ZOMBIE SISTER STRATEGY- ซอมบี้สาวเจ้าแผนการ – ตอนที่ 11 : การควบคุมซอมบี้

น้ำไหลเข้าไปในปากของหลิงหลิง  ตอนแรกมันทะลักออกมา แต่หลังจากหลินเสี่ยวพยายามอีกสองสามครั้ง จิตใต้สำนึกของเธอก็ดูเหมือนจะตื่นขึ้นและเธอก็เริ่มกลืนน้ำอย่างช้า ๆ

 

ในที่สุดเด็กดื่มน้ำบางส่วน หลินเสี่ยวถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอกที่เธอแบกอยู่ตลอดเวลา

 

เด็กจิบอีกสองสามครั้ง หลังจากหลินเสี่ยวไม่สามารถทำให้เธอดื่มน้ำเพิ่มได้อีก เธอโยนใบหญ้าทิ้ง อุ้มเด็กขึ้นและเดินออกไป  เธอหาจุดแห้งบนพื้นหญ้าและวางเด็กน้อยลงพร้อมกับผ้าห่ม

 

หลังจากวางเด็กลง  เธอวางมือบนหน้าอกเพื่อรับรู้ถึงการเต้นของหัวใจ  การเต้นของหัวใจของเด็กยังคงอ่อนแอมาก แต่มีความมั่นคง  และปราศจากความผิดปกติที่น่ากลัวที่เธอเคยสัมผัสครั้งก่อน

 

หลินเสี่ยวคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องทำและตัดสินใจว่าทางที่ดีที่สุดที่ต้องทำคือส่งเด็กคนนี้กลับไปหาพ่อของเธอ เธอคิดว่าเป็นการชดใช้สิ่งเลวร้ายที่อดีตเจ้าของร่างเดิมนี้เคยทำ  มันอันตรายและไม่สะดวกสำหรับเด็กที่จะอยู่กับเธอต่อไป

 

ในฐานะที่เป็นซอมบี้เธอมีความหิวโหยโดยสัญชาตญาณลึกๆต่อชีวิตมนุษย์  ดังนั้นเธอกังวลว่าสักวันหนึ่งเธออาจควบคุมไม่ได้และกินเด็กคนนี้

 

เมื่อพบเด็กแล้ว   ตอนนี้เธอต้องค้นหากลุ่มคนและส่งเด็กกลับไปอย่างลับๆโดยไม่ต้องแจ้งเตือนใด

 

ดูเหมือนจะค่อนข้างง่าย  แต่ปัญหาก็คือเธอเป็นซอมบี้  และคนเหล่านั้นจะโจมตีเธอทันทีที่เธอเข้าหาพวกเขา  โชคดีที่ตอนนี้เธอดูไม่เหมือนผู้หญิงที่แต่งหน้าหนาๆนั่น  ไม่งั้นทุกคนในพวกเขาจะพยายามฆ่าเธอเมื่อมองเห็นหน้า ว่าไหม?

 

ขณะที่หลินเสี่ยวเตรียมที่จะออกจากพื้นที่ของเธอและลองค้นหาพ่อของเด็ก  เด็กน้อยที่นอนหลับตาก็เปลือกตาขยับทีละนิดและเปิดออกโดยไม่มีการเตือนใดๆ

 

หลินเสี่ยวกำลังยุ่งเตรียมออกจากพื้นที่ไม่ได้สังเกตว่าเด็กตื่นขึ้นมา

 

“อ๊าากกกกกก!”  ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องระดับสูงทำให้หลินเสี่ยวเหมือนตกนรกที่น่ากลัวเธอกระโดดตัวลอย  ขนอ่อนทั่วตัวลุกชัน เธอแยกเขี้ยวและกระโดดยกเท้าเหมือนแมวตกใจ  มองไมที่แหล่งที่มาของเสียงกรี๊ดนี้เจอกับใบหน้าของเด็กที่เต็มไปด้วยความกลัว

 

เธอเห็นเด็กนั่งที่พื้นและมองมาที่เธอด้วยใบหน้าที่สะท้อนภาพแห่งความหวาดกลัว ดวงตาที่สดใสเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

