :)”

“..อ๊ะ!..เอ๋ะ!..”

คุณฮานาเอะ มักจะสื่อสารกับพ่อแม่ของเธอในต่างประเทศผ่านทาง โทรศัพท์ ซึ่งแตกต่างจากผม และบางครั้ง..ผมก็เข้าไปปรากฏตัวเป็นบางครั้งเพื่อสร้างความอุ่นใจให้กับพ่อแม่ของเธอ เราตัดสินใจโทรหากันโดยเรียกชื่อจริงเพื่อที่ความสัมพันธ์ ของเราจะไม่ถูกตั้สงสัย อย่างไรก็ตามผมพลาดในขณะที่คุณฮานาเอะกำลังคุยกับพ่อแม่ของเธออยู่นั้น..ผมเผลอเรียกเธอด้วยนามสกุลของเธอสองสามครั้ง โดยไม่ได้ตั้งใจ ซึ่งทำให้เธอบอกว่าผมควรเรียกเธอด้วยชื่อจริงของเธอเป็นประจำ…

พ่อแม่ของเธอพูดว่า”นี่เธอไม่เคยเรียก ริโกะ ด้วยชื่อจริงมาก่อนอย่างงั้นเหรอ? แต่มันคงค่อนข้างยากสำหรับเธอสินะ” พวกเขาหัวเราะออกมาและยกโทษให้ผม แต่นั่นก็ใช่ว่าจะเรียกชื่อจริงของเธอได้ตลอดเวลา ที่โรงเรียน คุณฮานาเอะกับผมยังคงรักษาระยะห่างซึ่งกันและกันโดยไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว ดังนั้นผมจึงไม่มีปัญหากับการที่เธอจะเรียกผมด้วยชื่อจริงที่บ้าน

คุณฮานาเอะ เริ่มเรียกผมว่า” มินาโตะคุง”ในวันที่เราตัดสินใจเรียกของกันเเละกัน ซึ่งเธอไม่ได้แสดงความลังเลใด ๆ เลย แต่เธอก็ดูเขินอายอยู่นิดๆ มันเป็นการเปลี่ยนแปลงเล็กๆน้อยๆในการแสดงออกที่ผมเกือบจะ พลาดมัน แต่มันก็ทำให้หัวใจของผมเต้นรัวราวกับว่ามันถูกกดดันอยู่เสมอ และมันก็ยากขึ้นเรื่อย ๆ ที่จะเรียกคุณฮานาเอะด้วยชื่อจริงๆของเธอ

นั่นเป็นเหตุผลที่การเรียกชื่อของเธอจึงเป็นเรื่องที่พิเศษยิ่งขึ้นไปอีกสำหรับตัวผม ถ้าผมบอกเหตุผลนี้กับเธอไป เธอคงจะมองว่าผมเป็นคนที่ตัดสินใจอะไรไม่ได้เพราะไม่สามารถทำตามสัญญาได้

ผมไม่ต้องการให้เธอมาชอบผม หรืออย่างน้อยก็ไม่อยากให้เธอเกลียดผม….

ก็มีแต่ต้องพยายามมาขึ้นเท่านั้น~~มันเป็นแค่ชื่อ…แค่เรียกเธอออกไป…..

อย่างแรกเลยผมต้องทำความคุ้นชินซะก่อน ด้วยการฝึกเรียกชื่อของเธอในใจ

อันที่จริงทำไมผมต้องเรียกเธอด้วยนามสกุล ทั้งๆที่เป็นภรรยาของตัวเอง? เธอไม่ใช่คนใกล้คนไกลที่ไหนไม่ใช่เหรอ?

“ร…ริ..ก..ะ”

น่าสมเพชที่สุดเลยผมเรียกชื่อเธอออกไปไม่ได้…

ริโกะเอามือปิดปากของเธอและหัวเราะคิกคักเบาๆ

“มันก็ใช่…ผมไม่เคยเรียกชื่อจริงของผู้หญิงคนไหนมาก่อนนินะ”

“คุณมินาโตะเองก็อาจเคยเรียกชื่อจริงๆของพวกเธอไม่ใช่เหรอตอนที่ยังเด็กๆ”

“อ่า.. นั่นมันก็ถูกของคุณ แต่ตอนนั้นผมยังเด็กอยู่เลยไม่ได้คิดอะไร แล้วอีกอย่างผมก็จำเรื่องราวไม่ค่อยจะได้อีกด้วย…”

“อ๊ะใช่แล้ว..ฉันเคยได้ยินมาว่ามีคนประเภทที่ว่าจำเรื่องราวในวัยเด็กไม่ได้อยู่นี่หน่า…บางทีคุณมินาโตะเองก็อาจเป็นหนึ่งในนั้น”

“จะยังไงก็เถอะ…จะให้เรียกชื่อคุณฮานาเอะเนี่ย..”

