ตอนที่ 310 ทางเลือก
“คุณไม่ใช่ว่าไม่รักเจียงมู่เฉินเหรอ ทำไมถึงไม่ให้ผมเข้าใกล้เขาอีก”
ซือเหยี่ยนหัวเราะเบาๆ “รักหรือไม่รักเขาเป็นเรื่องของผม ต่อให้ไม่รักก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”
ซือเหยี่ยนลุกยืนขึ้น “ต้องการให้ผมช่วยชีวิตเจียงมู่เฉินก็มีเพียงแค่วิธีนี้วิธีเดียว จะช่วยเขาได้หรือเปล่า ก็ขึ้นอยู่กับทางเลือกของคุณแล้ว”
ซังจิ่งมองตามแผ่นหลังของเขาที่เตรียมจะออกไป หัวใจบีบคั้นฉับพลัน ช่างเลือกยากเหลือเกิน
เจียงมู่เฉินคือภารกิจของเขา เขายังไม่ได้ปฏิบัติภารกิจของตัวเองให้เสร็จสมบูรณ์ ถ้ายอมตกลงรับปากซือเหยี่ยนแล้ว เช่นนั้นต่อไปก็จะจบภารกิจไม่ได้อีก
แต่ถ้าไม่ยอมตกลงรับปากซือเหยี่ยน ซือเหยี่ยนต้องขัดขาอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นเจียงมู่เฉินอาจจะตายอยู่ที่แก๊งมังกรครามจริงๆ
‘ตาย…’
พอคิดถึงคำคำนี้ ในใจซังจิ่งอึดอัด ราวกับมีสิ่งของต้องการจะบุกทะลุหัวใจอย่างไรอย่างนั้น
แต่ต้นจนจบเขาใช้เวลาไม่ถึงสองนาที ก็ทำการตัดสินใจได้แล้ว
ซังจิ่งรีบตะโกนเรียกซือเหยี่ยนที่เตรียมตัวจะออกไป เอ่ยอย่างอับจนหนทาง “ผมตกลง”
ร่างซือเหยี่ยนหยุดชะงักไป
ซังจิ่งเอ่ยซ้ำอีกครั้ง “ที่คุณพูดมาเมื่อกี้ ผมยอมตกลงทั้งหมด ขอเพียงแต่คุณช่วยเจียงมู่เฉินออกมาได้ ต่อไปผมจะไม่มากวนใจอีก”
สัญญาณเตือนภัยในแววตาของซือเหยี่ยนในที่สุดก็วางลงได้นิดหน่อยแล้ว ไม่ว่าจะว่าอย่างไร ตัดซังจิ่งคนอันตรายออกจากข้างกายเจียงมู่เฉินให้ได้ก่อน
ก็เป็นเรื่องที่ดีทีเดียว
สำหรับซูเตอร์ เขาสามารถจัดการเองได้
ถึงเวลานั้น ข้างกายเจียงมู่เฉินก็จะไม่มีอำนาจอื่นใดมาคุกคามอีก
ซือเหยี่ยนกำมือแล้ว “ได้ ผมตกลง”
ซังจิ่งโล่งอกไปที “แล้วคุณคิดจะช่วยเขาเมื่อไหร่”
“หลังจากผมกลับไป จะรีบสืบหาตำแหน่งของเจียงมู่เฉินทันที ได้ข่าวแล้ว ผมก็จะช่วยเขาได้ไปโดยปริยาย”
ซังจิ่งยังคงไม่วางใจ “นิสัยของซูเตอร์ รอนานเกินไปไม่ได้”
“มีเรื่องหนึ่ง ผมต้องการความช่วยเหลือจากคุณ”
“เรื่องอะไร”
ซือเหยี่ยนตรึกตรอง “คุณไปที่แก๊งมังกรครามเรียกหาคน วางท่าบาตรใหญ่ยิ่งใหญ่ยิ่งดี”
ซังจิ่งขมวดคิ้ว “คุณคิดว่าแก๊งมังกรครามเข้าง่ายขนาดนั้น?”
