หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ความเร็วของหลินเสี่ยวเพิ่มขึ้นอีกระดับแม้ว่าเธอจะยังไม่รู้ตัวก็ตาม มันเป็นเพียงเมื่อเธอหยุดอยู่ในทุ่งสตรอเบอร์รี่ที่เธอรู้สึกว่าแน่นหน้าอกเล็กน้อยและถึงตอนนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอวิ่งมาไกลเกินหรือเร็วเกินไป
อย่างไรก็ตามความแน่นหน้าออกดูเหมือนจะไม่ส่งผลกระทบต่อร่างกายของเธอมากเกินไปนัก ดังนั้นเธอจึงเพิกเฉยต่อมัน
เธอยืนอยู่ตรงที่ข้างหน้าเป็นทุ่งสตรอเบอร์รี่ที่มีต้นสตรอเบอร์รี่หนาแน่นเขียวไปหมดใต้ฝ่าเท่าของเธอ
ทำไมไม่มีใครค้นพบที่นี่? อาจเป็นเพราะสตรอเบอร์รี่เหล่านี้กลายพันธุ์อย่างเห็นได้ชัด
ในโลกหลังวันสิ้นโลก หกสิบถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นของพืชทั้งหมดบนโลกได้รับเชื้อไวรัสและมีทั้งตายไปและกลายพันธุ์ โดยปกติแล้วพืชกลายพันธุ์จะกลายเป็นพืชมีพิษหรือกินคนได้
คล้ายกับสัตว์กลายพันธ์ พืชกลายพันธุ์มากมายเปลี่ยนมาเป็นฆาตกรที่น่ากลัว นั่นคือเหตุผลว่าทำไมมนุษย์ที่มีชีวิตรอดในโลกนี้จะไม่เข้าใกล้พื้นที่มีพืชหนาแน่นเช่นสวนสาธารณะ ภูเขาและป่าไม้
ใบและรากของสตรอเบอร์รี่ที่ด้านหน้าของหลินเสี่ยวมีขนาดใหญ่กว่าปกติสามหรือสี่เท่าครอบคลุมพื้นที่ทั้งหมด สตรอเบอร์รี่ในแปลงปลูกนี้มีสีเขียวแปลก ๆ พร้อมกับจุดสีแดง และมีกลิ่นเหม็นเน่าแรงแทรกซึมทั่วทั้งพื้นที่
เพราะสตรอเบอร์รี่กลายพันธุ์เหล่านี้ดูอย่างไร ผู้รอดชีวิตในโลกที่ล่มสลายทุกคนจะหลีกเลี่ยงการเข้ามาใกล้บริเวณนี้แม้พวกเขาจะมองว่ามันอุดมสมบูรณ์เพียงใด พวกเขาจะไม่กล้าเข้าใกล้เพียงลำพัง
หลินเสี่ยว ที่จริงแล้ว ไม่สามารถมองเห็นสีของสตรอเบอร์รี่เหล่านี้ อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาจากรูปร่างของพวกเขา เธอรู้ว่าสตรอเบอร์รี่เหล่านี้ไม่ปกติ เธอสามารถตรวจจับกลิ่นสตรอเบอร์รี่จาง ๆ ภายใต้กลิ่นเน่าเสียและสับสนไปครู่หนึ่ง
ดูที่สตรอเบอรี่กลายพันธุ์เหล่านี้ เธอรู้ว่าพวกมันไม่ควรกินในทางทฤษฎี อย่างไรก็ตามหลังจากที่เธอสัมผัสได้ถึงกลิ่นที่ซ่อนเร้น สัญชาตญาณบางอย่างบอกเธอว่าสตรอเบอร์รี่เหล่านี้ไม่เป็นพิษ
เธองุนงง แต่ไม่ลังเลเลยที่จะลงไปที่ทุ่งสตรอเบอร์รี่ ใบสตรอเบอร์รี่สูงมาถึงต้นขาของเธอ
เธอก้มลงและหยิบสตรอเบอร์รี่สุกใหญ่ จากนั้นนำมันมาใกล้จมูกของเธอเพื่อดมมัน
กลิ่นไม่ดียังอยู่ที่นั่น แต่ก็มีกลิ่น มันมีส่วนผสมของกลิ่นทั้งสอง กลิ่นมันแปลก ๆ และทำให้จมูกของเธอคันเล็กน้อย
