ZOMBIE SISTER STRATEGY- ซอมบี้สาวเจ้าแผนการ – ตอนที่ 36-37 : การโจมตีของไวรัส, ซอมบี้กระโดดลงน้ำ

เมื่อเห็นสถานะที่เซี่ยตงเป็นอยู่   อู่เย่วหลิงเริ่มรู้สึกสับสน  เธอมองดูเขาขดตัวและกระตุกอยู่บนพื้นจากนั้นเงยหน้าขึ้นมองหลินเสี่ยวด้วยความสับสน  ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความต้องการอยากรู้และเข้าใจ

หลินเสี่ยวชี้ไปที่เซี่ยตงจากนั้นก็ชี้ที่ตัวเอง  หลังจากนั้นเธอก็สะบัดเล็บของเธอไปในอากาศ และแสดงท่าทางเฉพาะซอมบี้ทำ

อู่เย่วหลิงเข้าใจความหมายของหลินเสี่ยวในทันที  เธอก้าวถอยหลังเล็กน้อยและแอบอยู่ด้านหลัง โผล่แค่ครึ่งหัวและดวงตาออกมามอง

‘ผู้ชายคนนั้นกลายเป็นซอมบี้งั้นเหรอ?  เขาจะกลายเป็นคน – กินคนด้วยหรือไม่?’ ด้วยความคิดนี้อู่เย่วหลิงก็รู้สึกกลัว

หลินเสี่ยวรู้สึกขบขันและพูดไม่ออกขณะที่เธอมองไปที่ดวงตาเหมือนกระต่ายตื่นตูมของอู่เย่วหลิง

ความคิดของเด็กคนนี้ยากที่จะเข้าใจ!  เมื่อครู่เธอแสดงท่าทีอย่างไม่เกรงกลัวโดยยืนต่อหน้าหลินเสี่ยว แต่ตอนนี้เธอซ่อนตัวอยู่ข้างหลังด้วยความกลัว

“อา !! อา !!” ในขณะนี้ใบหน้าของเซี่ยตงเริ่มบิดเบี้ยว  เขาไม่สามารถหยุดกรีดร้องเสียงแหบได้ และเสียงของเขาฟังดูเจ็บปวดอย่างมากและน่าสังเวช  ถึงเวลานี้ไม่มีใครหยุดการเปลี่ยนแปลงของเขาได้

“อา! ฆ่ะ – ฆ่า…ฆ่า…ฆ่า…ฉัน…อา…อา…อา!” อย่างไรก็ตาม เขาสามารถฟื้นคืนสติและตะโกนคำสองสามคำพร้อมกับกรีดร้องอย่างเจ็บปวด  คำเหล่านี้มีไม่เกินสามคำ แต่เขาไม่สามารถบีบมันออกจากปากได้อย่างสอดคล้องกันได้  แต่ในที่สุดเขาก็พูดจบ

เขาไม่รู้ว่าซอมบี้ตรงหน้าจะเข้าใจเขาหรือเปล่า  เขาไม่รู้ว่าอู่เย่วหลิงได้ยินเขาหรือไม่ ในขณะนี้  เขาแค่อยากตายอย่างรวดเร็วและหยุดความเจ็บปวดนี้

หลังจากที่เขากรีดร้องประโยคสั้น ๆ นั้น  การแสดงออกของเขาก็บิดเบี้ยวมากขึ้น  ร่างกายของเขาไม่ได้โค้งงอและกระตุกอีกต่อไป  แต่ก็ปูดขึ้นมา   หลังจากนั้นแขนขาของเขาก็บิดและเขาเริ่มดิ้นรนและกลิ้งไปมาบนพื้น  ในขณะที่เขาโยนอย่างบ้าคลั่งและพลิกตัวบนพื้นร่างกายของเขาก็บิดเบี้ยวอย่างแปลกประหลาดเป็นรูปร่างที่ไม่น่าจะเป็นไปไม่ได้

หลินเสี่ยวก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวและผลักอู่เย่วหลิงไปพร้อมกับเธอ ในขณะที่สายตาของเธอจับจ้องไปที่ชายคนนี้ที่กำลังกลายเป็นซอมบี้