 

หลินเสี่ยวไม่รู้จะเริ่มพูดอะไรดี

 

ในอีกด้านอู่เย่วหลิงสายตาเริ่มสับสนเมื่อเห็นอาการตอบสนองของหลินเสี่ยวเช่นนั้น

 

อย่างไรก็ตาม  ในวินาทีต่อมา  ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักว่าสิ่งมีชีวิตที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอเป็นซอมบี้สัตว์ประหลาดกินมนุษย์ พ่อของเธอบอกเธอว่าสัตว์ประหลาดเหล่านี้ชอบกินมนุษย์โดยเฉพาะเด็ก ๆ !!!

 

อู่เย่วหลิงตกตะลึงทันที ตรึงดวงตาที่เปิดกว้างไว้ที่หลินเสี่ยว เธอต้องการกรีดร้องและร้องไห้ แต่เธอไม่ได้สังเกตว่าเธอไม่สามารถเปล่งได้แม้ซักแอะ และร่างของเธอแข็งทื่อ

 

‘เธอจะกินฉัน! เธอจะกินฉันอย่างแน่นอน!’ เธอกรีดร้องในหัวของเธอ

 

เมื่อหลินเสี่ยวหายจากความหวาดกลัวของเธอแล้ว เธอเอามือตบหน้าอกตัวเองเพื่อทำให้ตัวเองสงบโดยไม่รู้ตัวว่าที่จริงแล้วหัวใจเธอไม่อยู่กับร่างอีกต่อไป

 

‘เธอกลัวการเอาชีวิตจากฉัน! เด็กน้อยคนนี้เกือบจะทำให้ฉันหัวใจวาย….โอ้พระเจ้า!’

 

หลังจากตบหน้าอกตัวเองสองสามครั้ง  หลินเสี่ยวก็นึกบางสิ่งบางอย่าง

 

‘บ้าน่า! อย่าคิดบ้าๆ! ฉันเป็นซอมบี้! ฉันจะกลัวเด็กคนนี้มาเอาชีวิตฉันได้!’

 

เธอเงยหน้าขึ้นมองเด็ก เด็กหญิงคนนั้นจ้องมองกลับมาที่เธอด้วยดวงตาที่เปิดกว้าง ร่างกายเธอแข็งทื่อและรูม่านตาหด ขยายๆ หลินเสี่ยวรู้สึกว่าเด็กน้อยคนนั้นจะขาดใจตายทันทีถ้าเธอเข้าใกล้  อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ความคิดนี้จะจางหายไปจากหัวเธอ เด็กหญิงตัวน้อย ตัวสั่นสะท้าน ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด จากนั้นก็ล้มลงบนพื้นพร้อมกับดวงตาของเธอกลิ้งกลับ

 

‘เห็นอะไร?  ใบหน้าของฉันทำให้หล่อนหมดสติ… เดี๋ยวก่อนหน้าฉันน่าเกลียดน่ากลัวขนาดนั้นจริงๆเหรอ?

 

เธอเดินไปมองรอบตัวเด็ก พบว่าหน้าเด็กเต็มไปด้วยโทนสีฟ้าเห็นได้ชัดว่าเธอกลัวมากทีเดียว

 

หลินเสี่ยวจัดวางร่างเด็กให้นอนสบายๆปล่อยให้เธอหลับสบายในผ้าห่ม

 

จากนั้นเธอก็ยืนขึ้นมองไปรอบๆ ขณะที่นึกคำพูดเดียวเงียบๆ

 

‘ออก’

 

แสงสว่างปรากฏต่อหน้าต่อตาเธอ  เมื่อเธอสามารถมองเห็นได้อีกครั้งในที่สุดเธอก็พบว่าตัวเองออกไปจากอวกาศอย่างที่คาดไว้  ยืนอยู่ในจุดเดียวกันกับที่เธอเข้าไป

 

เธอมองดูซอมบี้ที่กระจัดกระจายอยู่รอบตัวและตระหนักว่าพวกเขาสามารถเข้าใจคำสั่งของเธอได้  เธอยังรู้สึกถึงความคิดของซอมบี้เหล่านี้อย่างแผ่วเบาซึ่งประกอบไปด้วยวลีเพียงหนึ่งวลี – ‘หิวจัง!’

