ZOMBIE SISTER STRATEGY- ซอมบี้สาวเจ้าแผนการ – ตอนที่ 64-65

หลินเสี่ยวก้มหัวลงจ้องที่ขาของตัวเองด้วยความไม่เชื่อผิวขาของเธอซีดและเป็นสีน้ําเงินเหมือนเดิม ถึงสีผิวจะดูน่ากลัวไปหน่อยผิวของเธอเรียบเนียนและตึงขาของเธอยาวและตรง

อย่างไรก็ตาม บาดแผลที่ลึกถึงกระดูกเพียงไม่กี่แห่งที่เกิดจากกรงเล็บของซอมบี้และรอยฟันที่ต้นขาและขาท่อนล่างของเธอหายไปหมดแล้ว!

ในบริเวณบาดแผล เนื้อและผิวหนังของเธอที่ถูกซอมบี้กัดกลับงอกขึ้นมาใหม่ แต่ผิวในบริเวณเหล่านี้ไม่เหมือนกับผิวส่วนอื่น ๆ ของเธอ ผิวเก่าของเธอซีดเป็นสีน้ําเงิน แต่ผิวให้ ม่เป็นสีชมพูดูเหมือนผิวหนังของมนุษย์ทั่วไปจะหายเป็นแผลหลังจากตกสะเก็ด

บาดแผลที่ต้นขาของเธอยังไม่หายดีเช่นเดียวกับบาดแผลที่ขาส่วนล่างของเธอ แต่มีการเปลี่ยนแปลงค่อนข้างชัดเจนเช่นกัน เนื้อเยื่อที่ดําและตายด้านในบาดแผลเหล่านั้นหลุดออกไปหมดแล้ว และเส้นใยกล้ามเนื้อสีขาวงอกออกมาจากกล้ามเนื้อที่หัก

เธอหันไปมองท้องและพบว่าท้องของเธอยังมีรูโบอยู่โดยที่ลำไส้ของเธอยังฉีกขาด บาดแผลบนหน้าอกของเธอก็ดูเหมีอนจะไม่เปลี่ยนแปลงเช่นกัน

เธอยกมือขึ้นแตะใบหน้า และพบว่ามันยังเต็มไปด้วยการกระแทกและโพรง

เธอก้มหัวมองอีกครั้งเพื่อตรวจสอบขาของเธอ และยืนยันว่าบาดแผลที่ขาของเธอหายไปแล้วอย่างแท้จริง

ตอนนี้เธอต้องการศึกษาการเปลี่ยนแปลงในร่างกายของเธอจริงๆ แต่การยืนอยู่ตรงนี้และปล่อยให้เด็กหญิงตัวเล็กๆดูร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอดูเหมือนจะไม่เหมาะสมเธอไม่ได้เป็นคนที่จิตวิตปลาส

ดังนั้นเธอจึงเดินไปที่ริมทะเลสาบและทําท่าไม่ให้อู่เย่วหลิง

มอง

อู่เย่วหลิงมองไปที่ร่างกายของหลินเสี่ยวอย่างสงสัยและไม่ได้กลัวมัน เมื่อรู้ว่าหลินเสี่ยวไม่ต้องการให้เธอจ้องมองเธอยกมือขึ้นปิดตาอย่างเชื่อฟัง

อย่างไรก็ตามมือของเด็กน้อยไม่ได้ใหญ่พอที่จะปิดตาทั้งสองข้างได้ ปิดได้แค่ข้างเดียว ตาอีกข้างของเธอที่ไม่ได้ปิดจึงยังคงมองไปที่หลินเสี่ยว

หลินเสี่ยวถอนหายใจ จากนั้นขยับอย่างรวดเร็ว เธอหยิบเสื้อผ้าที่ขาดๆที่ได้มาจากพวกโจร แล้วหนีเข้าไปในพื้นที่เล็กๆให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทําได้

หลินเสี่ยวรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ อู่เย่วหลิงจึงไม่เห็นอะไรเลยนอกจากภาพร่างที่เหมือนกระพริบไปมาในอากาศก่อนที่จะพบว่าเธอหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

หลินเสี่ยวสามารถสัมผัสได้ถึงพื้นที่ของเธอและเกือบทุกอย่างในนั้น แต่เธอไม่สามารถควบคุมสิ่งต่างๆที่นี่ได้