ในตอนนี้ใบหน้าของเซี่ยตงเต็มไปด้วยเส้นเลือดที่ปูดออกมาและปากของเขาก็เปิดกว้าง   ฟันขาวของเขางอกโผล่ในอากาศดูน่ากลัวมาก  อย่างไรก็ตาม  แม้ในขณะนี้  ความรู้สึกสุดท้ายยังคงอยู่ในดวงตาของเขา

เขาร้องขอ…

เขามองไปที่หลินเสี่ยวอย่างอ้อนวอน  ถึงตอนนี้เขารู้สึกว่าซอมบี้ตัวนี้จะไม่ทำร้ายผู้คน  มิฉะนั้น มันจะไม่ช่วยเขาจากผู้นำซอมบี้ระดับห้า  และอู่เย่วหลิงจะไม่ยืนอยู่ข้างๆเธออย่างไร้อันตราย

ความคิดสุดท้ายที่เขามีในตอนนี้คือความปรารถนาให้ซอมบี้ตัวนี้ฆ่าเขา

หลินเสี่ยวมองไปที่ดวงตาที่เปิดกว้างของเซี่ยตงซึ่งแทบจะปูดออกมาจากเบ้าตา  ดวงตาคู่นั้นกลอกไปมาทีละนิด และรูม่านตาเปลี่ยนเป็นสีเทา

ทันใดนั้น เธอก็โผล่กรงเล็บอันแหลมคมของเธอและพุ่งออกมาจากเบื้องหน้าอู่เย่วหลิง  ในช่วงเวลาหนึ่งเธอรีบวิ่งไปหาเซี่ยตงที่บิดเบี้ยวเป็นรูปร่างแปลก ๆ เตรียมที่จะแทรกกรงเล็บของเธอเข้าไปในกะโหลกศีรษะของเขา

แต่ในขณะนี้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน

ทันใดนั้นดวงตาของเซี่ยตงกระพริบและเปลี่ยนเป็นสีเทาทั้งหมดในขณะที่เขาดิ้นอยู่บนพื้น  ในช่วงเวลาต่อมาเขาเด้งตัวและเอียงศีรษะอย่างรวดเร็วหลบกรงเล็บของหลินเสี่ยวได้อย่างน่าอัศจรรย์  จากนั้นเขาก็ยกร่างของเขาด้วยแขนและขาเหมือนแมงมุมและคลานไปที่ทะเลสาบด้วยความเร็วเหลือเชื่อ   เขามาถึงทะเลสาบอย่างรวดเร็วผลักตัวเองลงกับพื้นแล้วกระโดดลงไปในทะเลสาบ

ตูมม! เขากระโดดลงไปในทะเลสาบจริงๆ!

หลินเสี่ยวตะลังงัน ฝังรากลงในจุดที่มีกรงเล็บของเธอยังคงยืดออก  เธอตกใจอย่างที่สุดเมื่อเธอมองดูซอมบี้ เซี่ยตงหลบการโจมตีของเธอภายในพริบตาและกระโดดลงไปในทะเลสาบ

เมื่อเธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอรีบวิ่งไปที่ริมทะเลสาบและจ้องไปที่ระลอกคลื่นบนผิวน้ำที่กระจายกว้างออก  อย่างไรก็ตาม  ซอมบี้เซี่ยตงได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

พูดตามตรงว่าหลินเสี่ยวไม่เคยลงไปที่กลางทะเลสาบ  เธออาบน้ำและล้างของที่ริมทะเลสาบตลอด แต่ไม่มีเวลาลงไปดู  เธอไม่รู้ว่าน้ำลึกแค่ไหนหรือมีอะไรอยู่ในนั้น

ตอนนนี้ซอมบีเกิดใหม่ตัวนั้นเดินทางลงไปก่อนเธอด้วยซ้ำ

ยิ่งไปกว่านั้น ซอมบี้เซี่ยตงตัวนี้ดูแปลก เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ซอมบี้ธรรมดา ดูจากรูปลักษณ์ของมัน มันเข้าสู่ระดับหนึ่งหรือสองเลย  ซึ่งเป็นคำอธิบายเดียวสำหรับปฏิกิริยาและการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วของเขา