เธอดึงสตรอเบอร์รี่ออกไปแล้วลูบจมูกด้วยมืออีกข้างขณะที่สงสัยว่ามันกินได้จริงหรือไม่ ทันใดนั้นเธอนึกถึงกระต่ายตัวน้อยและรังหนูน้อยที่เธอใส่เข้าไปในอวกาศของเธอก่อนหน้านี้
เธอจับสตรอเบอร์รี่ขนาดเท่าลูกแพร์แล้วหันกลับมาและหายไปจากจุดที่เธออยู่ ราวกับว่าไม่มีซอมบี้มาเยี่ยมชมสนามสตรอเบอร์รี่นี้
มีแสงสว่างจ้าปรากฏตรงหน้าเธอแล้วแสงสีขาวที่คุ้นเคยก็มาถึง
เธอค้นหาตัวเล็ก ๆ อย่างไม่รู้ตัวเมื่อเธอกลับมา อย่างที่คาดไว้เด็กคนนั้นอยู่ในจุดเดิม แต่นั่งขดตัวอยู่บนพื้น
‘เธอยังคงตื่นอยู่!‘
หลินเสี่ยวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เรื่องนี้
อู่เย่วหลิงกำลังนั่งยองไปด้านข้างโดยคลุมร่างกายของเธอไว้ในผ้าห่มและมือของเธอจับแมลงปอหญ้าที่หลินเสี่ยวมอบให้เธอ ดังนั้นการปรากฏตัวฉับพลันของหลินเสี่ยวก็ไม่ได้ดึงดูดความสนใจของเธอในทันที เธอนั่งลงที่นั่นพร้อมกับหัวของเธอลดลงเล่นกับแมลงปอหญ้าและดูเหมือนม้วนอ้วนๆ
หลินเสี่ยวไม่อยากรบกวนเด็กน้อย หันหน้าไปมองรอบ ๆ อย่างระมัดระวังสังเกตพื้นที่ของหญ้าเขียวชอุ่มและฟังเสียงสิ่งต่างๆ
อย่างที่คาดไว้เธอก็ได้ยินเสียงเล็กน้อย
ไม่มีลมในพื้นที่นี้ดังนั้น ไม่มีใบหญ้าพลิ้วไหวโดยลมใด ๆ
นี่คือเหตุผลว่าทำไมอู่เย่วหลิงรู้สึกกลัวเล็กน้อยหลังจากที่หลินเสี่ยวหายตัวไปในทันใด สถานที่นี้เงียบเกินไปและกว้างขวางเกินไป
หลินเสี่ยวกลั้นลมหายใจของเธอและเดินไปข้างหน้าด้วยเสียงอันเบา
สำหรับการกลั้นหายใจนั่นเป็นจินตนาการของเธอเองล้วนๆ เมื่อการทำงานของร่างกายทั้งหมดมันหยุดไปหมดแล้ว อย่างไรก็ตามอย่างที่พวกเขาพูดว่า ‘นิสัยเก่าแก้ยาก’
เธอเดินอย่างเงียบ ๆ ไปบนหญ้าที่ขึ้นหนา รอยเท้าของเธอนั้นเบากริบและไม่กระทบกับพื้นดินเลย ดังนั้นเมื่อเธอมาถึงสถานที่ที่มีเสียงดังมาอย่างเงียบ ๆ เธอเห็นกระต่ายขนาดเท่ากำปั้นตัวหนึ่งนั่งยอง ๆ ท่ามกลางหญ้าพร้อมหันหลังไม่ได้มองเธอ ถือหญ้าในกำมือและกินด้วยความแข็งแรง
กระต่ายนั้นเน้นไปที่การกินโดยไม่รู้ตัวเลยว่าผีดิบยืนอยู่ข้างหลังมัน
หลินเสี่ยวขยับเข้าใกล้อย่างเงียบๆ เธอจับสตรอเบอร์รี่ด้วยมือซ้ายของเธอแล้วยื่นมือขวาออกไปก้มตัวลงช้าๆ ขณะที่ยื่นมือเธออยู่ห่างจากกระต่ายประมาณสิบเซนติเมตรและคว้าจับมันไว้
กระต่ายตัวน้อยตกใจอย่างฉบับพลันและเริมดิ้นรนปล่อยเสียงกรีดร้องโหยหวน
หลินเสี่ยวยกมันขึ้น ดูมันบิดดิ้นรนร่างกายอย่างหนักในมือของเธอ หญ้าที่สูงท่วมหัวเขาดังนั้นมันจึงเห็นตั้งแต่ต้นขาเธอขึ้นมา