 

เธอก็หิวอย่างไม่น่าเชื่อเช่นกัน  มากขึ้นกว่าเดิมเหมือนอย่างที่เธอเคยอยู่กับเด็กหญิงตัวเล็กตลอดเวลา การดมกลิ่นหอมของเด็กน้อยทำให้เธออยากกัดสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างเลวร้าย

 

นอกเหนือจากนั้นเธอยังสับสนเล็กน้อยเมื่อนึกถึงความวุ่นวายของซอมบี้ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

 

ในเวลานั้น  เธอแค่คิดว่าถ้ามีเพียงซอมบี้พวกนั้นเท่านั้นที่จะวิ่งเข้าหาทั้งสามคน  เธอจะมีโอกาสสูญเสียตัวเองในฝูง  สิ่งที่เธอไม่คาดหวังคือฝูงซอมบี้จะทำตามคำสั่งและพุ่งโจมตีทั้งสาม  เธอไม่ทราบแน่ชัดว่าพวกเขาได้ยินและเข้าใจคำสั่งของเธอหรือยัง ความจริงที่ว่ามีซอมบี้มากขึ้นเรื่อย ๆ ที่ถูกดึงดูดเข้ามาในพื้นที่นั้นดูเหมือนจะแนะนำว่าพวกเขาทำตามนั้น

 

เธอหันไปหาซอมบี้ที่หลงทางอยู่ใกล้เธอ จับจ้องที่มันและพึมพำเงียบ ๆ “มองมาที่ฉัน … มองมาที่ฉันสิ … มองมาที่ฉันสิ”

 

ตามคาด  ซอมบี้ตัวผู้ที่หลินเสี่ยวจ้องมองไปข้างหน้า หยุดเดินไปข้างหน้า ค่อยๆหันกลับมามองเธอ  จากนั้นหมุนร่างของเขาไปรอบ ๆ ขณะที่ดวงตาสีเทาครึ่งหนึ่งก้มลงมองเธอด้วยความสับสน

 

‘เดินมา…’ หลินเสี่ยวคอยจ้องมองเขาและพูดอย่างเงียบ ๆ

 

สิ่งต่อไปที่เธอรู้ ซอมบี้ก็เริ่มโยกตัวเข้าหาเธอ

 

เมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้น หลินเสี่ยวก็ตกใจจริง ๆ เพราะซอมบี้ตัวผู้รู้สึกถึงความคิดของเธอและทำตามคำสั่ง  เธอวิวัฒนาการมาเป็นซอมบี้ระดับสูงแล้วใช่ไหม?  นั่นเป็นสาเหตุที่เธอสามารถควบคุมซอมบี้ที่ไม่ฉลาดเหล่านี้ได้ใช่หรือไม่?

 

ขณะที่เธอกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ซอมบี้ตัวผู้ก็พุ่งเข้าหาตัวเธอแล้วหยุดและมองเธอด้วยความสับสน

 

หลินเสี่ยวเหลือบมองมาที่เขาจากนั้นโบกมือให้เขา

 

‘ไปให้พ้น.’

 

หลังจากได้รับคำสั่งของเธอแล้วซอมบี้ตัวผู้ก็หันหลังกลับและยังสับสนอยู่

 

หลินเสี่ยวก็ทำการทดสอบกับซอมบี้ตัวอื่นและได้ผลเหมือนกัน  ตอนนี้เธอมั่นใจแล้วว่าเธอได้รับการอัพเกรด  แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเธอเพิ่มขึ้นกี่ระดับ เธอไม่ชัดเจนเกี่ยวกับระบบการจัดอันดับซอมบี้

 

หลังจากยืนยันว่าเธอสามารถควบคุมซอมบี้ตัวอื่นได้  เธอหันไปรอบ ๆ โดยไม่มีการพิจารณาเพิ่มเติมและค้นหาความทรงจำของลวี่เถียนหยี่สำหรับที่ตั้งของอาคารที่เธอข่มขืนชายคนนั้น