หลินเสี่ยวยืนอยู่ริมทะเลสาบคิ้วของเธอขมวดมุ่น

ตอนนี้เป็นสถานการณ์ที่ยากลำบาก  เธอปล่อยให้ซอมบี้ระดับต่ำซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่ของเธอ  ทุกอย่างคงจะดีถ้าไม่มีใครอยู่ในพื้นที่นี้ แต่มีเด็กตัวน้อยที่ต้องนึกถึง!  อย่างไรก็ตาม  ตอนนี้หลินเสี่ยวไม่กล้าลงไปที่ทะเลสาบเพื่อตามหาซอมบี้เพราะเธอกลัวว่ามันจะคลานกลับขึ้นมาจากอีกด้านหนึ่งเมื่อเธอลงไป หากเป็นเช่นนั้นพวกเขาจะต้องเผชิญกับปัญหาร้ายแรง

หลินเสี่ยวรู้สึกว่าพื้นที่นี้ยังไม่อยู่ภายใต้การควบคุมของเธออย่างเต็มที่  หากเพียงเธอสัมผัสได้ถึงสถานการณ์ที่อยู่ลึกลงไปในทะเลสาบ … ณ ตอนนี้ เธอสัมผัสได้เฉพาะพื้นที่เหนือผิวน้ำทะเลสาบ แต่ใต้น้ำลึกนั้นไม่เลย

สำหรับตอนนี้ สิ่งที่เธอทำได้คืออยู่ในอวกาศและรอให้ซอมบี้เซี่ยตงขึ้นมาจากน้ำ เธอไม่สามารถส่งอู่เย่วหลิงออกไปนอกอวกาศได้เนื่องจากโลกภายนอกไม่ปลอดภัย ขณะที่มีซอมบี้อยู่เต็มไปหมด

เธอเดินกลับไปที่ด้านข้างของอู่เย่วหลิงและชี้ไปที่บริเวณที่วางเฟอร์นิเจอร์  ส่งสัญญาณให้เธอไปและอยู่ที่นั่น

อู่เย่วหลิงจ้องมองไปที่น้ำด้วยความอยากรู้อยากเห็น  สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นใต้น้ำกับชายที่กลายเป็นซอมบี้ เขาจะจมน้ำไหม? เขาสามารถว่ายน้ำได้เหมือนปลาหรือเปล่า?

เมื่อเห็นสัญญาณมือของหลินเสี่ยว  เธอเข้าใจว่าเธอไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้  เธอไม่กล้าอยู่ที่นี่ต่อไป

ดังนั้นเมื่อหลินเสี่ยวยกมือขึ้นและชี้ไปที่บริเวณเตียงและโซฟา   เธอหันกลับทันทีและเดินไปหามัน  ในขณะที่เดินเธอหันกลับมาเพื่อยืนยันว่าหลินเสี่ยวกำลังตามเธออยู่หรือไม่

เห็นได้ชัดว่าหลินเสี่ยวตามหลังอู่เย่วหลิงมา ขณะที่เธอเดินเธอหันกลับไปมองที่ผิวน้ำทะเลสาบซึ่งค่อยๆสงบลง

เธอคิดว่าซอมบี้เซี่ยตงจะอยู่ใต้น้ำเป็นเวลานาน    อย่างไรก็ตาม  หลังจากที่เธอเดินตามหลังอู่เย่วหลิงไปได้เพียงไม่กี่ก้าว  หูของเธอขยับอย่างฉับพลันและเธอก็หยุด  หันหน้าไปและจ้องที่ผิวน้ำของทะเลสาบโดยไม่กระพริบตา

ตามที่เธอสงสัยพื้นผิวน้ำที่ค่อยๆสงบลง  ตอนนี้กระเพื่อมเล็กน้อยอีกครั้ง ราวกับว่ามีบางอย่างกำลังจะออกมาจากมัน    ซึ่งก็จริง มีบางอย่างโผล่ขึ้นจากน้ำ  และมันคือซอมบี้เซี่ยตงที่กระโดดลงไปในทะเลสาบเมื่อไม่นานมานี้

หลังจากระลอกคลื่นหลายระลอก ร่างก็โผล่ขึ้นมาเงียบๆ และลอยอยู่บนผิวน้ำ

หลินเสี่ยวตกใจมาก

‘เกิดอะไรขึ้น?’

