หลินเสี่ยวพูดไม่ออก
หลังจากถูกโยนลงไปในทุ่งหญ้ากระต่ายก็ผุดขึ้นมาทันที มันหันหลังกลับและพุ่งหายออกไปในพงหญ้าเหล่านั้น
อู่เย่วหลิงยืนห่างๆ ดูทุกการเคลื่อนไหวของหลินเสี่ยว
ตอนแรกเธอคิดว่าซอมบี้ตัวนี้กำลังจะกินกระต่ายตัวน้อยน่ารักนั่น แต่แล้วเธอก็ค่อยๆตระหนักว่าสิ่งต่างๆ ไม่เหมือนอย่างที่เธอคิด เธอเห็นด้วยว่าซอมบี้กำลังถือผลไม้- คล้ายสตรอเบอร์รี่
จากนั้นเธอดูซอมบี้ประหลาดตัวนั้น ให้สตรอเบอร์รี่เป็นอาหารกับกระต่าย
พ่อของเธอบอกเธอว่าพืชทั้งหมดที่นี่ออกมากลายพันธุ์และมีพิษ และมีเพียงพืชที่ฐานเท่านั้นที่กินได้ เธอก็รู้ว่าสตรอเบอร์รี่ปกติมีสีแดง และเล็กกว่าที่เธอเห็นในตอนนี้อยู่มาก
สตรอเบอร์รี่สีในมือซอมบี้ตัวนี้แปลกเกินไป! พ่อของเธอบอกว่าการกลายพันธุ์ในพืชส่วนใหญ่ส่งผลกระทบต่อรูปร่างและสีของพวกเขา และดังนั้นเธอค่อนข้างแน่ใจว่าสตรอเบอร์รี่นี้จะต้องกลายพันธุ์
เธอตกใจว่าซอมบี้จะเลี้ยงสตรอเบอร์รี่ที่กลายพันธุ์เป็นพิษนี้ให้กับกระต่ายตัวน้อย กระต่ายตัวน้อยตายหรือยัง?
ดูเหมือนกระต่ายจะไม่อยากสัมผัสสตรอเบอร์รี่ แต่ซอมบี้ก็ยัดเข้าไปในปากของมัน
อู่เย่วหลิงกลายเป็นซอมบี้ในความหวาดกลัวอีกครั้ง
ดังนั้นเมื่อหลินเสี่ยวเห็นอู่เย่วหลิง แล้วฝ่ายหลังก็เอาผ้าห่มของเธอแล้วถอยออกไปอย่างรวดเร็วเกินยี่สิบเมตร
หลินเสี่ยวพูดไม่ออกอีกครั้ง
‘ทำไมเธอถึงเข้ามาใกล้ถ้าเธอกลัวฉัน?’
เธอกรอกตาของเธอในใจ ซอมบี้ไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เด็กคิดได้
หลังจากเห็นกระต่ายกระโดดออกไปอย่างร่าเริง หลินเสี่ยวตัดสินใจตรวจสอบภายในครึ่งชั่วโมง เธอหยิบสตรอเบอร์รี่กลายพันธุ์ซึ่งตอนนี้มีผิวมีรูเล็กๆ จากนั้นยืนขึ้นและเดินไปที่ทะเลสาบเพื่อล้างมันในน้ำ
หลังจากล้างมันเธอจับมันยกขึ้นมาตรวจดูชัดๆ เธอกำลังจะกัด แต่ก็หยุดทันทีเมื่อฟันของเธอแตะสตรอเบอร์รี่
เธอปิดปากและถือสตรอเบอร์รี่ไว้ที่จมูกเพื่อดมแล้วก็พบว่ามีสิ่งแปลกๆบางอย่าง
กลิ่นเน่าของสตรอเบอร์รี่ได้หายไปทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมหวานที่จางๆ
‘เอ๊ะ? กลิ่นเหม็นหายไปหมดแล้วใช่ไหม’
สับสน หลินเสี่ยวสูดดมอีกครั้งและยืนยันว่ากลิ่นเหม็นที่เข้มแรงได้หายไปแล้วจริงๆ
มันหายไปได้อย่างไร
เธอรู้สึกงุนงง แต่ในเวลาเดียวกันก็ดีใจมาก ท้ายที่สุดแล้วสตรอเบอร์รี่ก็กลายเป็นที่ยอมรับได้มากกว่าเมื่อก่อน
ด้วยความคิดนี้เธอจึงเอาสตรอเบอร์รี่ใส่ปากแล้วกัด