หลังจากใส่เสื้อผ้าพวกนั้นอย่างรวดเร็ว เธอเดินออกจากพื้นที่เล็ก ๆ ไปยังพื้นที่เตียงพักผ่อนเพื่อตรวจสอบอู่เย่ว หลิงและเห็นว่าเธอไปวิ่งไล่กระต่ายตัวน้อยหลังจากที่เธอหายตัวไปเธอไม่พยายามดึงดูดความสนใจของเด็กหญิงตัวน้อยอีก

เธอนั่งลงบนโซฟาและม้วนขากางเกงขึ้นเพื่อดูขาท่อนล่างอย่างระมัดระวัง

เธอสัมผัสผิวหนังของเธอและพบว่ากล้ามเนื้อน่องของเธอได้รับการฟื้นตัวกลับมามีกําลังดังเดิมแล้ว ก่อนหน้านี้กล้ามเนื้อน่องของเธอตายด้านมากจนไม่สามารถกระดอนได้ เมื่อเธอกดซึ่งเป็นสภาพร่างกายปกติของซอมบี้

ซอมบี้จะไม่ตายเมื่อได้รับบาดเจ็บทางร่างกายแต่อาการบาดเจ็บเหล่านั้นจะไม่มีวันหาย มีเพียงซอมบี้ที่ระดับหกขึ้นไปเท่านั้นที่สามารถมีพลังในการรักษาตัวเองได้เล็กน้อยแต่พวกเขาจําเป็นต้องกินหัวใจมนุษย์เลือดจํานวนมหาศาลและเนื้อหนังเพื่อรับพลังนั้น

อย่างไรก็ตาม เนื้อใหม่งอกออกมาในบาดแผลเก่าของหลินเสี่ยว และนั่นไม่ใช่สิ่งที่พลังในการรักษาตัวเองง่ายๆจะทําได้แม้ว่าการฟื้นตัวจะเริ่มจากขาท่อนล่างของเธอ ดูเหมือนว่าจะเกิดขึ้นกับต้นขาของเธอด้วย แล้วมันจะเกิดขึ้นกับส่วนที่เหลือของร่างกายของเธอด้วยหรือไม่?

เธอดึงกางเกงลงแล้วหันหน้าไปมองที่ใจกลางทะเลสาบ

เธอรู้ว่าการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับร่างกายเธอเกิดจากเถาวัลย์สีเขียวเรืองแสงในน้ํานั่น แต่เธอไม่รู้ว่าพลังบําบัดนั้นเป็นของน้ําในทะเลสาบหรืออะไรบางอย่างในทะเลสาบกันแน่

น้ําในทะเลสาบนั่นคืออะไร? และพื้นที่นี้มาจากไหน?

เธอไม่รู้เลยว่าการฟื้นตัวของร่างกายเป็นเรื่องดีหรือไม่ดีหรือสุดท้ายแล้วเธอจะกลายเป็นอะไร เธอจะกลายเป็นมนุษย์ที่มีชีวิตอีกครั้งหรือไม่? หรือเธอจะกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ประหลาดขึ้นมาใหม่อีกอย่าง?

เธอคิดว่านั่นเป็นทางที่ไม่น่าเชื่อเกินไป แต่ตัดสินจากส ภาพปัจจุบันของขาท่อนล่างของเธอ เธอรู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้

แม้ว่าตอนนี้ขาท่อนล่างของเธอจะมีกล้ามเนื้อใหม่แล้วก็ตามเธอยังคงไม่มีความรู้สึก แม้กระทั่งตอนที่เธอถูขาหรือสะกิดผิวหนังด้วยเล็บอันแหลมคมของเธอ

พลังงานในทะเลสาบได้เปลี่ยนแปลงร่างกายของเธอเธอรู้สึกเสมอว่าน้ําในทะเลสาบมีผลมหัศจรรย์ แต่เธอไม่เคยคิดเลยว่ามันจะทําให้กล้ามเนื้อตายด้านกลับมีชีวิตได้และการฟื้นตัวอาจเกิดขึ้นได้อย่างรวดเร็ว

หลินเสี่ยวมีประสบการณ์มากมาย แต่เธอตกใจมากกับเรื่องนั้น

ให้ตายเถอะ! ฉันไม่ได้อยู่ในนิยายแฟนตาซีที่ฉันสามารถหาสมุนไพรวิเศษมารักษาบาดแผลได้ใช่ไหม? ฉันอยู่ในโลกหลังวันสิ้นโลกนะ! เธอพูดกับตัวเอง

แม้บาดแผลบางส่วนของเธอจะหายดีแล้ว หลินเสี่ยวไม่สามารถบอกได้อย่างแน่นอนว่าไวรัสซอมบี้ในร่างกายของเธอถูกฆ่าหรือไม่ หรือยังคงมีอยู่ในตัวเธอ

และถ้าพลังงานในทะเลสาบสามารถทําให้เธอกลับมาเป็นเหมือนเช่นลี่เถียนหยีเหมือนก่อนที่เธอจะตาย ..