อู่เย่วหลิงรู้สึกได้ว่าหลินเสี่ยวหยุดเดินตามหลังเธอมา  ดังนั้นเธอจึงหยุดเดินเช่นกัน  ความรู้สึกเธอค่อนข้างหลักแหลม  ดังนั้นเมื่อเลิกติดตามเธอแล้วเธอก็รู้สึกได้ในทันที

เธอหันกลับไปเช่นกันและมองไปที่หลินเสี่ยว  เมื่อเห็นเธอจ้องมองตรงไปที่ผิวน้ำทะเลสาบ  อู่เย่วหลิงเดินไปอย่างอยากรู้อยากเห็นและยืนอยู่หลังขาของเธอยื่นหัวออกไปเพื่อดูเช่นกัน  จากนั้นเธอก็เห็นร่างแน่นิ่งลอยอยู่บนน้ำ

หลินเสี่ยวขมวดคิ้วไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น  ทำไมเซี่ยตงถึงกลายเป็นแบบนี้หลังจากที่เขากลายเป็นซอมบี้และกระโดดลงไปในน้ำ?  เธอจำได้ว่าเมื่อเธอลงไปในน้ำครั้งแรก ดูเหมือนว่าเธอจะหลับไปนานก่อนที่เธอจะตื่น

เธอไม่รู้ว่าเซี่ยตงกำลังเผชิญกับสถานการณ์เดียวกันกับที่เธอเคยเจอหรือไม่

หลินเสี่ยวใช้เวลาคิดเรื่องนี้ครู่หนึ่ง  เนื่องจากเซี่ยตงลอยขึ้นสู่ผิวน้ำ  เธอต้องไปดู  เขาไม่สามารถขยับได้ดังนั้นจึงไม่มีการคุกคาม ในกรณีนี้ เธอสามารถจับตัวเขาได้และส่งเขาออกไปจากอวกาศของเธอ

บทที่ 37 : ซอมบี้กระโดดลงน้ำ

ด้วยความคิดนี้  หลินเสี่ยวจึงหันกลับมาทันที  นั่งยองๆลงและมองตรงไปที่อู่เย่วหลิง  เธอชี้ที่เด็กน้อยแล้วชี้ไปที่บริเวณที่มีเฟอร์นิเจอร์ส่งสัญญาณให้เธอไปที่นั่นคนเดียว  หลังจากนั้นเธอก็ชี้มาที่ตัวเองและชี้ไปที่เซี่ยตงซึ่งกลายเป็นซอมบี้และตอนนี้ลอยอยู่บนผิวน้ำทะเลสาบ

หลังจากนั้นเธอก็ชี้ไปที่ท้องฟ้า

เธอแสดงท่าทางต่างๆขณะที่เธอพยายามบอกอู่เย่วหลิงให้ไปและอยู่ในพื้นที่นั้นด้วยตัวเองและไม่ให้ไปที่อื่นพร้อมกับแจ้งว่าเธอจะจัดการกับสิ่งที่อยู่บนน้ำและส่งไปนอกอวกาศ

อู่เย่วหลิงมองไปที่เธออย่างเงียบ ๆ สักครู่โดยไม่ให้เธอรู้ว่าเข้าใจความหมายของเธอหรือไม่ เด็กไม่ได้ไปตามที่เธอออกคำสั่ง  แต่ยังคงยืนอยู่ตรงหน้าเธอ  มองตาเธอนิ่ง

หลินเสี่ยวถอนหายใจ  ไม่รู้สึกถึงความคิดของเด็กในขณะนี้  เมื่อเด็กคนนี้สงบนิ่ง  เธอแทบอ่านใจไม่ออก

เมื่อเห็นอู่เย่วหลิงมองมาที่เธอโดยไม่ตอบสนองใด ๆ  หลินเสี่ยว หันกลับไปมองที่เซี่ยตงซึ่งยังคงลอยอยู่บนผิวน้ำ   จากนั้นเธอก็ยืนขึ้นและวางมือบนไหล่ของเจ้าตัวเล็ก จับหมุนตัวกลับไปทางเตียงแล้วผลักเธอไปข้างหน้าสองสามก้าว