“ผมเชื่อว่าด้วยความสามารถของวี ต้องทำได้อยู่แล้ว อีกอย่างในเวลาที่สำคัญจำเป็น ผมให้ความช่วยเหลือคุณได้”
ได้ยินซือเหยี่ยนพูดขนาดนี้ ซังจิ่งครุ่นคิด ถ้าเขาบุกเข้าไปแก๊งมังกรครามโดยพลการ ที่จริงก็ไม่ได้ยาก
เพียงแต่ว่า…
“ผมไปโหวกเหวกโวยวาย จะแหวกหญ้าให้งูตื่นหรือเปล่า”
ซือเหยี่ยนหัวเราะเบาๆ “ที่ต้องการก็คือให้คุณแหวกหญ้าให้งูตื่น” ในเมื่อซูเตอร์ไม่ได้บอกเขาเรื่องเจียงมู่เฉิน ก็เป็นธรรมดาที่จะไม่อยากให้เขารู้เรื่องนี้อยู่แล้ว
ถ้าซังจิ่งออกหน้าว่าต้องการตัวเจียงมู่เฉิน ต้องกระเทือนมาถึงตัวเองอย่างแน่นอน
ถึงตอนนั้นเขาก็จะได้ขอตัวคนจากซูเตอร์กันซึ่งๆ หน้าได้อย่างโจ่งแจ้ง
ตามนิสัยของซูเตอร์แล้ว เขาไม่มีทางส่งตัวให้ แต่ซูเตอร์ต้องรีบย้ายตัวเจียงมู่เฉินไปอย่างแน่นอน
ถึงเวลานั้น เขาก็จะแทรกกลางเข้าไปช่วยเจียงมู่เฉินออกมาได้
ซังจิ่งเห็นเขาว่ามาเช่นนี้ ก็เข้าใจความหมายของอีกฝ่ายแล้ว เขาพยักหน้ารับ “ได้ งั้นผมรู้แล้ว จะเริ่มเมื่อไหร่”
“พรุ่งนี้ตอนเที่ยง คุณพาคนกลุ่มหนึ่งไปก่อความวุ่นวายอึกทึกที่แก๊งมังกรคราม” ซือเหยี่ยนหยุดสักพัก “เวลานั้นการรักษาความปลอดภัยของแก๊งมังกรครามจะเปราะบางที่สุด อีกอย่างผมช่วยคุณส่งคนส่วนหนึ่งพ้นทางได้…
…ส่วนที่เหลือต้องดูคุณแล้ว”
“พรุ่งนี้? ทำไมไม่เป็นตอนนี้ล่ะ” ซังจิ่งกลัวว่าเวลาจะนานเกินไป จะยิ่งไม่เป้นผลดีกับเจียงมู่เฉิน
ซือเหยี่ยนไม่ได้ชี้แจงมากมาย บอกแค่ว่า “ผมยังมีธุระบางส่วนต้องทำ”
เขาเงียบลงสักพัก “ผมจำเป็นต้องกลับไปแล้ว พรุ่งนี้ตอนเที่ยง ผมจะรอคุณที่แก๊งมังกรคราม”
ซือเหยี่ยนพูดจบก็ออกไปทันที เขาออกมาสักพักใหญ่ๆ แล้ว ถ้าไปนานเกินไป ยากจะรับประกันว่าซูเตอร์จะไม่สงสัยได้
ซังจิ่งรอซือเหยี่ยนออกไปแล้ว เขาก็ออกไปด้วยเช่นกัน เขารีบจัดคนมากลุ่มหนึ่ง เตรียมพร้อมสำหรับพรุ่งนี้ ไปแก๊งมังกรครามทำตามแผนของซือเหยี่ยน
ซังจิ่งกำมือแน่น ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เจียงมู่เฉินจะเกิดเรื่องไม่ได้เด็ดขาด
ตอนที่ 311 ซูเตอร์สงสัย
เจียงมู่เฉินอยู่ในห้องสีดำเล็กๆ ไปคืนหนึ่ง
เขาเอนพิงอยู่บนเก้าอี้ นั่งอยู่ทั้งคืน ไม่ได้นอนหลับตลอดคืน