“มู่~~ มันคงจะเหลือแค่วิธีนั้นล่ะนะ”

“เอ๋…วิธีอะไรเหรอครับ”

“ฉันจะไม่บอก… จนกว่าคุณมินาโตะจะเรียกชื่อของฉัน”

“อะไรนะ!!? .-.”

ผมพูดแบบนั้นออกไปด้วยความสงสัย แต่คุณฮานาเอะ กลับหันหน้าหนีผมพร้อมกับทำหน้ามุ่ย

“ด..เดี๋ยวก่อน! คุณฮานาเอะ มันว่ายังไง—?”

เยี่ยม!

ดูเหมือนเธอจะไม่ยอมบอกผมจริงๆ ถ้าหากไม่ยอมเรียกชื่อของเธอ

“ผมยังไม่พร้อมสักหน่อย…”

“…ชิ!.”

คุณฮานาเอะ ไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่ตอบกลับมา

ผมรับไม่ได้….

เมื่อผมมองดูท่าทางเธอจากด้านข้าง เห็นว่าริมฝีปากของเธอแนบชิดกัน และเหมือนเธอจะพยายามจะกลั้นอะไรบางอย่างไว้

หมายความว่าถ้าผมยังไม่ยอมเรียกชื่อของเธอ เธอจะเป็นแบบนี้ตลอดไปงั้นเหรอ…?

นั่นมันเป็นเรื่องที่ค่อนค่างยากที่จะทำเลยนะ

“โอเคๆ ตกลงเข้าใจแล้ว ผมจะพยายาม….”

ผมกำหมัดแน่นและหลับตาลง จากนั้นรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่อยู่ในตัวผมออกมา

*เราทำได้ เราทำได้ เราทำได้ เราต้องทำได้สิ เรียกชื่อของเธอออกมาซะ นิยามะ มินาโตะ!*

รู้สึกว่าผมเริ่มจะมีพลังขึ้นมาแล้วแฮะ..

“เอาล่ะ ผมทำได้…..ร..รี…โกะ “

ผมพูดมันไม่ถูกด้วยซ้ำ ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนกำลังจะโดนเหยียบย่ำด้วยความอับอาย….

หวังว่าเธอจะยกโทษให้ผมนะ..

ผมแอบมองไปดูเธออย่างลังเล และก่อนที่ผมจะรู้สึกตัวนั้น เธอหันกลับมาพร้อมกับจ้องมาที่ผม แก้มของเธอค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นสีแดงอย่างช้าๆ

“ฉ…ฉันจะทำยังไงดี ฉันรู้สึกอาย…แต่มันก็มีความสุขมาก////”

เธอเอามือเเตะแก้มของตัวเองและกระพริบตาซ้ำๆ ท่าทางของเธอมันช่างน่ารักเหลือเกิน ทำเอาหัวใจผมแทบจะพุ่งออกมาจากหน้าอก…

“….”

“ฉันมีความสุขมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะคุณมินาโตะ❤️”

“อ…อึม..”

ตอนนี้ผมเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมดแล้วล่ะ..รวมถึงวิธีที่เธอพูดถึงด้วย…เธอทำมันทั้งหมดก็เพื่อตัวของผม

ตายแล้ว ผู้หญิงคนนี้น่ารักเกินไป….///

“ขอบคุณนะครับคุณฮานาเอะ…”

“….”

“เอ่อ..ไม่สิ..ริโกะ”

“ฮิฮิ~~…คุณมิมาโตะ ไว้ฉันจะซื้อเค้กมาให้ระหว่างทางกลับบ้านวันนี้นะคะ”

“ห๊ะ! ทำไมต้องซื้อเค้ก”

“เพราะว่าวันนี้เป็นวันพิเศษสำหรับฉัน วันที่คุณมินาโตะเรียกชื่อของฉันเป็นครั้งแรกค่ะ”

เธอยิ้มแล้วก็มองหน้าผม แก้มเธอยังคงแดงอยู่ และดวงตาของเธอดูแจ่มใสอย่างมีความสุข

อีกแล้ว!! เธอน่ารักมาก มันไม่ยุติธรรมเลย…..

ถึงอย่างนั้น ผมดีใจจริงๆที่สามารถเรียกชื่อเธออกมาได้..ผมไม่รู้ว่าทำไม แต่ผมรู้สึกดีมากเวลาที่ทำให้เธอมีความสุข

สำหรับผม มันเป็นวันพิเศษ ที่ได้เห็นรอยยิ้มอันแสนวิเศษของเธอ…

—คืนนั้น เธอซื้อชอร์ทเค้กสตรอเบอรี่มาสองอันจริงๆ แล้วพวกเราสองคนก็มีงานฉลองเล็กๆด้วยกัน…..

จบ!!!….ตอนนี้อาจไม่ค่อยมีอะไรมากแต่ก็คิดว่าน่าได้จะเติมน้ำตาลเข้าไปในเลือดให้คนอ่านนิดนึง :)))