ในฐานะที่เป็นซอมบี้เธอไม่สามารถลิ้มรสรสชาติใด ๆ ได้แน่นอน แต่เนื้อสัมผัสยังคงเหมือนเดิม สตรอเบอร์รี่นั้นนุ่มชุ่มฉ่ำและสดชื่น มันรสชาติเหมือนสตรอเบอร์รี่ธรรมดาแค่มีเนื้อเยอะและฉ่ำมากกว่า
หลินเสี่ยวถอนหายใจด้วยความผิดหวังรู้สึกเสียใจเล็กน้อยเพราะลิ้นของเธอไม่สามารถรับรสอะไรได้เลย
สตรอเบอร์รี่มีพิษหรือไม่ ตัวเธอเองไม่ได้กังวลเพราะเธอเป็นซอมบี้และสตรอเบอร์รี่จะไม่ฆ่าเธอแม้ว่ามันจะมีพิษก็ตาม เธอติดเชื้อไวรัสไปแล้วดังนั้นไวรัสในผลไม้ไม่สามารถทำอันตรายเธอได้อีก
อย่างไรก็ตามเธอกังวลเกี่ยวกับกลิ่นสตรอเบอร์รี่ที่เปลี่ยนไป เธอจะมีข้อบ่งชี้ที่ชัดเจนขึ้นหลังจากตรวจสอบสภาพของกระต่ายอีกครั้ง
แม้ว่ากระต่ายก็เป็นเช่นมนุษย์กลายพันธุ์ แต่มันก็แตกต่างจากพืชกลายพันธุ์ สัตว์กลายพันธุ์ไม่ได้มีไวรัสใด ๆ และมีเพียงสัตว์ที่กลายเป็นสัตว์ซอมบี้เท่านั้นที่จะนำพามันเข้าไปในร่างกายของพวกเขา
การใช้ชีวิตสัตว์กลายพันธุ์ที่มีเนื้อและเลือดเหมือนกระต่ายตัวน้อยนี้คล้ายกับมนุษย์มหาอำนาจ บางส่วนของพวกเขามีการเปลี่ยนแปลง แต่การทำงานทางสรีรวิทยาของร่างกายของพวกเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลง
ดังนั้นเนื้อและเลือดของสัตว์กลายพันธุ์ที่มีชีวิตยังคงเหมือนเดิม ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวของพวกเขาก็คือการกลายพันธุ์ของพวกเขาได้ให้พลังแก่พวกเขาในพลังที่เพิ่มขึ้นอีกระดับ
อู่เย่วหลิงจับตาดูหลินเสี่ยว มองดูซอมบี้ตัวนี้กินสตรอเบอร์รี่กลายพันธุ์ เธอรู้แน่นอนว่าซอมบี้ตัวนี้จะไม่ได้รับอันตรายจากไวรัส แต่เธอก็ยังรู้สึกแปลก ๆ อยู่
‘ในฐานะซอมบี้ คุณไม่ควรกินและกัดมนุษย์? คุณไม่ควรตะครุบมนุษย์ที่ยังมีชีวิตอยู่ทุกคนที่เห็น?’
เธอยังเด็ก แต่เธอไม่ได้โง่ เธอเติบโตขึ้นมาในโลกหลังวันสิ้นโลก และพ่อของเธอสอนสิ่งต่าง ๆ มากมาย ดังนั้นเธอจึงค่อนข้างคุ้นเคยกับโลกนี้
ซอมบี้กำลังหิวเช่นกันหรือไม่? ทำไมซอมบี้ผู้หิวโหยนี้จึงกินสตรอเบอร์รี่แทนเธอ?
แม้แต่ในฐานะเด็กที่ฉลาด อู่เย่วหลิงพยายามเข้าใจพฤติกรรมของหลินเสี่ยวด้วยหัวใจวัยห้าขวบของเธอ
พูดตามตรงเธอคิดว่าแม้แต่ผู้ใหญ่ก็ยังสับสนกับพฤติกรรมของซอมบี้ตัวนี้! ใครเคยเห็นซอมบี้ทิ้งมนุษย์ที่ยังมีชีวิตอยู่คนเดียวและกินสตรอเบอร์รี่? แม้ว่าเธอจะเป็นซอมบี้ที่ฉลาด เธอไม่อาจเปลี่ยนสัญชาตญาณกระตุ้นให้กินมนุษย์ เคยเห็นไหม? ซอมบี้กินสตรอเบอร์รี่ตัวไหนบนโลกนี้?