หลินเสี่ยวหรี่ตา

หากเป็นเช่นนั้นผู้คนที่มาจากเมืองทะเลจะจําเธอได้แน่นอนและเธอจะตกอยู่ในปัญหา! แม้ว่าเธอจะหลีกเลี่ยงการทําให้คนอื่นขุ่นเคือง คนอื่นจะตามหาเธอและพยายามฆ่าเธอใช่หรือไม่? ท้ายที่สุด ผู้หญิงคนนั้นได้ทําสิ่งชั่วร้ายมากมายเมื่อเธอยังมีชีวิตอยู่

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้หลินเสี่ยวก็รู้สึกว่าหัวของเธอปวดร้าว!เธอควรจะอยู่ห่างจากเมืองทะเลตามที่วางแผนไว้จริงๆ!

ถ้าพ่อของเจ้าตัวเล็กจําเธอได้สิ่งที่น่ากลัวจะเกิดขึ้นแน่นอน!

เมื่อนึกถึงสิ่งที่ลวี่เถียนหยี่ทํากับอู่เฉิงเย่วไว้ก่อนที่เธอจะตายนั้น หลินเสี่ยวทั้งอยากจะหัวเราะและร้องไห้ในเวลาเดียวกัน “แม่ง ทําไมฉันต้องกลับมามีชีวิตอีกครั้งในร่างของผู้ หญิงที่ฆ่าตัวตายแบบนี้?” เธอสงสัย

ก่อนหน้านี้ เธอเดินลงไปที่ใจกลางทะเลสาบโดยไม่เจตนาราวกับว่าเธอถูกเรียกตัวไปที่นั่น ดังนั้น เธอจึงสงสัยว่าทะเลสาบนั้นมีวิญญาณสิงอยู่หรือไม่

อย่างไรก็ตาม การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับร่างกายของเธอนั้นดีมาก ร่างกายของเธอจะหายเป็นปรกติดีหรือไม่ถ้าเธออยู่ในน้ํานานขึ้น? แต่เธอไม่ต้องการที่จะลองอีกครั้งเพราะหัวใจ ของเธอยังคงเต้นรัวด้วยความกลัวที่เกิดจากความเจ็บปวดที่น่าสยดสยองที่เธอต้องทนทุกข์ทรมานที่ใต้น้ํานั้น ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะรอสักพักแทนที่จะทรมานตัวเองอีกครั้ง

นอกจากนี้ เธอไม่ได้ลงไปในทะเลสาบด้วยความคิดของเธอเอง แต่คราวนี้ถูกเรียกตัวไปที่ทะเลสาบ ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าพลังงานในทะเลสาบจะตอบสนองหรือไม่เมื่อเธอลงไปที่นั่นด้วยตัวเองนี่เป็นเรื่องจําเป็นต้องได้รับการตรวจสอบ

เธอคิดอยู่พักหนึ่งแล้วจึงตัดสินใจเลิกศึกษาแหล่งพลังงานในทะเลสาบ จากนั้น เธอก็หลับตาเพื่อดูโลกภายนอกและรับรู้ตําแหน่งของซอมบี้ระดับห้า

เมื่อเธอเริ่มทําเช่นนั้นเธอก็พบว่าความรู้สึกของเธอแข็งแกร่งขึ้น ก่อนหน้านี้ เธอสามารถมองเห็นบริเวณที่เธอเข้ามาในอวกาศเท่านั้น แต่ตอนนี้มุมมองของเธอดูเหมือนจะสูงขึ้นและกว้างขึ้น

เธอยังสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของซอมบี้ระดับห้าและความรู้สึกของสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ

เธอเริ่มสงสัยว่าเธอจะหนีออกไปไกลสุดลูกหูลูกตาได้อย่างไรและแอบหนีจากสายตาซอมบี้ระดับห้านั้นได้อย่างไร

ในขณะนั้น เธอได้ยินเสียงจากใจของเธอบอกว่าออกไปได้แล้ว ตราบใดที่เธอหลับตาอยู่

หลังจากนั้น เธอก็ทําตามเสียงนั้นและพูดว่า “ออก” ในใจขณะที่หลับตา

บทที่ 65 : ล่องหนได้สําเร็จ

เมื่อเธอพูดคํานั้นอย่างเงียบ ๆ ดวงตาของหลินเสี่ยวก็ส่งแสงจ้า

เธอออกมาแล้ว!