ด้วยเหตุนี้อู่เย่วหลิงจึงเริ่มเดินไปข้างหน้าแม้ว่าเธอจะหันกลับไปมองหลินเสี่ยวด้วยทุกย่างก้าวก่อนที่จะเดินต่อไปข้างหน้าอีกครั้ง

หลังจากเห็นว่าอู่เย่วหลิงก้าวไปข้างหน้าในที่สุด  หลินเสี่ยวก็หันกลับและเดินไปที่ผิวน้ำทะเลสาบ  เธอสังเกตว่าร่างกายของเซี่ยตงด้วยความระมัดระวังสักครู่จากนั้นสูดดมมัน

เซี่ยตงลอยคว่ำหน้าอยู่บนน้ำ  หลินเสี่ยวจึงมองไม่เห็นใบหน้าของเขา  แต่เธอรู้สึกได้ว่าทั้งกลิ่นอายและกลิ่นของเขาเปลี่ยนไป กลิ่นของเขาไม่เหมือนกับตอนที่เขายังเป็นมนุษย์ มันไม่เหมือนกับกลิ่นที่เขาได้สัมผัสก่อนหน้านี้เมื่อจู่ๆเขาก็กลายเป็นซอมบี้ก่อนที่จะกระโดดลงไปในน้ำ

เธอรู้สึกว่ากลิ่นของเซี่ยตงค่อนข้างแปลกๆ

กลิ่นมนุษย์ของเขาหายไปและกลิ่นซอมบี้ของเขาก็อ่อนลง  ในขณะนั้นหลินเสี่ยวไม่เข้าใจได้ว่าเซี่ยตงกลายเป็นอะไร

เธอเอาหย่อนเท้าลงไปในน้ำแล้วค่อยๆเข้าหาเขา เขาไม่ได้ลอยห่างจากริมทะเลสาบมากเกินไป  ห่างเพียงหกหรือเจ็ดเมตร อย่างไรก็ตาม  เธอไม่เคยไปที่ทะเลสาบไกลขนาดนี้มาก่อนดังนั้นดูเหมือนเธอจะระมัดระวังเป็นพิเศษ

ในเวลานี้เธออยู่ห่างจากริมทะเลสาบสามเมตร  น้ำสูงถึงหน้าอกของเธอแล้ว  เธอดันเท้าลงไปที่ก้นทะเลสาบทันทีและเริ่มว่ายน้ำเพื่อที่เธอจะได้เคลื่อนที่ผ่านไปได้เร็วขึ้น

เมื่อเธอมาถึงด้านข้างเซี่ยตง เธอก็ยังตรวจไม่พบการเปลี่ยนแปลงในตัวเขา หลังจากใช้เวลาคิดอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆเธอก็รู้สึกงี่เง่าเล็กน้อย!

เธอไม่รู้ว่าเธอเริ่มอายเมื่อไหร่  เธอเป็นซอมบี้แล้ว  เธอควรกลัวว่าสิ่งนี้จะกัดเธอหรือไม่? ทุกอย่างนอกเหนือจากความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา เขาอาจจะกัดเธอไม่ได้แม้ว่าเขาจะต้องการก็ตาม!

เมื่อเธอนึกถึงสิ่งนี้  หลินเสี่ยวเอื้อมมือไปหาผู้ชายคนนั้นอย่างกล้าหาญและมั่นใจ เธอพลิกตัวเขาจับที่ด้านหลังคอด้วยมือเดียว แล้วว่ายน้ำไปที่ริมทะเลสาบพร้อมกับลากเขาไปด้วย

หลังจากว่ายน้ำขึ้นฝั่งแล้ว เธอลากเซี่ยตงขึ้นจากน้ำและโยนเขาลงไปในที่โล่งริมทะเลสาบ  ในที่สุดเธอก็สามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน

ใบหน้าของเขาที่บิดเบี้ยวและปกคลุมไปด้วยเส้นเลือดกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง  อย่างไรก็ตาม สีของใบหน้าของเขาเป็นสีขาวซีดและสีฟ้าเหมือนสีของซอมบี้ทั่วไป

ปากของเขาไม่แตก  จมูกเขาไม่คดงอ ตายังปิดอยู่ เขาดูเหมือนคนตายธรรมดา  และร่างกายของเขาเหมือนคนที่ไม่ได้กลายเป็นซอมบี้