ในขณะที่อู่เย่วหลิงกำลังจ้องมองที่หลินเสี่ยวในความสับสน หลินเสี่ยวยังเฝ้าสังเกตอดีตด้วยความสงสัย
เนื่องจากอาชีพที่เธอมีมาก่อนเธอกลับมามีชีวิต การสังเกตของเธอมักจะเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว ก่อนที่เธอจะรู้ตัวว่ากำลังทำมันอยู่ เธอมักจะพบว่าเธอสังเกตสภาพแวดล้อมรอบตัวเธอโดยไม่รู้ตัวและมีรายละเอียดทุกอย่างในสมองของเธอ ดังนั้นเมื่อเธอสแกนพื้นที่อีกครั้งเพื่อเปรียบเทียบกับสิ่งที่อยู่ในหัวของเธอแล้ว เธอจะสามารถระบุความแตกต่างได้
ตอนนี้หลินเสี่ยวรู้ว่าบางสิ่งไม่ถูกต้องกับอู่เย่วหลิง
ก่อนหน้านี้เด็กคนนี้ดูอ่อนเปลี้ยและอ่อนแอจากความหิว แต่ตอนนี้เธอดูไม่เหมือนคนที่ไม่ได้กินอาหารมาหลายวัน แม้ว่าเธอจะเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ!
ในขณะนั้นอู่เย่วหลิงยืนห่างจากหลินเสี่ยวประมาณเจ็ดหรือแปดเมตร แต่หลังยังคงเห็นหน้าเธอชัดเจน
ใบหน้าของเธอยังคงซีดเผือด แต่ดวงตาของเธอเปล่งประกายอีกครั้ง แม้ว่าเธอจะจ้องมองหลินเสี่ยวก็ยังดูตื่นตัว นอกจากนี้ยังมีความสับสนและความอยากรู้อยากเห็นบางอย่างที่นั่น ความอ่อนแอและความมืดมัวในดวงตาของเธอหายไปแล้วพร้อมกับความสิ้นคิดและอารมณ์ด้านลบอื่น ๆ
หลินเสี่ยวรู้ว่าเด็ก ๆ มีแนวโน้มที่จะเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วและทันทีทันใดตามสภาพอากาศ พวกเขาไม่อาจคาดเดาได้และจะหัวเราะหรือร้องไห้โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า
ก่อนหน้านี้เด็กน้อยคนนี้กลัวเธอมาก แต่ตอนนี้ความอยากรู้ของเธอทำให้เธอใกล้ชิดมากขึ้น
หลินเสี่ยวไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กน้อยคนนี้ ก่อนหน้านี้เธอเป็นห่วงว่าเด็กหญิงตัวน้อยคนนั้นอาจตาย แต่ตอนนี้เด็กคนนี้ยืนอยู่ตรงหน้าเธอดูเหมือนจะสบายดี
‘เธอรับแมลงปอหญ้าของฉันไปแล้ว ทำไมเธอยังคงปิดกั้นตัวจากฉัน? ‘
หลินเสี่ยวบอกได้เลยว่าเด็กคนนี้ฉลาดมาก เธอสามารถแยกแยะคนดีจากคนเลว และเธอจะไม่เชื่อทุกคำที่คนอื่นพูด
ตามความทรงจำของอวี่เถียนหยี่ อู่เย่วหลิงเกลียดเธอ เมื่อเคยถูกหลอกมาก่อนในอดีตที่ผ่านมา เธอปฏิเสธที่จะเชื่อใจเธอในตอนแรก อย่างไรก็ตามอดีตได้เปิดเผยความลับบางอย่างเกี่ยวกับอู่เฉิงเย่ว ด้วยความช่วยเหลือของหยางเฉากับพวกติดอาวุธนั้นเธอพยายามหลอกล่ออู่เย่วหลิง อู่เย่วหลิงยังคงเต็มไปด้วยความสงสัยในตอนนั้นและในไม่ช้าก็ตระหนักว่าสิ่งต่าง ๆ ไม่ถูกต้อง ดังนั้นแม้ว่าเธอจะหันหลังกลับและวิ่งหนีไป เธอจะวิ่งเร็วกว่าอี่วเถียนหยี่ได้อย่างไร? เป็นผลให้เธอถูกกระแทกโดยตรง