เธอยืนอยู่ในป่าด้วยความตะลึงเล็กน้อย มันเป็นสถานที่เดียวกับที่เธอเข้าไปในอวกาศของเธอ พื้นที่ทั้งหมดถูกทําลายจากผู้นําซอมบี้ระดับห้า

เธอมองไปที่ซอมบี้ระดับห้าโดยอัตโนมัติ จากนั้นก็เข้าสู่สภาวะเตรียมพร้อมทันที เตรียมพร้อมที่จะปกป้องตัวเองและรอให้ผู้นําซอมบี้ทิ้งตัวลงมาจากยอดไม้

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้ยินเสียงเมื่อมองขึ้นไปข้างบน 

ซอมบี้ระดับห้ายังคงนั่งยองๆอยู่บนยอดไม้อย่างเงียบ ๆ โดยไม่ขยับ ราวกับว่ามันไม่เห็นเธอเลย

“ให้ตายสิ! นี่มันเกิดอะไรขึ้น? นี่นายตาบอดหรือเปล่า? ฉันยืนอยู่ตรงนี้ แต่ทําไมมันไม่พุ่งใส่ฉันล่ะ? มันไล่กวดฉันอย่างรุนแรงก่อนหน้านี้! เธอสงสัย

เมื่อเห็นว่าผู้นําซอมบี้ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ หลินเสี่ยวก้มหัวลงมองร่างของเธอเอง เมื่อเธอเห็นตัวเองชัดเจนเธอก็หยุดด้วยความตกใจ

“เอ๊ะ? นี่อะไร? ฉันกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง?”

เธอตะลึงเมื่อเห็นว่าร่างกายของตัวเองกลายเป็นเหมือนถุง พลาสติกใส เธอยกมือขึ้นด้วยความสับสนและไม่เชื่อจากนั้นก็งดกรงเล็บของเธอออกมา

กรงเล็บอันแหลมคมของเธอโผล่ออกมา แม้จะส่งเสียงหวีดหวิวเล็กน้อยในอากาศ

ผู้นําซอมบี้ซึ่งนั่งยองอยู่บนยอดไม้ก้มหัวลงเพื่อดูว่าหลินเสี่ยวยืนอยู่ที่ไหน ดูเหมือนจะรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างในอากาศอย่างไรก็ตาม มันไม่เห็นอะไรเลย ดังนั้น มันจึงมองไปรอบๆด้วยความสับสนจากนั้นก็ลืมเกี่ยวกับเสียงที่ได้ยินเล็กน้อย

หลินเสี่ยวสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวเล็ก ๆ ของมันจากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมองมัน แต่ผู้นําซอมบี้ก็ยังไม่เห็นเธอ

เธอรู้สึกประหลาดใจอย่างมากเมื่อเธอตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอได้ ทํามันได้อย่างแท้จริงเธอได้ทําให้ตัวเอง ล่องหนได้สําเร็จแล้วก็ออก มาจากอวกาศของเธอ

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ เธอจึงค่อยๆ ยกเท้าขึ้นเพื่อเคเลื่อนไปด้านข้าง

แคร็ก!

เธอเหยียบกิ่งไม้แห้ง เมื่อกิ่งไม้หักและส่งเสียงดังเล็กน้อยเธอตัวแข็งทันที

เธอเงยหน้าขึ้นมอง ตามที่เธอคาดหวัง เสียงแผ่วเบาดึงดูดความสนใจของผู้นําซอมบี้ทันที ดวงตาสีเข้มของมันเบิกกว้างซึ่งเป็นประกายด้วยแสงสีแดงแปลก ๆ เป็นครั้ง คราวจ้องมองไปที่จุดใต้เท้าของหลินเสี่ยว

มันดูค่อนข้างสงสัยและสับสน

เมื่อเห็นว่าผู้นําซอมบี้ไม่ได้พุ่งดิ่งลงมาในทันที หลินเสี่ยวถอนหายใจอย่างโล่งอก ดูเหมือนว่าเธอควรระวังไม่ให้ส่งเสียงดัง เพราะเธอไม่สามารถบอกได้ว่าผู้นําซอมบี้จะโฉบลงมาโดยตรงเพื่อดูว่าอะไรอยู่ตรงนี้