อย่างแรกคือไม่มีที่ให้นอน อย่างที่สองคือเจ็บแผลจนหัวชา ไม่มีทางจะหลับลงได้
แส้สามครั้งนั้น ซูเตอร์ลงมืออย่างโหดเ**้ยม ทุกแส้ที่เฆี่ยนตีลงไปเป็นการใช้แรงกายจากทั้งร่างฟาดออกมา
เมื่อคืนฟาดแส้เสร็จ ก็โดนส่งตัวกลับมา เลือดแดงฉานบนตัวค่อยๆ ตกสะเก็ดแข็งตัวอย่างช้าๆ
เจียงมู่เฉินหายใจหอบต่ำ ยกมุมปากขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ไม่ต้องดู เขาก็รู้ถึงสภาพน่าอนาถของตัวเองในตอนนี้
ไม่รู้ว่าเรื่องที่เขาถูกซูเตอร์จับตัวมา ซังจิ่งจะรู้ตัวหรือเปล่า
เมื่อวานเป็นเพียงแค่แผนรับมือชั่วคราวของเขา ไม่ได้คิดจะทำตามที่ตัวเองพูดแบบนั้นไปจริงๆ ให้ซูเตอร์แกล้งทำตัวเป็นผู้บริสุทธิ์
อีกอย่างสำหรับซือเหยี่ยนแล้ว ซูเตอร์จะเสแสร้งหรือไม่เสแสร้ง บางทีเขาอาจจะไม่สนใจด้วยซ้ำ
ถึงอย่างไรก็เป็นคนที่เขาชอบมาตั้งนานหลายปีขนาดนี้ ไม่ว่าซูเตอร์จะเป็นอย่างไร เขาควรจะรับได้ทุกอย่าง
ตรงกันข้ามกับตัวเอง ในใจซือเหยี่ยน ตัวเองคงจะกลายเป็นเจียงมู่เฉินที่เจ้าเล่ห์เพทุบายคนนั้นไปตั้งแต่แรกแล้ว
แต่ว่าต่อให้ถูกซือเหยี่ยนเข้าใจผิดก็ไม่เป็นไร
ถึงอย่างไรซือเหยี่ยนก็รู้ตั้งแต่แรกแล้ว ว่าเขาไม่ใช่คนดีอะไร
อีกอย่างพวกเขาก็เลิกกันแล้ว ภาพลักษณ์ของตัวเองในใจของซือเหยี่ยนจะดีหรือไม่ดี ก็ไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น
เจียงมู่เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย โดนกักตัวอยู่ที่นี่ จะไปไหนก็ไปไม่ได้ สุดท้ายเขาต้องทำอย่างไรถึงจะเป็นอิสระจากที่นี่ให้ได้ก่อน ซึ่งสำคัญกว่า
เขาพินิจมองที่นี่อีกครั้ง นอกจากประตูก็เหลือเพียงแค่ช่องหน้าต่างขนาดเท่าฝ่ามือ
โดนกักตัวอยู่ที่นี่ แม้ติดปีกก็ยากจะบินหนีรอดไปได้
มีความเป็นไปได้เพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นก็คือช่วงเวลาที่มาส่งข้าววันละสามครั้ง
มีเพียงแค่เวลานี้ เขาถึงพอจะวิ่งหนีไปได้
เขาคิดๆ ดูคุณชายน้อยตระกูลเจียงที่ถูกเลี้ยงให้สบายจนเคยตัวอย่างเขา ถ้าพ่อแม่เขามาเห็น คาดว่าแม่เขาคงจะร้องไห้จนท่วมแก๊งมังกรครามได้เลย