หลินเสี่ยวนั่งยองๆข้างๆเขา สำรวจใบหน้าของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขณะที่เธอพูดกับตัวเองว่า ‘ดูธรรมดา ฉันให้เขาห้าเต็มสิบ

หลังจากนั้น เธอก็เอื้อมมือไปจับข้อต่อขากรรไกรของเขา  บีบแรง ๆ  ปากของเขาอ้าเผยให้เห็นฟัน ตามที่เธอคาดไว้ฟันของเขาก็คมขึ้น

หลินเสี่ยวดมเขาและพบว่าเขาไม่มีกลิ่นเหม็นแบบที่ซอมบี้ควรจะมีในปากของเขา  หลินเสี่ยวปล่อยมือจากปากของเขามองไปที่มือของเขา เล็บของเขายังไม่งอกออกมา  แต่กระดูกนิ้วของเขากลายพันธุ์ไปแล้วและงอเหมือนตะขอ

จากนั้นเธอก็จ้องบาดแผลของเขา  บาดแผลที่เน่าเปื่อยเหล่านี้มีสีฟ้าซีด ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นผลกระทบของไวรัสซอมบี้

อย่างที่เธอคาดไว้เขากลายเป็นซอมบี้แล้วจริงๆ!

หลังจากตรวจสอบสักพัก  หลินเสี่ยวสรุปว่าเซี่ยตงกลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว  จากนั้น เธอก็เริ่มพิจารณาว่าจะจัดการกับเขาอย่างไรต่อไป

เธอควรโยนเขาออกไปไหม?  เขาอาจจะตื่นขึ้นมาในฐานะซอมบี้และถูกมนุษย์ยิงหัว  หรือถูกทำลายโดยซอมบี้ระดับสูงกว่า  หรืออีกทางหนึ่งเขาอาจจะเตร็ดเตร่ด้วยตัวเอง พัฒนาเป็นซอมบี้ระดับสูงในภายหลัง แล้วถูกมนุษย์นำออกไป!

เธอควรแทงกรงเล็บของเธอเข้าที่หัวของเขาโดยตรง แล้วออกไป ขุดหลุมและฝังเขาเพื่อให้เขาได้พักผ่อนอย่างสงบหรือไม่?

หลินเสี่ยวรู้สึกว่าการฝังเขาเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด!

ด้วยความคิดนี้ เธอจึงหลับตาและมองออกไปข้างนอกจากนั้นก็ตระหนักว่าสิ่งนี้ใช้ไม่ได้  นั่นเป็นเพราะเธอเห็นซอมบี้ระดับห้ายังคงอยู่ที่เดิมดูเหมือนจะรอให้เธอออกไป

เว้นแต่เธอจะเข้าสู่สถานะ “ผีเดินทาง” อีกครั้ง  เธอจะไม่สามารถออกจากสถานที่นี้ได้โดยไม่ต้องออกจากที่อวกาศของเธอ

เธอเพ่งความสนใจไปที่การคิดถึงสถานเวทย์มนตร์ที่เธอเข้ามาก่อนหน้านี้ และพยายามจดจำว่าเธอรู้สึกอย่างไรในตอนนั้น

เธอจำได้ว่าตอนนั้นตาของเธอปิดลงและเธอจดจ่ออยู่กับสถานการณ์ภายนอกตลอดเวลา  เธอตั้งสมาธิอย่างเข้มข้นและคิดว่าจะทำให้ตัวเองล่องหนได้อย่างไรและดำดิ่งลงไปเพื่อช่วยเซี่ยตง  หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เข้าสู่ครึ่งหลับครึ่งตื่น  สถานะ “ผีเดินทาง”

อย่างที่เธอจำได้  เธอได้รับอนุญาตให้วิ่งไปที่ทุ่งสตรอเบอร์รี่โดยไม่เว้นที่ว่างเมื่อเธออยู่ในความฝันครั้งที่แล้ว  ทำไมเธอต้องฝันจึงจะประสบความสำเร็จ?  ในทางกลับกัน  เหตุใดเธอจึงต้องเข้าสู่สถานะ “ผีเดินทาง” เพื่อที่จะได้เคลื่อนไหวในโลกภายนอกโดยไม่ต้องออกจากที่ว่าง เมื่อเธอไม่ได้ฝัน?