เธอค่อยๆเดินถอยหลัง จากนั้นสังเกตภูมิประเทศของพื้นที่นี้อย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นเธอก็เหยียบลงบนหญ้าหนาโดยไม่ส่งเสียงอื่นใด เธอหันกลับไปมองผู้นําซอมบี้และหลังจากพบว่ามันไม่สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของเธอ เธอขยับไปด้านข้าง

หลังจากก้าวไปไม่กี่ก้าว เธอเหลือบมองกลับไปและพบว่าผู้นําซอมบี้ยังคงจ้องมองไปที่จุดที่เธอเหยียบกิ่งไม้หักดังนั้นเธอจึงถอนหายใจเล็กน้อยอย่างโล่งอกและหันหลังกลับจากไปอย่างเงียบๆ

หลังจากเดินออกไปบนทางหลวงอย่างตื่นตระหนกเธอออกวิ่งไปอย่างเงียบ ๆ เป็นระยะทางหนึ่งหรือสองไมล์จากนั้นก็ถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก

หลังจากนั้น เธอก็เริ่มกังวลอีกครั้งเธอพยายามทําให้ตัวเองล่องหนและหลบหนีไปได้แต่ผู้นําซอมบี้ยังคงรอให้เธอออกมาจากอวกาศอีกครั้ง

และอันที่จริงแล้วเธอจะทําให้ตัวเองกลับมามองเห็นได้อย่างไร?

หลินเสี่ยวลองสัมผัสแขนของเธอและพบว่าเธอสามารถสัมผัสตัวเองได้ แต่ทําไมเธอถึงดูเหมือนถุงพลาสติกใส?

เธอจําเป็นต้องเข้าไปในพื้นที่ของเธออีกครั้งและออกมาอีกครั้งหรือไม่?

เธอแวบเข้ามาในอวกาศเมื่อเธอมีความคิดนี้ทันทีที่เธอเข้าไปเธอพบว่าร่างกายของเธอไม่โปร่งใสอีกต่อไป เธอเห็นรอยฟกช้ําจากการต่อสู้สีดําคล้ําของเธอ ปืนสีดําและหน้าซีด ผิวสีฟ้าจางของเธอ

เมื่อร่างกายของเธอกลับมาเป็นเหมือนอย่างเดิมหลินเสี่ยวออกจากพื้นที่ของเธออีกครั้ง

และคราวนี้เธอมองเห็นได้อย่างที่เธอคาดหวัง ร่างกายของเธอไม่โปร่งใสอีกต่อไป เธอพบวิธีที่จะทําให้ตัวเองมองเห็นได้อีกครั้ง

เธอตัดสินใจที่จะลองใช้สถานะล่องหนอีกครั้งเพื่อที่เธอจะได้ใช้ทักษะนั้นได้ทุกเมื่อที่ต้องการในอนาคตท้ายที่สุดนั่นเป็นทักษะขั้นสูงและเธอจําเป็นต้องเชี่ยวชาญมัน

เธอกลับเข้ามาในพื้นที่ของเธออีกครั้งและหลับตาเพื่อรับรู้โลกภายนอก เธอหลับตาและพูดว่า “ออก” อย่างเงียบๆด้วยเหตุนี้เธอก็ออกไปอีกครั้ง

หลังจากนั้น เธอก็ก้มหน้ามองเพื่อพบว่าเธอกลับมาตัวโปร่งใสอีกครั้ง

จากนั้น เธอก็กลับเข้ามาในอวกาศอีกครั้งและลืมตาขึ้นเพื่อตรวจสอบตัวเอง หลังจากพยายามทดสอบอยู่สองสามครั้งในที่สุดเธอก็คิดกระบวนการทั้งหมดออก

หากเธอต้องการทําให้ตัวเองล่องหน อันดับแรกเธอต้องหลับตาในอวกาศและรับรู้ถึงโลกภายนอกจากนั้นพาตัวเองออกจากอวกาศโดยใช้จิตตานุภาพในขณะที่หลับตา หลังจากนั้นเธอจะกลายเป็นสิ่งมีชีวิตอื่นที่มองไม่เห็นและตัวเธอกลายเป็นร่างโปร่งนอกจากนี้ เธอจะถูกปลดปล่อยจากสถา นะล่องหนโดยตรงเมื่อเธอกลับเข้ามาในพื้นที่ของเธออีกครั้ง

ดวงตาของเธอจึงกลายเป็นกุญแจสําคัญ!