 

หลังจากยืนยันทิศทางเธอก็มุ่งหน้าไปทางนั้นทันที

 

เธอไม่รู้ว่าชายคนนั้นจะยังอยู่ที่นั่นหรือไม่ แต่เธอเชื่อว่าเขาจะอยู่ใกล้ ๆ  เขาต้องหาลูกสาวของเขาใกล้ ๆ บริเวณนั้นอย่างแน่นอน

 

มันเป็นเวลากลางคืนในตอนนี้เหมาะสำหรับกิจกรรมของเธอ

 

เธอวิ่งไปในทิศทางนั้นเหมือนเงาว่องไวในความมืดของเวลากลางคืน  เธอวิ่งเร็วมาก แต่ก็ไม่รู้สึกเหนื่อยเลย  สองชั่วโมงต่อมาเธอมาหยุดที่ด้านหน้าของอาคาร  แต่ไม่พบความรู้สึกของมนุษย์หรือเห็นมนุษย์คนใด

 

เธอยืนอยู่ในมุมที่คลุมเครือและเรียกซอมบี้มาพยายามสื่อสารทางจิตใจกับมัน

 

‘มีมนุษย์อยู่ที่นี่ไหม?’ เธอถามอย่างเงียบ ๆ

 

ซอมบี้มองเธอด้วยความสับสนไม่เข้าใจความหมายของเธอ และดูเหมือนจะไม่รู้เลยว่าเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร

 

“อ๊าาาวส์!”

 

‘สิ่งมีชีวิตเรียกว่ามนุษย์?’ หลินเสี่ยวถามจบลงด้วยการเปล่งเสียงในรูปแบบของคำราม

 

ซอมบี้ยังคงมองเธออย่างสับสนไม่ตอบสนอง

 

“อ๊าาาวส์?”

 

‘คุณเห็นมนุษย์คนใดบ้างไหม?’ เธอถามอีกครั้ง

 

ซอมบี้ดูจะไม่สับสนอีกต่อไป ณ จุดๆนี้

 

หลินเสี่ยวพูดไม่ออกไม่มีความคิดว่าจะทำอะไร อย่างไรต่อไปจากนี้

ZOMBIE SISTER STRATEGY

ZOMBIE SISTER STRATEGY

คำโปรย หลินเสี่ยวจำไม่ได้ว่าในช่วงห้าปีที่ผ่านมานับตั้งแต่หลังโลกเกิดวันสิ้นโลกขึ้น เธอตื่นขึ้นมาเพียงเพื่อจะพบว่าตัวเองกลายเป็นทารกแรกเกิด มหาอำนาจแห่งซอมบี้ ในร่างกายที่เคยเป็นของผู้หญิงชั่วร้ายและฉาวโฉ่! เมื่อเด็กหญิงถูกลักพาตัวและพ่อของเธอถูกข่มขืน กลุ่มทำให้เธอเสียชีวิตด้วยการลงมือประทุษกรรมเธอ มันเป็นสิ่งที่ติดพันเธอไปตลอดชีวิต ชีวิตของหลินเสี่ยวไม่มีทางเลือกนอกจากจัดการกับผลที่ตามมาในขณะที่พยายามคิดถึงเรื่องราวในอดีตของเธอและชะตากรรมของคนที่เธอรัก สำหรับพ่อของเด็กหญิงตัวน้อยนั้นเขาไม่สามารถต่อสู้ได้เลยหรือ? เขาเป็นมนุษย์แต่ทำไมเขาถึงกัดซอมบี้? เธอเป็นซอมบี้! เธอควรเป็นคนกัด! ……………………………………… #โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน อาจมีคำหยาบและคำบรรยายภาพที่รุนแรง H18+ # เหนืออื่นใด การอ่านนิยายเป็นอรรถรสของจินตนาการและการผ่อนคลาย # ถ้าอยากคิดว่าเป็นตัวละครตัวใด คี้ด คิดได้เลยจ้า โลกของจินตนาการ เรามีเสรี

Options

not work with dark mode
Reset