เธอทำแบบเดียวกันนี้ในขณะที่ตื่นไม่ได้หรือ? ทำไมพื้นที่อวกาศนี้ถึงยากขนาดนี้?

หลินเสี่ยวรู้สึกว่าเธอต้องการเวลามากขึ้นในการสำรวจการทำงานของพื้นที่อวกาศนี้  แต่ตอนนี้เธอจะโยนเซี่ยตงออกจากพื้นที่ของเธอได้อย่างไร?

ด้านนอกนั่น ผู้นำซอมบี้กำลังรออยูด้วยความโลภ  บางทีมันอาจจะพุ่งเข้าหาเธอทันทีที่ปรากฏตัว

เธอสังเกตว่าเธอสามารถโยนสิ่งของที่ไม่มีชีวิตเข้ามาในหรือนอกพื้นที่อวกาศได้อย่างง่ายดาย  แต่ไม่สามารถทำแบบเดียวกันกับมนุษย์หรือซอมบี้ได้  เธอสามารถนำพวกเขาเข้าหรือออกพร้อมกับตัวเองเท่านั้น

ในขณะที่เธอกำลังนั่งยองๆข้างๆ เซี่ยตงและกำลังดิ้นรนอยู่นั้น กลิ่นอายที่สงบนิ่งเหมือนน้ำของเขาก็เริ่มขึ้นหลินเสี่ยวรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลง  ดังนั้นเธอจึงลุกขึ้นยืนทันทีและถอยหลังไปสองสามก้าว

ในเวลาต่อมา  เธอเห็นเขานอนอยู่บนพื้นเปลือกตาขยับแล้วลืมตา

ลูกตาของเขาไม่ได้เป็นสีเทาซีดหรือเข้มเท่ากับดวงตาสีดำของหลินเสี่ยวซึ่งไม่มีส่วนสีขาวเลย  แต่ตาคู่นั้นของเขาเหมือนดวงตาของมนุษย์ธรรมดาคู่หนึ่งมีรูม่านตาสีดำและตาขาวปกติ

อย่างไรก็ตาม  รูม่านตาของเขาไม่ได้มีรูปร่างเหมือนกับมนุษย์ทั่วไป  รูม่านตาเหล่านั้นไม่ได้กลม แต่เป็นแนวตั้ง

สิ่งนี้ไม่มีความสำคัญยกเว้นความจริงที่ว่าหลังจากที่เขาลืมตา  เขามองไปที่ท้องฟ้าสีตะกั่วในอวกาศของหลินเสี่ยวอย่างสับสน  กระพริบตาแล้วลุกขึ้นนั่งขณะที่จ้องมองหลินเสี่ยว

เมื่อเห็นเช่นนี้หลินเสี่ยวก็ค่อนข้างสับสน  ‘บ้า เกิดอะไรขึ้นตอนนี้?  ทำไมซอมบี้ตัวนี้ถึงจ้องมาที่ฉันอย่างตื่นตัว?’

ก่อนที่เธอจะคิดออก การแสดงออกของเซี่ยตงเปลี่ยนไปอีกครั้ง    ดวงตาของเขาเป็นประกาย  จากนั้นสายตาของเขาก็สงบลงทีละนิดในขณะที่ความระมัดระวังในดวงตาของเขาหายไป

หลินเสี่ยวมองเขาอย่างสับสน    ซอมบี้ใช่ไหม?    เขาดูไม่เหมือนใคร!  มนุษย์หรือ?  เขาดูไม่เหมือนหนึ่งในที่ว่านั้น!

ผู้ชายคนนี้กลายเป็นอะไรบนโลก?

ในขณะที่เธอกำลังเดาว่าเขากลายเป็นอะไรกันแน่   เซี่ยตงขยับริมฝีปากของเขา

“อ๊ะ…โอ้…”

หลินเสี่ยวรู้สึกสับสนอีกครั้ง  เธอไม่เข้าใจความหมายเบื้องหลังคำพูดของเขาเลย! อย่างไรก็ตาม  เธอรู้สึกได้ถึงความคิดของเขา!

เขาพูดว่า “หิวมาก!”