ต่อมา เธอออกจากที่ว่างอีกครั้งและนํารถของเซี่ยตงออกมาจากนั้น เธอก็กลับไปและปรากฏตัวข้างๆอู่เย่ว

หลิง

ก่อนหน้านี้ เธอได้ค้นพบทักษะอื่น ซึ่งสามารถปรากฏในจุดใดก็ได้ในพื้นที่ของเธอ นั่นคือเหตุผลว่าทําไมเธอจึงสามารถแสดงตัวโดยอยู่ข้างอู่เย่วหลิงได้เลย

เมื่อเห็นหลินเสี่ยวปรากฏตัวขึ้นทันใดอู่เย่วหลิงเบิกตากว้างจ้องมองเธอด้วยความอยากรู้อยากเห็น

หลินเสี่ยวก้มหัวลงมองเด็กน้อย จากนั้นจับมือเธอเบาๆหลังจากนั้นเธอก็ชี้ไปที่ท้องฟ้าด้วยมืออีกข้างของเธอจากนั้นก็นําอู่เย่วหลิงและกระต่ายในอ้อมแขนของเธอออกมาจากอวกาศด้วย

พวกเขาปรากฏตัวในรถ หลังจากออกมาหลินเสี่ยววางเด็กไว้ที่เบาะหน้า

อู่เย่วหลิงรู้สึกว่าดวงตาของเธอพร่าอย่างกะทันหันเมื่อเธอเห็นอีกครั้ง เธอพบว่าเธออยู่ในสถานที่แปลก ๆ เธอกระชับใบหน้าอย่างประหม่าและมองไปรอบ ๆ หลังจากรู้ว่าเธอนั่งอยู่ในรถเธอมองออกไปนอกหน้าต่างและเห็นป่าแปลกๆและถนนกว้าง ๆ ด้านนอกรถ

เผชิญกับสภาพแวดล้อมที่แปลกประหลาดเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ รู้สึกประหม่าทันที

เธอยึดเอวของเธอให้ตรงและกอดกระต่ายไว้แน่นขณะที่มองไปรอบ ๆ ในขณะเดียวกันเธอก็เริ่มดิ้นขยุกขยิกบนที่นั่งของเธอและในที่สุดเธอก็จับจ้องไปที่หลินเสี่ยวที่นั่งข้างๆเธอ

มองเห็นเด็กน้อยมีอาการเป็นแบบนี้ หลินเสี่ยวเข้าใจว่าเด็กคนนี้ต้องการความปลอดภัย ดังนั้นเธอจึงโค้งตัวเล็กน้อยและโก่งตัวขึ้น

หลังจากนั้น เธอก็มองไปที่อู่เย่วหลิงในขณะที่พยายามสื่อ สารกับเด็กหญิงตัวน้อยโดยใช้ภาษามือและพูดความในใจใน เวลาเดียวกัน “ฉันพาเธอออกมานั่งรถเล่นเพื่อที่เธอจะได้ไม่ เบื่อที่อยู่แต่ในนั้น ไม่เป็นไรที่นี่เธอปลอดภัย” หลินเสี่ยว พูดกับเด็กหญิงตัวน้อย

หลินเสี่ยวคิดว่าเธอจะไม่เจอซอมบี้มากเท่าที่มีในเมืองจากที่ สังเกตเมื่อตอนที่ขับรถมาที่นี่บนถนนสายนี้ ดังนั้นมันจึงค่อนข้างปลอดภัยกว่าสําหรับเจ้าตัวเล็ก ดังนั้น เธอจึงตัดสินใจพาเด็กสาวออกไปและให้เธอได้เห็นโลกภายนอก

อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้คาดหวังว่าเจ้าตัวเล็กตอบสนอง

เมื่อเห็นเจ้าตัวเล็กนั่งตัวนิ่ง หลินเสี่ยวลูบหัวเธอเบาๆ จากนั้นก็กลับนั่งที่เบาะคนขับแล้วสตาร์ทรถเตรียมขับออก

เด็กหญิงตัวน้อยเป็นเด็กออทิสติกดังนั้นสภาพแวดล้อมจึง มีอิทธิพลต่อเธออย่างมาก เป็นเรื่องหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เธอจะ รู้สึกประหม่าในสถานที่แปลกออกไปจากเดิมอย่างไรก็ตามหลินเสี่ยวไม่สามารถปล่อยให้เจ้าตัวเล็กอยู่ในพื้นที่ของเธอได้ตลอดเวลา ไม่มากก็น้อยเด็ก ๆ ต้องออกมาดูของใหม่ๆบ้าง