เจียงมู่เฉินอดจะถอนหายใจไม่ได้ ถ้าตัวเองตายอยู่ที่นี่จริงๆ คงจะมีเพียงคุณพ่อเจียง คุณแม่เจียง และมั่วไป๋เท่านั้นมั้งที่จะเศร้าโศกเสียใจเพื่อเขาได้
เขาคิดถึงซือเหยี่ยนเจ้าหมอนี่ เวลานี้คงจะยังอยู่ข้างนอกจู๋จี๋กับซูเตอร์อยู่
เจียงมู่เฉินขบกรามแล้วขบกรามอีก รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมายังไงไม่รู้
‘ตัวเองทุกข์ทรมานอยู่ที่นี่ แต่เขากลับอยากนั่งเสพสุขเช่นคนรัฐฉี’
เจียงมู่เฉินตัดสินใจแล้ว ถ้าตัวเองออกไปจากที่นี่ได้ เรื่องแรกที่จะทำคือไปทำลายซือเหยี่ยนเจ้าหมอนั่นทิ้งซะ
จะได้ไม่ให้ตัวเองเป็นทุกข์อยู่ในทุกๆ วัน
เจียงมู่เฉินหลับตาลงพักผ่อนดีๆ ให้ตัวเองได้เก็บออมพละกำลังของร่างกายอย่างเต็มที่
ถึงอย่างไรก็มีบาดแผลอยู่บนตัว ถ้าไม่รอให้แรงฟื้นคืนกลับมา ต่อให้หาวิธีหนีเจอก็ยากมากที่จะหนีออกไปได้
เจียงมู่เฉินเอนซบผนังห้องอันเย็นเฉียบ พักผ่อนอยู่อย่างสงบนิ่ง
……
ตั้งแต่เมื่อวานมาซูเตอร์อารมณ์ดีมาก หลังจากตื่นเช้ามาก็ไปหาซือเหยี่ยน ปรากฏว่าพอเดินไปถึงห้องซือเหยี่ยน ก็พบว่าซือเหยี่ยนไม่อยู่
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย สอบถามคนที่อยู่ด้านข้าง “ซือเหยี่ยนล่ะ”
“คุณซือออกไปแต่เช้าแล้วครับ ตอนนี้ยังไม่กลับมา”
ซูเตอร์ขมวดคิ้ว เวลานี้ซือเหยี่ยนก็ออกไปแล้ว? มีเรื่องอะไรสำคัญเหรอ ทำไมเขาไม่รู้เลย
“รออยู่ที่ประตู ซือเหยี่ยนกลับมารีบบอกฉันทันที”
“ได้ครับ คุณชายน้อย”
ซูเตอร์พูดจบ กำลังคิดจะออกไป ก็เจอซือเหยี่ยนที่เดินเข้ามาพอดี
นัยน์ตาเขาลุกวาว เดินเข้าไปเผชิญหน้า
“เหยี่ยน ตอนเช้านายไปไหนมาเหรอ” เขาเอ่ยลองทดสอบหยั่งเชิงเล็กน้อย
ซือเหยี่ยนสีหน้าไม่เปลี่ยน เอ่ยเสียงต่ำ “อาเรย์ให้ผมไปดูที่โรงแรมสักหน่อย เวลาเช้าเกินไป ผมเลยไม่ได้เรียกคุณ”
ซูเตอร์มองเขา “ไม่เป็นไร ครั้งหน้านายเรียกฉันไปด้วยก็ได้ ฉันเต็มใจมากเลยที่จะไปด้วยกันกับนาย”
“อืม” ซือเหยี่ยนเอ่ยรับ “ได้ งั้นครั้งหน้าผมจะเรียกคุณ”
เขาพูดจบก็มุ่งหน้าเดินไปห้องหนังสือ ซูเตอร์มองตามแผ่นหลังเขาไป หยิบมือถือออกมาโทรหาผู้รับผิดชอบของโรงแรมทางนั้น
“คุณซือ ตอนเช้าไปหาพวกนายแล้วใช่ไหม”