อู่เย่วหลิงไม่สามารถช่วยเหลือได้ แต่ยืนขึ้นเมื่อเธอเห็นหลินเสี่ยว ดวงตาของเธอส่องประกายด้วยความประหลาดใจ ขณะที่เธอหันไปมอง เธอไม่กลัวหลินเสี่ยวอีกต่อไปเพราะซอมบี้ตัวนี้ไม่ต้องการที่จะกินเธอหรือฆ่าเธอ
หลินเสี่ยวจับกระต่ายแล้วเดินออกไปไม่ใช่ไปที่อู่เย่วหลิง แต่ไปที่ทะเลสาบที่สะอาด จากนั้นเธอนั่งลงบนพื้นพร้อมกับไขว่ห้าง
เธอถือกระต่ายเด็กปล่อยให้มันดิ้นรนอยู่ในมือของเธอ หลังจากนั้นครู่หนึ่งกระต่ายตัวน้อยก็สงบลงอย่างช้า ๆ ราวกับว่ารู้ว่าการต่อสู้นั้นไร้ประโยชน์หรือเพราะอาจเหนื่อยเกินไป
หลังจากกระต่ายสงบลง หลินเสี่ยววางสตรอเบอร์รี่ใกล้ๆใบหน้าของกระต่ายเพื่อดูปฏิกิริยาของมัน เธอไม่รู้ว่ากระต่ายชอบสตรอเบอร์รี่หรืไม่และถึงแม้ว่ามันจะไม่ยอมกินก็ตาม เธอตั้งใจจะตัดสตรอเบอร์รี่สักชิ้นเข้าไปในปากเพื่อดูว่าจะเกิดปฏิกิริยาพิษหรือไม่
อาจเป็นเพราะกลิ่นของสตรอเบอร์รี่ทำให้จมูกกระตุก ปฏิกิริยาของกระต่ายคือการดึงหน้ากลับทันที จากนั้นหันจมูกและปากให้ห่างจากสตรอเบอร์รี่มากที่สุดเท่าที่มันจะทำได้
หลินเสี่ยวรออย่างใจเย็น เธอไม่ได้ตัดแยกชิ้นส่วนเพื่อใส่เข้าไปในปากของกระต่ายในทันที แต่แค่รอดูว่ามันจะรู้สึกถึงกลิ่นของมันหรือไม่
อย่างไรก็ตามกระต่ายดูเหมือนจะไม่รู้สึกถึงกลิ่นหอมจางๆ ของผลไม้ ผ่านไปซักพักหนึ่งแล้ว แต่ก็ยังไม่หันกลับมา
หลินเสี่ยวไม่มีทางเลือกนอกจากวางสตรอเบอร์รี่ลงและจับกระต่ายไว้บนพื้นเพื่อไม่ให้มันเคลื่อนที่ได้ จากนั้นเธอแบ่งสตรอเบอร์รี่เป็นชิ้นแล้วป้อนเข้าไปในปากของกระต่าย เธอบีบปากของมันอ้าออกและยัดสตรอเบอร์รี่เป็นชิ้นๆลงไปที่คอของมัน
ผลที่ตามมา, สตรอเบอร์รี่ชิ้นหนึ่งติดอยู่ที่คอของกระต่าย กระต่ายไม่สามารถไอออกมาและกลืนมันลงไปได้
หลังจากใส่สตรอเบอร์รี่ลงในคอของกระต่าย หลินเสี่ยวยกมันขึ้นและสังเกตต่อไป เมื่อเธอบังคับให้มันกิน สตรอเบอร์รี่ มันเตะขาหลังอย่างแรงสักสองสามครั้ง แต่ไม่ได้ทำปฏิกิริยาอื่นหลังจากนั้น
หนึ่งวินาทีสองวินาทีสามวินาที … ผ่านไปหนึ่งนาที หลินเสี่ยวเขย่ากระต่ายและพบว่ามันยังมีชีวิตอยู่โดยไม่แสดงอาการใดๆว่าใกล้จะตาย
พิษเรื้อรังใช้เวลานานเท่าไหร่? กระต่ายยังไม่แสดงอาการไม่พึงประสงค์ใด ๆ แต่พิษจะโจมตีในภายหลังหลังจากผ่านไปทางระบบอาหารของกระต่ายหรือไม่?
ในขณะที่เธอกำลังคิดเกี่ยวกับสิ่งนี้ หลินเสี่ยวเหวี่ยงแขนของเธอออกทันทีและโยนกระต่ายลงบนหญ้า จากนั้นเธอหันหลังให้และเห็นอู่เย่วหลิงผู้ยืนนิ่งเงียบอยู่ห่างออกไปไม่ถึงสามเมตร
